அகிலத்திரட்டு அம்மானை

அகிலத்திரட்டு அம்மானை அய்யா துணை காப்பு ஏரணியும் மாயோன் இவ்வுலகில் தவசுபண்ணி காரணம்போல் செய்தகதை கட்டுரைக்க - பூரணமாய் ஆராய்ந்து பாட அடியேன்சொல் தமிழ்க்குதவி நாராயணர் பாதம் நாவினில் பாண்டவர் தமக்காய்த் தோன்றி பகைதனை முடித்து மாயோன் வீன்றிய கலியன் வந்த விசளத்தால் கயிலை யேகி சான்றவர் தமக்கா யிந்தத் தரணியில் வந்த ஞாயம் ஆண்டவர் அருளிச் செய்ய அம்மானை எழுத லுற்றேன் சிவமே சிவமே சிவமணியே தெய்வ முதலே சிதம்பரமே தவமே தவமே தவக்கொழுந்தே தாண்டவசங் காராதமியே எங்களுட பவமே பவமே பலநாளுஞ் செய்த பவம றுத்தன் அகமேவைத் தெங்களை யாட்கொள்வாய் சிவசிவசிவசிவா அரகரா அரகரா அலையிலே துயில் ஆதிவராகவா ஆயிரத்தெட் டாண்டினில் ஓர்பிள்ளை சிலையிலே பொன்மகர வயிற்றினுள் செல்லப்பெற்றுத் திருச்சம் பதியதில் முலையிலே மகரப்பாலை யுமிழ்ந்துபின் உற்றதெச்சண மீதில் இருந்துதான் உலகில் சோதனை பார்த்தவர் வைந்தரின் உவமைசொல்ல உகதர்மமாகுமே திருமொழி சீதை யாட்குச் சிவதலம் புகழ எங்கும் ஒருபிள்ளை உருவாய்த் தோன்றி உகபர சோதனைகள் பார்த்துத் திருமுடி சூடித் தர்மச் சீமையில் செங்கோ லேந்தி ஒருமொழி யதற்குள் ளாண்ட உவமையை உரைக்க லுற்றார். அகிலம் 1 1. நூல் சுருக்கம் சிவமே சிவமே சிவமே சிவமணியே தவமே தவமே தவமே தவப்பொருளே சீரான கன்னி செய்குமரி நன்னாட்டில் பாரான தெச்சணமே பரம னுறுதலத்தில் போர்மேனி மாயன் பிறந்து தவம்புரிந்து ஓர்மேனிச் சாதி ஒக்க வரவழைத்து நன்னியாய் நானூறு நாலுபத் தெட்டதினோய் தண்ணீரால் தீர்த்த தர்மமது ஆனதையும் செய்திருந்த நன்மை தீங்குகலி கண்டிருந்து வயது முகிந்தகலி மாளவந்த வாறுகளும் முன்னாள் குறோணி முச்சூர னுடல்துணித்துப் பின்னா ளிரணியனைப் பிளந்துஇரு கூறாக்கி ஈரஞ்சு சென்னி இராட்சதரை யுஞ்செயித்து வீரஞ்செய் மூர்க்கர் விடைதவிர்த் தேதுவரா தேசாதி தேசர் சென்னிகவிழ்ந் தேபணியும் தீசாதி யான துரியோதனன் முதலாய் அவ்வுகத் திலுள்ள அவ்வோரை யும்வதைத்து எவ்வுகமும் காணா(து) ஏகக்குண் டமேகி பொல்லாத நீசன் பொருளறியா மாபாவி கல்லாத கட்டன் கபடக்கலி யுகத்தில் 20 வம்பா லநியாயம் மாதேவர் கொண்டேகி அம்பாரி மக்களுக்(கு) ஆக இரக்கமதாய் அறுகரத் தோன்வாழும் ஆழிக் கரையாண்டி நறுகரத் தோனான நாராயண மூர்த்தி உருவெடுத்து நாமம் உலகமேழுந் தழைக்கத் திருவெடுத்த கோலம் சிவனா ரருள்புரிய ஈச னருள்புரிய இறையோ னருள்புரிய மாய னருள்புரிய மாதும் அருள்புரிய பூமாது நாமாது புவிமாது போர்மாது நாமாது லட்சுமியும் நன்றா யருள்புரிய சரசுபதி மாதே தண்டரள மாமணியே அரசுக் கினிதிருத்தும் ஆத்தாளே அம்பிகையே ஈரே ழுலகும் இரட்சித்த உத்தமியே பாரேழு மளந்த பரமே சொரித்தாயே பத்துச் சிரசுடைய பாவிதனைச் செயிக்க மற்று நிகரொவ்வா வாய்த்த தசரதற்குச் சேயா யுதிக்கச் செடமெடுத் ததுபோலே மாயாதி சூட்சன் மனுவாய்க் கலியுகத்தில் பிறந்து அறமேல் பெரிய தவம்புரிந்து சிறந்த குழலாள் சீதை சிறையதுபோல் 40 இருந்த சொரூபமதும் இமசூட்ச அற்புதமும் மருந்தாகத் தண்ணீர்மண் வைத்தியங்கள் செய்ததுவும் தர்ம வைத்தியமாய்த் தாரணியி லுள்ளோர்க்குக் கர்மமது தீரக் கணக்கெடுத்துப் பார்த்ததுவும் ஏகாபுரிக் கணக்கும் ஏழுயுகக் கணக்கும் மாகாளி மக்கள் வைகுண்டர் பாதமதைக் கண்டு தொழுததுவும் கைகட்டிச்சே விப்பதுவும் தொண்டராய்ச் சான்றோர் சூழ்ந்துநின்ற வாறுகளும் பண்டார வேசம் பத்தினியாள் பெற்றமக்கள் கொண்டாடி நன்றாய்க் குளித்துத் துவைத்ததுவும் கண்டுமா பாவி கலைத்து அடித்ததுவும் சாணா ரினத்தில் சாமிவந்தா ரென்றவரை வீணாட்ட மாக வீறுசெய்த ஞாயமதும் மனிதனோ சுவாமி வம்பென்று தானடித்துத் தனுவறியாப் பாவி தடியிரும்பி லிட்டதுவும் அன்புபார்த் தெடுத்து ஆளடிமை கொண்டதுவும் வம்பை யழித்துயுகம், வைகுண்டந் தானாக்கி எல்லா இடும்பும் இறையு மிகத்தவிர்த்துச் சொல்லொன்றால் நாதன் சீமையர சாண்டதுவும் நாலுமூணு கணக்கும் நடுத்தீர்த்த ஞாயமதும் 60 மேலெதிரி யில்லாமல் வினையற்று ஆண்டதுவும் இன்னாள் விவரமெல்லாம் எடுத்து வியாகரரும் முன்னாள் மொழிந்த முறைநூற் படியாலே நாரணரும் வந்து நடத்தும் வளமைதன்னைக் காரணமா யெழுதிக் கதையாய்ப் படித்தோர்க்கு ஒய்யார மாக உள்வினைநோய் தீருமென்று அய்யாவு மிக்கதையை அருளுகிறா ரன்போரே பேயை யெரித்துப் புதுமைமிகச் செய்ததுவும் ஆயர் குலத்தை ஆளாக்கிக் கொண்டதுவும் சான்றோர் குலத்தைத் தற்காத்துக் கொண்டதுவும் நீண்டபுகழ் தர்மம் நிறுத்தியர சாண்டதுவும் பத்தும் பெரிய பாலருக்கா கவேண்டி சத்தழியும் பாவி தடியிரும்பி லுமிருந்து படுத்தின பாட்டையெல்லாம் பாலருக்கா கப்பொறுத்து உடுத்த துணிகளைந்து ஒருதுகிலைத் தான்வருத்தித் தேவ ஸ்திரீகளையும் சேர்த்தெடுத்துப் பாலருக்காய்ப் பாவக் கலியுகத்தில் பாராத்தியங் கள்பட்டு நாலு பிறவி நானிலத்தி லேபிறந்து பாலுகுடித் தாண்டி பருவதத்தின் மேல்தாண்டி நல்லோரை யெழுப்பி நாலுவரமுங் கொடுத்துப் 80 பொல்லாரை நரகில் போட்டுக் கதவடைத்து வானம் இடியால் மலைக ளிளகிடவும் கானமது நாடாய்க் கண்டதுவுஞ் சூரியனும் தெக்கு வடக்காய்த் திசைமாறி நின்றதுவும் ஒக்கவே நாதன் உரைக்கிறா ரன்போரே அவையடக்கம் அய்யா உரைக்க அன்போர்கள் தங்கள்முன்னே மெய்யா யெழுதி விதிப்பேனா னென்பதெல்லாம் ஆனை நடைகண்ட அன்றில் நடையதொக்கும் சேனை சரிவதென்ன சிற்றெறும்பு பத்தியென்ன குயில்கூவக் கண்டு கூகைக் குரலாமோ மயிலாடக் கண்டு வான்கோழி யாடினதென மடந்தை தேனீக்கள் வைத்த ரசமறிந்து கடந்தை தாடேற்றும் கதைபோலே யானடியேன் நாலுமூணு யுகமும் நடுத்தீர்க்க வந்தபிரான் மேலோன் திருக்கதையை எழுதுவே னென்றதொக்கும் எம்பிரா னான இறையோ னருள்புரிய தம்பிரான் சொல்லத் தமியே னெழுதுகிறேன் எழுதுவே னென்றதெல்லாம் ஈசனருள் செயலால் பழுதுமிக வாராமல் பரமே ஸ்வரிகாக்க தெய்வம் பராவல் ஈசன் மகனே இயல்வாய்வா இக்கதைக்குத் 100 தோச மகலச் சூழாமல் வல்வினைகள் காலக் கிரகம் காமசஞ்சல மானதுவும் வாலைக் குருவே வாரா மலேகாரும் காரு மடியேன் கௌவை வினைதீர வாரு மடியேன் மனதுள் குடிகொள்ளவே தர்ம யுகமாக்கித் தாரணியை யாளுதற்குக் கர்மக் கலியில் கடவுளார் வந்தகதை சாகா திருக்கும் தர்மஅன் புள்ளோர்முன் வாகாகத் தர்ம அம்மானை தான்வகுத்தார். அடியெடுத்தருளல் வகுத்த பிரம்மனுக்கும் மாதா பிதாவதுக்கும் தொகுத்த குருவதுக்கும் தோத்திரந் தோத்திரமே தோத்திர மென்று சுவாமி தனைத்தொழுது ராத்திரி தூக்கம் நான்வைத் திருக்கையிலே ஆண்டான ஆண்டு ஆயிரத்துப் பதினாறில் கண்டானைக் கண்டேன் கார்த்திகை மாதமதில் தெய்தியிரு பத்தேழில் சிறந்தவெள்ளி நாளையிலே சுகுதியுடன் நித்திரையில் சுபக்கியான லக்கமதில் நாதனென் னருகில் நலமாக வந்திருந்து சீதமுட னெழுப்பிச் செப்பினார் காரணத்தை காப்பி லொருசீரு கனிவாய் மிகத்திறந்து 120 தாப்பிரிய மாகச் சாற்றினா ரெம்பெருமாள் மகனேயிவ் வாய்மொழியை வகுக்குங் காண்டமதுக்கு உகமோ ரறிய உரைநீ முதற்காப்பாய் அதின்மேல் நடப்புன் உள்ளே யகமிருந்து சரிசமனாய் நான்வகுப்பேன் தானெழுது காண்டமதை நானுரைக்க நீயெழுதி நாடுபதி னாலறிய யானுரைக்க நீயெழுதி அன்போர்கள் தங்கள்முன்னே நூற்பயன் வாசிக்கக் கேட்டு மகிழ்ந்திருந்த அன்போர்க்குப் பூசித்து நின்ற பூரணங்கள் கிட்டுமடா பழித்தோர் நகைத்தோர் பதிலெதிரி யாய்ப்பறைந்தோர் கழித்தோர் வறுமைகண்டு கடுநரகம் புக்கிடுவார் மலடியு மிக்கதையை மாவிருப்பத் தோடிளகி தலமளந்தோ னைநாடி தான்கேட்பா ளாமாகில் என்னாணை பார்வதியாள் எகாபரத்தின் தன்னாணை உன்னாணை மதலை உடனே கிடைக்குமடா குட்டமது கொண்டோர் குணம்வைத்துக் கேட்பாரேல் திட்டமது சொன்னோம் தீருந் திருவாணை தெச்சணா புதுமை நாரா யணரும் நல்லதிருச் செந்தூரில் பாரோர்கள் மெய்க்கப் பள்ளிகொண் டங்கிருந்து ஆண்டா யிரத்து அவென்ற லக்கமதில் 140 நன்றான மாசி நாளான நாளையிலே சான்றோர் வளரும் தாமரையூர் நற்பதியில் மூன்றான சோதி உறைந்திருக்குந் தெச்சணத்தில் வந்திருந்த நற்பதியின் வளமைகே ளம்மானை மூவாதி மூவர் உறைந்திருக்குந் தெச்சணமே தேவாதி தேவர் திருக்கூட்டந் தெச்சணமே நாதாந்த வேதம் நாடுகின்ற தெச்சணமே அகத்தீ சுவரரும் அமர்ந்திருக்குந் தெச்சணமே மகத்தான மாமுனிவர் வாழுகின்ற தெச்சணமே தாணுமால் வேதன் தாமதிக்குந் தெச்சணமே ஆணுவஞ்சேர் காளி அமர்ந்திருக்குந் தெச்சணமே தோசமிகு கர்மம் தொலைக்கின்ற தெச்சணமே நீச வினைதீர நீராடுந் தெச்சணமே மாது குமரி மகிழ்ந்திருக்குந் தெச்சணமே பாறு படவு பரிந்துநிற்குந் தெச்சணமே ஆனைப் படைகள் அலங்கரிக்குந் தெச்சணமே சேனைப் படைத்தளங்கள் சேருகின்ற தெச்சணமே ஆகமக் கூத்து ஆடுகின்ற தெச்சணமே பார்வதியாள் வந்து பரிந்திருந்த தெச்சணமே 160 சீர்பதியை ஈசன் செய்திருந்த தெச்சணமே மாயனாய்த் தோன்றி வந்திருந்த தெச்சணமே ஆயனார் கூத்து ஆடுகின்ற தெச்சணமே தெச்சணத்தின் புதுமை செப்பத் தொலையாது அச்சமில்லாப் பூம அடவுகே ளம்மானை கச்சணி தனத்தா ளோடு கறைமிடற் றண்ண லீசர் பச்சமால் முனிவர் தேவர் பதுமலர்க் கமலத் தேவி நிச்சய மான கன்னி நிறைந்திடும் பூமி யான தெச்சாண புதுமை சொல்லிச் சீமையி னியல்புஞ் சொல்வோம் சீமையின் இயல்பு புன்னை மலர்க்காவில் பொறிவண் டிசைபாட அன்ன மதுகுதித்து ஆராடுஞ் சோலைகளும் கன்னல் கதலி கரும்பு பலாச்சுளையும் எந்நேர மும்பெருகி இலங்கிநிற்குஞ் சோலைகளும் எங்கெங்கும் நாதம் இடுகின்ற பேரொலியும் பொங்கு கதிரோன் பூமேற் குடைநிழற்ற நந்தா வனம்பூத்து நகரி மணம்வீச செந்தா மரைபூத்துச் செலம் புமணம்வீச அரகரா வென்று அபயமிடு மொலியும் சிவசிவா வென்று துதிக்கின்ற பேரொலியும் முடியு மடியுமில்லா முதலோனைப் போற்றொலியும்                 180   மடியில் பணம்போட்டு மார்க்குத்தும் பேரொலியும் முத்தாலே பாண்டி முதன்மடவா ராடொலியும் மத்தாலே மோரு மடமடென்ற பேரொலியும் சமுத்திரத்து முத்து தான்கரையில் சேருவதும் குமுத்திரளாய்ப் பெண்கள் குரவை யிடுமொலியும் சங்கீத மேளம் தானோது மாலயமும் மங்கள கீதம் வகுக்கின்ற ஆலயமும் காரண வேதக் கல்விமொழி ஆலயமும் வாரணத்தின் மீதில் வரும்பவனி யாரபமும் மாவேறி வீதி வரும்பவனி வீதிகளும் கூரை யிலேமுத்து குலைசாய்க்கும் கன்னல்களும் பாதையிலே பார்ப்பார்க்குப் பைம்பொன் னளிப்பாரும் அன்னமிடுஞ் சாலைகளும் ஆலயங்கள் வைப்பாரும் சொர்ண மளித்துச் சொகுசுபெற நிற்பாரும் சிவனே சிவனேயென்று சிவகருத்தாய் நிற்பாரும் தவமே பெரிதெனவே தவநிலைகள் செய்வாரும் கோவிந்தா வென்று குருபூசை செய்வாரும் நாவிந் தையாக நால்வேதம் பார்ப்பாரும் மாரி பொழியும் மாதமொரு மூன்றுதரம் ஏரி பெருகி ஏரடிக்க மள்ளரெல்லாம் 200 நாத்து நடும்புரசி நளினமிகு சொல்லொலியும் கூத்து ஒலியும் குருபூசை தன்னொலியும் எப்பாரெல் லாம்புகழும் ஏகா பதியதுபோல் தப்பா தெச்சணத்தின் தன்மையீ தம்மானை காமனை எரித்த ஈசன் கழலிணை மறவா வண்ணம் பூமணக் குழலாள் கன்னி பொருந்திடும் நகரி யான சீமையின் குணமுஞ் சொல்லிச் சிறந்திடும் பூமி தன்னில் நேமவர் தர்ம ஞாய நிலைதனை நிகழ்த்து வாரே தர்மநீதம் ஆதிப் பொருளை அனுதினமுந் தானோதி சோதி யுடநீதம் சொல்லுவே னம்மானை தெய்ன மனுநீதம் தேசாதி ராசநீதம் மெய்யருந்தும் நீதம் விளம்புவே னம்மானை ஆயிரத்து எட்டு ஆனதிருப் பதிக்கும் வாயிதமாய்ப் பூசை வகுப்பு முடங்காது கோயில் கிணறு குளங்கரைக ளானதையும் தேய்வு வராதே சுற்றுமதில் கட்டிடுவார் எளியோர் வலியோர் என்றெண்ணிமிகப் பாராமல் களிகூர நன்றாய்க் கண்டவழக் கேயுரைப்பார் அன்ன மடம்வைத்து ஆகங் களிகூர எந்நேரம் பிச்சை இடுவா ரெளியோர்க்குப் 220 பந்தலிட்டுத் தண்ணீர் பக்தர்க் களிப்பாரும் எந்த இரவும் இருந்துபிச்சை யீவாரும் ஆறி லொருகடமை அசையாமல் தான்வேண்டி தேறியே சோழன் சீமையர சாண்டிருந்தான் சிவாயநம வென்ற சிவவேத மல்லாது கவாயமாய்ச் சொல்லக் கருத்தறிய மாட்டார்கள் ஆறி லொருகடமை அதுதரவே மாட்டோமென்று மாறொருவர் சொன்னால் மன்னன்மறுத் தேகேளான் பன்னிரண் டாண்டு பரிவா யிறையிறுத்தால் பின்னிரண் டாண்டு பொறுத்திறை தாருமென்பான் இவ்வகையாய்ச் சோழன் இராச்சியத்தை யாண்டிருந்தான் அவ்வகையாய்ச் சோழன் ஆண்டிருக்கும் நாளையிலே மெய்யறிவு கொண்ட மேலாம்பதத் தெளிவோன் தெய்வத் திருநிலைமை செப்புவே னம்மானை இவ்வகை யாகச் சோழன் இருந்து ராச்சியத் தையாள கவ்வைக ளில்லா வண்ணம் கலியுகம் வாழும் நாளில் செவ்வகைத் திருவே யான திருவுளக் கிருபை கூர்ந்து தெய்வமெய் நீதம் வந்த செய்தியைச் செலுத்து வாரே. தெய்வ நீதம் வாரம தில்லாமல் மன்னன் அதிசோழன் 240 நீதமாய்ப் பூமி நிறுத்தியர சாளுகையில் கண்டு வேதாவும் கமலத் திருமகளும் நன்று தெய்வாரும் நாரா யணருமெச்சி அன்றந்த மாமுனிவர் அல்லோருந் தான்கூடி சென்று சிவனார் திருப்பாதந் தெண்டனிட்டுச் சாகா திருக்கும் சமூலத் திருப்பொருளே ஏகா பரனே எங்கும் நிறைந்தோனே மூலப் பொருளே முதற்பொருளே காரணரே சாலப் பொருளே தவத்தோ ரரும்பொருளே நாரணரும் வேதா நாடிப் பொரும்போரில் காரணரே நீரும் கனல்கம்ப மானோரே ஆலமு தருந்தி அரவை மிகவுரித்துக் கோலத் திருக்கழுத்தில் கோர்வையா யிட்டோனே ஆனைதனை யுரித்து அங்கமெல் லாம்புனைந்து மானேந்திய கரனே மழுவேந்திய சிவனே கோனேந்திர கிரியில் குடியிருக் குங்கோவே தானே யிருக்கும் தவமே தவப்பொருளே ஆதியாய் நின்ற அதியத் திருமுதலே சோதியே சோழன் சொல்நெறியைக் கேளுமையா வாடிவந்த பச்சினுக்கு வாளா லவனுடம்பைத் தேடிவந்த வேடனுக்குத் துடையரிந் தீந்தவன்காண் 260 ஆறி லொருகடமை அவன்வேண்டிட் டானெனவே மாறி யவன்புவியோர் மனதிற்கௌ வைகளில்லை கோவில் சிவாலயங்கள் குளங்கூபம் வாவிகளும் சேவித் தனுதினமும் செய்வானே தானதர்மம் ஆதலால் சோழன் அரசாளுஞ் சீமையிலே நீதமாய்த் தெய்வம் நிலைநிறுத்த வேணுமையா என்று மிகத்தேவர் இறைஞ்சித் தொழுதிடவே கன்றிருந்த ஈசர் கரியமா லோடுரைப்பார் நல்லதுகாண் மாயவனே நாட்டை மிகக்காக்க வல்லவனே பூமா தேவி தனைவருத்தும் வருணன் தனையழைநீ மாதமும் மாரிபெய்ய கருணைக் குடைவிரிக்க கங்குல் தனையழையும் வாசி யதுபூவாய் வழங்க வரவழையும் தோசி மறலியையும் சொல்லி விலக்கிடுநீ குருபூசை செய்யும் கூட்டமதிற் சிவமாய் திருவீற் றிருக்கச் செய்திடுநீ கோலமது நித்திரா தேவி நித்தமந்தப் பூமியிலே மத்திபமாய்க் காக்க வையென்றா ரீசுரரும் நினைத்தோர்க் குறுதி நினைவிலறி வுதோன்ற எனைத்தோத் திரங்கள் இகழாமல் வையுமென்றார் 280 பன்றியோ டேகடுவாய் பண்புற் றிருந்திடவும் அன்றிலோ டேகுயிலும் அன்புற் றிருந்திடவும் கீரியும் பாம்பும் கிளைபோல் குழைந்திடவும் வாரி குளம்போல் வரம்பிலே நின்றிடவும் இட்ட விரைகள் ஈரெட்டுக் கண்டிடவும் பட்டியும் முயலும் பண்புற் றிருந்திடவும் பசுவும் புலியுமொரு பக்கம்நீ ருண்டிடவும் கசுவுங் கரைபுரளக் கரும்புமுத் தீன்றிடவும் சாத்திர வேதம் சமயம் வழுகாமல் சூத்திர மாகத் துல்வப் படுத்திடவும் மனுவோர் தழைத்து மக்களொரு கோடிபெற்று இனிதாக நாளும் இறவா திருந்திடவும் சந்திர சூரியர்கள் தட்டுமிக மாறாமல் இந்திரரும் தேவர் இருஷிநிலை மாறாமல் தான தவங்கள் தப்பிமிகப் போகாமல் வானவர்கள் தேவர் வளமாக நின்றிடவும் ஈன மில்லாமல் இதுதெய்வ நீதமெல்லாம் மானம் நிறுத்தி வையென்றா ரீசுரரும் இப்படித் தெய்வ நீதம் ஈசுர ரிதுவே கூற சொற்படி மறவா வண்ணம் திருமரு கோனுஞ் செய்தார்    300 அப்படித் தவறா நீதம் அம்புவி தனிலே வாழ மற்பணி குழலார் தங்கள் மனுநெறி வகுத்தார் தாமே பெண்கள் நிலைமை தெய்வத்திரு நிலைமை செப்பியபின் தேசமதில் நெய்நிதியப் பெண்கள் நிலைமைகே ளம்மானை கணவன் மொழியக் கலவுமொழி பேசாத துணைவி நிலைமை சொல்லுவே னம்மானை கற்கதவு போலே கற்பு மனக்கதவு தொற்கதவு ஞானத் திருவுகோ லவள்மனது அன்பாகப் பெற்ற அன்னை பிதாவதுக்கும் முன்பான சோதி முறைபோ லுறவாடிப் போற்றியே நித்தம் பூசித் தவள்மனதில் சாற்றிய சொல்லைத் தவறா மலேமொழிவாள் அரசன் துயில ஆராட்டி ஓராட்டிக் கரமா னதுதடவிக் கால்தடவி நின்றிடுவாள் துயின்ற தறிந்து துஞ்சுவாள் மங்கையரும் மயன்ற ஒருசாமம் மங்கை யெழுந்திருந்து முகத்து நீரிட்டு நான்முகத்தோ னையுந்தொழுது அகத்துத் தெருமுற்றம் அலங்கார மாய்ப்பெருக்கிப் பகுத்துவ மாகப் பாரிப்பார் பெண்ணார்கள் 320 தவத்துக் கரிய தையல்நல்லார் தங்களுட மனுநீதஞ் சொல்லி வகுக்க முடியாது கனியான பெண்கள் கற்புநிலை மாறாமல் இனிதாக நாளும் இருக்குமந்த நாளையிலே வனியான சாதி வளமைகே ளம்மானை சாதி வளமை சான்றோர் முதலாய்ச் சக்கிலி யன்வரையும் உண்டான சாதி ஒக்கவொரு இனம்போல் தங்கள்தங்கள் நிலைமை தப்பிமிகப் போகாமல் திங்கள் மும்மாரி சிறந்தோங்கி யேவாழ்ந்தார் செல்வம் பெருக சிவநிலைமை மாறாமல் அலுவல் தினஞ்செய்து அன்புற் றிருந்தனராம் தான்பெரி தென்று தப்புமிகச் செய்யாமல் வான்பெரி தென்று மகிழ்ந்திருந்தா ரம்மானை ஒருவர்க் கொருவர் ஊழியங்கள் செய்யாமல் கருதல் சிவன்பேரில் கருத்தா யிருந்தனராம் செய்யும் வழக்குச் சிவன்பேரி லல்லாது வையம்வழக்கு வாரா தேயிருந்தார் அடிபணிய வென்று அலைச்சல்மிகச் செய்யாமல் குடிபொருந்தி வாழ்ந்து குடியிருந்தா ரம்மானை சேயினுட ஆட்டுச் செவிகேட் டிருப்பதல்லால் பேயினுட ஆட்டோர் பூதரறியா திருந்தார் 340 இந்தப் படிமனுவோர் எல்லா மிருந்துவொரு விந்துக் கொடிபோல் வீற்றிருந்தா ரம்மானை இப்படித் தெய்வ இராச்சிய நீதமும் மற்படித் தேச மனுவுட நீதமும் நற்புடன் தேசம் நாடி வாழ்வதைக் கற்பு ரீசர் கண்டு மகிழ்ந்தனர் கயிலை வளமை முத்தான சீமை மூன்று நீதத்தோடு பத்தாசை யாகப் பண்பாய்த் தழைத்திடவே நாலான வேதம் நல்ல கலியுகமாய் மேலாம் பரமாய் விளங்கி யிருந்திடவே தேவ ருறையும் திருக்கயிலை தன்வளமை பாவலர்கள் முன்னே பாடினா ரம்மானை ஈச ருறையும் இரத்தின கிரிதனிலே வாசவனுந் தேவர் மறையோரும் வீற்றிருக்க பொன்னம் பலநாதர் பொருந்திருக்கும் மண்டபமும் கின்னரர்கள் வேதம் கிளர்த்துகின்ற மண்டபமும் வேதப் புரோகி விளங்குகின்ற மண்டபமும் சீத உமையாள் சிறந்திலங்கும் மண்டபமும் நீதத் திருமால் நிறைந்திலங்கும் மண்டபமும் சீதை மகிழ்ந்து சிறந்திருக்கும் மண்டபமும் 360 ஆதவனுஞ் சந்திரனும் அவதரிக்கும் மண்டபமும் வேதாவும் ருத்திரனும் வீற்றிருக்கும் மண்டபமும் ஆரு மறிந்து அளவிடக் கூடாத பாரு படைத்த பரமே சுரனாரை விசுவாச மேலோர் விமல னடிவணங்கி வசுவாசு தேவன் வந்து மிகவணங்கி மறைவேத சாஸ்திரங்கள் மலரோ னடிவணங்கி இறவாத தேவர் இறைஞ்சி மிகவணங்கி எமதர்ம ராசன் எப்போதும் வந்துநிற்க பூமகளும் வேதப் புரோகிவந்து தெண்டனிட காமதேவன் முதலாய்க் கணக்கர் மிகுமுனிவர் நாமநெடி யோன்பதத்தை நாள்தோறும் போற்றிநிற்க தலைவ னிருக்கும் தங்கத் திருக்கயிலை நிலைமை யெடுத்துரைக்க நிலையாது அம்மானை ஆறு செஞ்சடை சூடிய அய்யனார் அமர்ந்து வாழுங் கயிலை வளமதைக் கூறக் கூறக் குறைவில்லை காணுமே கொன்றை சூடும் அண்டர் திருப்பதம் வாறு வாறு வகுக்க முடிந்திடா மகிழுங் குண்ட வளஞ்சொல்லி யப்புறம் வேறு வேறு விளம்பவே கேளுங்கோ மெய்யுள் ளோராகிய வேத அன்பரே அகில வளமை கயிலை வளமை கட்டுரைக்கக் கூடாது 380 அகில வளமை அருளக்கே ளம்மானை தேவாதி தேவர் திருக்கூட்ட மாயிருக்க மூவாதி மூவர் மிக்கவொரு மிக்கவொரு சிங்கா சனத்தில் சிறந்திருக்கும் வேளையிலே மங்காத தேவி மாதுதிரு லட்சுமியாள் ஈரே ழுலகும் இரட்சித்த வுத்தமியாள் பாரேழும் படைத்த பரமதிரு லட்சுமியாள் நன்றா யெழுந்திருந்து நாரா யணர்பதத்தைத் தெண்டனிட்டு லட்சுமியும் செப்புவா ளம்மானை தேவரீ ரென்னைத் திருக்கலியா ணமுகித்துக் கோவரி குண்டக் குடியிருப்பி லேயிருத்திப் போவது என்ன புதுமை எனக்கறிய தேவரீர் நீர்தான் செப்பிடீர் என்றுரைத்தாள் பின்னுமந்த லட்சுமியாள் பெருமாள் தனைத்தொழுது என்றும் இருக்க இறவா திருப்போனே ஆதியால் சூட்சம் அளவெடுக்கக் கூடாத நாதியாய் நின்ற நாரா யணப்பொருளே தேவாதிக் கெல்லாம் திருமுதலாய் நின்றோனே மூவாதிக் கெல்லாம் முதன்மையாய் நின்றோனே உமக்கு எதிரி உலகமதி லுண்டோகாண் தமக்கு எதிரிவந்த தன்மை மிகவுரையும் 400 உகத்துக் குகம்பிறந்து உலகிடத்தி லேயிருக்க அகத்துவந்த ஞாயம் அருளுவீ ரெம்பெருமாள் என்று திருவும் இதுவுரைக்க மாயவரும் நன்று நன்றென்று நாரா யணருரைப்பார் நீடிய யுகம் சக்தி சிவமும் தானுதித்த காலமதில் எத்திசையும் நாமள் இருபேர் பிறப்பதிலும் ருத்திரர் மயே சுரருதித்த நாளதிலும் பத்தியுள்ள தேவர் பரநாதர் நாளதிலும் வானோர்கள் தெய்வார் மறைவேத சாஸ்திரமும் ஈனமாய்ச் சண்டன் இவன்பிறந்த நாளதிலும் ஆதித்தன் வாயு அண்டபிண்டம் தோன்றியபின் ஈதுதித்த காலம் இராச்சியமொன் றுண்டுகண்டாய் அவ்வுகத்தைக் கண்டு ஆதிபிரமா மகிழ்ந்து இவ்வுகத்து நாமம் என்னவிடு வோமென்று மாலும் பிரமாவும் மாயா திருப்போனும் ஆலோசித் தவர்கள் ஆகமத்தைத் தான்பார்த்து நீடிய யுகமெனவே நியமித் துறுதிகொண்டு தேடிய முப்பொருளும் செப்பினர்கா ணம்மானை அவ்வுகத்தை ஈசர் ஆர்ப்பரித்த காலமதில் இவ்வுகத்துக் காரை இருத்துவோ மென்றுசொல்லி 420 எல்லோருங் கூடி இதமித்தா ரம்மானை அல்லோருங் கூடி ஆலோசிக்கு மளவில் தில்லையா ரீசன் திருவேள்வி தான்வளர்க்க நல்லையா வேள்வி நன்றாய் வளர்த்திடவே பிறந்தான் குறோணி பெரிய மலைபோலே அறந்தா னறியா அநியாயக் கேடனுமாய் பிண்டம் நிறையும் பொல்லாதான் தன்னுடம்பு அண்டம் அமைய அவன்பிறந்தா னம்மானை முகங்கண் களெல்லாம் முதுகுப்பு றமேலாட நகக்கரங்கள் கோடி கால்க ளொருகோடி தவங்க ளறியாச் சண்டித் தடிமோடன் பவமே நாள்தோறும் பண்ணு மியல்புடையோன் குறோணி யவனுயரம் கோடிநாலு முழமாய் கயிலை கிடுகிடெங்கும் கால்மாறி வைக்கையிலே அகிலங் கிடுகிடெங்கும் அவனெழுந்தா லம்மானை இப்படியே குறோணி என்றவொரு அசுரன் முப்படியே நீயே யுகத்தி லிருந்தான்காண் இருந்து சிலநாள் இவன்தூங்கித் தான்விழித்து அருந்தும் பசியால் அவனெழுந்து பார்ப்பளவில் பாருகங் காணான் பலபேருடல் காணான் 440 வாருதி நீரை வாரி விழுங்கினன்காண் கடல்நீ ரத்தனையும் கடவாய் நனையாமல் குடலெல்லா மெத்தக் கொதிக்கு தெனவெகுண்டு அகிலம் விழுங்க ஆர்ப்பரித்து நிற்பளவில் கயிலை தனைக்கண்டு கண்கள்மிகக் கொண்டாடி ஆவி யெடுத்து அவன்விழுங்கு மப்போது தாவிக் குவித்துத் தப்பினார் மாயவரும் மாயவரு மோடி மண்ணுலோகம் புகுந்து தூயவரு மங்கே சிவனை மிகநினைத்துத் தவசு இருந்தார்காண் தாமோ தரனாரும் தவசு தனிலீசன் சன்னாசி போலேவந்து ஆருநீ யிந்த ஆழ வனந்தனிலே ஏதுநீ தவசு எனைநினைந்த வாறேது என்று சன்னாசி இதுவுரைக்க மாயவரும் பண்டுபட்ட பாட்டைப் பகர்ந்தா ரவரோடே கயிலை யெமலோகம் கறைக்கண்டர் சக்திவரை அகில மதைக்குறோணி அசுரனென்ற மாபாவி விழுங்கினான் நானும் உபாயமாய்த் தப்பிவந்தேன் பளிங்கு மலைநாதன் பாரத்தே வாதிமுதல் பண்டுபோல் நாளும் பதியி லிருந்திடவே 460 என்றுங் கயிலை இலங்கி இருந்திடவும் முண்டு செய்தபாவி முகமு மவனுடம்பும் துண்டா றதாகத் தொல்புவியி லிட்டிடவும் கண்டங்கண்ட மாய்ப்போடக் கடிய வரமெனக்கு தண்டமிழீர் நீரும் தரவே தவசிருந்தேன் என்று திருமால் எடுத்துரைக்க வேயீசர் மன்று தனையளந்த மாலோ டுரைக்கலுற்றார் கேளாய்நீ விட்டிணுவே கேடன் குறோணிதனைத் தூளாக்கி யாறு துண்ட மதுவாக்கி விட்டெறிந்தா லவனுதிரம் மேலு மொருயுகத்தில் கெட்டுக் கிளையாய்க் கொடிய சூரக்குலமாய்ப் பிறக்கு மவனுதிரம் பொல்லாதான் தன்னுடம்பு துண்ட மொன்றுதானும் தொல்புவியி லேகடிய குண்டோம சாலியனாய்க் குவலயத்தி லேபிறப்பான் அப்படியே குறோணி அவனுதிர மானதுவும் இப்படியே ஆறு யுகத்துக் கவனுடம்பு வந்து பிறப்பான்காண் மாற்றானா யுன்றனக்கு உகத்துக் குகமே உத்தமனாய் நீபிறந்து அகத்துக் கவன்பிறப்பு ஆறு யுகமதிலும் உண்டு மவன்சீவன் உயிரழிவு வந்தவந்நாள் 480 பண்டு நடுக்கேட்டுப் பாவி யவனுயிரைக் கொன்றுபோட் டேநரகக் குழிதூர்க்க நாள்வருங்காண் என்று விடைகொடுத்தார் ஈசுரர்கா ணம்மானை அன்று விடைவேண்டி அதிகத் திருமாலும் குன்றுபோல் வந்த கொடிய படுபாவி குறோணி தனைச்செயிக்கக் கோபம்வெகுண் டெழுந்து சுறோணித வேதன் துடியாய் நடந்தனராம் நாகத்தணை கிடந்த நாரா யணமூர்த்தி வேகத்தால் குறோணிதனை வெட்டிப் பிளக்கலுற்றார் வெட்டினா ராறு மிகுதுண்ட மம்மானை கெட்டி தானென்று கிருபைகூர்ந்தே தேவர் துண்டம தாறும் தொல்புவியி லேபோட்டுப் பிண்டமதைச் சுமந்து போட்டனர்கா ணம்மானை அந்தக் குறோணி அவனுதிர மானதையும் கொந்து கொந்தாகக் குளம்போலே குண்டுவெட்டி உதிரமதை விட்டு உயர்ந்தபீடம் போட்டுச் சதுர யுகமெனவே தான்வகுத்தா ரோர்பீடத்தை சதுரயுகம் - குண்டோமசாலி பாடு அவ்வுகத் திலேயுதிரம் அசுரக் குலமாகி முவ்வுகத்துப் பாவி முடிந்தவொரு துண்டமதைக் குண்டோம சாலி எனவே கொடியவனாய்ப் 500 பண்டோர் குறோணி பாதகனாறு துண்டமதில் வந்துபிறந் தான்சதுர வையகத்தி லம்மானை முந்து பிறந்த முழுமோச மானதிலும் மந்து முகமாய் மாபாவி தன்னுயரம் நானூறா யிரமுழங்கள் நாடுமவன் கரங்கள் முந்நூறு கால்கை வேழ்கள் துதிபோலே உடைதோ ளுடம்பு உருவறியா மாபாவி படைத்தோன் தனையறியான் பாரியென்று மறியான் அட்டைபோ லேசுருண்டு அம்மிபோ லேகிடப்பான் மட்டைபோ லேதிரிவான் வயிறு மிகப்பசித்தால் அன்னுகத் திலுள்ள அசுரக் குலங்களையும் தன்வயிற்றுக் கிட்டுத் தடிபோ லுருண்டிடுவான் இப்படியே நாளும் இவன்குலங்க ளானதெல்லாம் அப்படியே தின்று அவன்பசிக ளாற்றாமல் அய்யையோ வென்று அலறினன்கா ணம்மானை மெய்யை யனான விறுமா அதுகேட்டுச் சிவனைத் தொழுது செப்புவா ரம்மானை தவமே தவப்பொருளே தாண்டவசங் காரவனே எவனோ ஒருத்தன் இட்டசத்த மானதிலே தவலோக மெல்லாம் தானலைவ தேதெனவே 520 மாய னதுகேட்க வகுப்பா ரங்கீசுரரும் ஆயனே நீயும் அறியலையோ ஞாயமது குண்டோ மசாலி கொடியமா பாவியனாய்ப் பண்டோர் குறோணி பாதகன்தன் துண்டமதாய்ப் பிறந்தா னவனும் பேருதிரந் தன்கிளையாய் இறந்தா ரவர்கள் இரையா யவன்தனக்கு ஆன பசிகள் ஆற்றாம லேயவனும் வானமது அலைய வாய்விட்டான் கண்டாயே என்று சிவனார் ஈதுரைக்க மாயவரும் அன்று மகாமாலும் அக்குண்டோ மசாலினுக்கு இரையாகத் தேவர்களை ஏற்றநாங் கிலாக்கி வரையா னதைத்தூண்டில் மறையைக் கயிறாக்கி வாயுவைத் தோணி வருணன் தனைமிதப்பாய்த் தேய மதைச்சூழத் திரைகடலைத் தான்வருத்தி ஓடையாய்ச் சதுர யுகம்வழியே தானேவி தேடரிய மாயன் திருவோணி தானேறி மூவாதி மூவர் ஓணிதனைத் தள்ளிவரக் காவாலி மாயன் கன்னியிலே தூண்டலிடச் சதுர யுகமாளும் சண்டித்தடி மோடன் எதிரே வருமாற்றில் இரையைமிகக் கண்டாவி 540 நாடிப் பசிதீர நல்லஇரை யாகுமென்று ஓடிவந்து பாவி விழுங்கினான் தூண்டல்தனை தூண்டில் விழுங்க சுரண்டி மிகக்கொளுவி மாண்டனன் காண்பாவி வலிய மலைபோலே பாவி மடிய பரமே சுரனாரும் தாவிச் சலத்தால் சதுர யுகமழித்தார் தேவர்கள் வேண்டுகோள் சதுர யுகமழிய தானவர்க ளெல்லோரும் மதுர மொழியீசன் மலரடியைத் தான்பூண்டு தேவர் மறையோர் தெய்வேந் திரன்முதலாய் மூவர்களும் வந்து முதலோ னடிபணிந்து பரமனே நீரும் படைத்தயுகம் ரண்டதிலும் வரமே துங்கேட்டு வாழ்ந்தவரைக் கண்டிலமே அந்த சந்தமில்லை ஆணுவங்கள் தானுமில்லை இந்த வகைச்சாதி இல்லாம லீசுரரே பிறந்தா லவனும் பெரியோ னடிவணங்கி வரந்தா ருமென்று வாளா யுதத்தோடே வலுவும் பலமும் வாய்த்தசூ ரப்படையும் கொலுவும் பெரிய குவிந்தமதில் கோட்டைகளும் கெட்டுக் கிளைபாணி கிரண மதுவுடனே நட்டுப் பயிரால் நாளும் பசிதீர்ந்து  560 இருந்து பொறுக்க இராச்சியமொன் றுண்டாக்கும் வருந்தி மகாதேவர் மலரோ னடிவணங்க ஆதி சிவனும் அதிகசந் தோசமதாய் வேதியரைத் தான்வருத்தி விளம்புவா ரீசுரரும் நெடிய யுகம் தில்லைமலாலன் மல்லோசி வாகனன் பாடு மாலும் பிரம்மாவும் வாய்த்தபர மேசுரரும் நாலு மறையோரும் நடுவர்மிகக் கூடி முன்னேயுள்ள துண்டம் ஒன்றைரண் டாக்கிவைத்துப் பின்னே படைப்புப் பிரம்மா வுருப்படைக்க சிவாயப் பொருள்தான் சீவ நிலைகொடுக்க உபாயப் பொருள்தான் உல்லாச மேகொடுக்க முண்ட மிருபேரும் உருவா யுருவெடுத்துத் தெண்டமது கொண்டார் சிவனை மிகப்போற்றி அப்போது மாயன் ஆதி யடிவணங்கி இப்போது ஈசுரரே இவர்களிரு பேர்க்கும் என்னபேர் தானும் இடுவோ மெனவுரைக்க வன்னப் பரமேசு வரனார் வகுக்கலுற்றார் திறந்தான் பெருகும் திருமாலே நீர்கேளும் பிறந்த அசுரருக்குப் பேரிட வேணுமென்றால் மாயனே நானுமொரு உபாயம் வகுப்பேன்காள் ஆயனே நீயும் அதுகேட்க வேணுமென்றார் 580 அண்டபிண்டங் காணாத ஆதிகயி லாசமதில் தெண்டனிட்டு நிஷ்டை செய்கிறான் சுருதிமுனி இந்த முனியடுக்கல் இவர்கள்ரண்டு பேரைவிட்டு அந்த முனிதவத்தை அழிக்கவே சொல்லிடுவோம் என்று சிவமுரைக்க எல்லோருஞ் சம்மதித்து அன்று பிறந்த அசுரர்களைத் தானேவி போறாரே சூரர் பொருப்பொரு நூறானதுபோல் வாறாரே சூரர் வாய்களிரு காதவழி சூரருட கைகள் தொண்ணூற்றீ ரஞ்சதுவும் மூரர்கால் நூறு உயர்ந்தசிர சன்பதுவும் கண்களொருநூறு வெண்டரள மிருகலமே துங்கணங் களாகச் சூர ரடந்தேறி கண்கவிழ்ந்து யோகம் கருத்துருத்தாய் நிற்குகின்ற வண்கவிழ்ந்த மாமுனியை வாரி யெடுத்தவர்கள் அலைமே லெறிய ஆர்ப்பரிக்கு மவ்வளவில் கலைமேல் பரந்த கடிய முனிபகர்வான் ஏனடா என்னை இருந்த தவசழித்து வீணடா செய்தாய் விழலா யறமோடா என்னை யெடுத்து இக்கடல்மேல் போட்டாலும் உன்னை யறுக்க ஓரம்பா யுருவெடுத்துப் 600 பங்கயக் கண்மாயன் பக்கமதில் நான்சேர்ந்து உங்க ளிருபேரை ஊடுருவ நானறுத்து இந்தக் கடலில் எடுத்துங்களை யெறிந்து உந்தனி னூரை ஒக்கக்கரிக் காடாக்கி நானும் வைகுண்டம் நற்பேறு பெற்றிருப்பேன் வானுதிரு வாணையென்று மாமுனியுஞ் சாபமிட்டான் உடனே முனியை உயர்த்தியெடுத் தேசூரர் கடல்மே லெறிந்தார் கர்ம விதிப்படியால் அந்த முனியும் அரனா ரருளாலே மந்திரபுரக் கணையாய் வாரியலைக் குள்ளிருந்தான் சுருதி முனிதனையும் தோயமதில் விட்டெறிந்து உருதிக் குடிசூரர் ஓடிவந் தேகயிலை மோச முடன்வந்த முழுநீசப் பாவியர்கள் ஈசன் தனைத்தொழுது இறைஞ்சிநின்றா ரம்மானை சுருதி முனியுட நிஷ்டை தொலைத்தவர் கருதிய சூரர் கயிலை மேவியே பருதி சூடும் பரமனைப் போற்றியே வருதி கேட்டு வருந்தினர் சூரரே சுருதி முனிதவத்தைத் தொலைத்தே யவன்தனையும் பொருதி கடல்மீதில் போட்டெறிந்து வந்தவர்கள் 620 ஈசன் தனைத்தொழுது இறைஞ்சிவரங் கேட்டனராம் வாசமுள்ள ஈசன் மாதுமையைத் தானோக்கித் தூயவளே மாயவளே சூர ரிருவருக்கும் நேயமுள்ள தோர்வரங்கள் நீகொடுக்க வேணுமென்றார் வரங்கொடுக்க வென்று மறையோ னதிசயித்துச் சிரசன் பதுடைய சீர்சூரனை நோக்கி ஏதுவர முங்களுக்கு இப்போது வேணுமென்றார் தீது குடிகொண்ட சிரசன்ப தோனுரைப்பான் மாதவரே தேவர்களே மறையவரே மூவர்களே ஆதவரே யெங்களுக்கு அதிகவரம் வேணுமென்றான் அம்புவியி லுள்ள அஸ்திரங்கள் வாளாலும் தம்பிரா னானாலும் தாண்டமுடி யாதவரம் வானமிது பூமி மலைகளிது மூன்றிலுள்ள தானவராய் வாழுகின்ற தங்களா லெங்களையும் கொல்லத் தொலையாத கொடிய வரமதுவும் மல்லுக் குபாயமதும் வலுவும் பலமதுவும் ஏவலாய் வானோர் எமைத்தொழுது நின்றிடவும் தவறாம லிந்தவரம் தரவேணு மென்றுரைத்தான் உடனே சிவனாரும் உற்ற அசுரருக்கு அடமா யவன்கேட்ட அவ்வரங்கள் தாங்கொடுத்து 640 நீச னிருக்க நெடிய யுகம்வகுத்துப் பாசனுக்குப் பேரு பகர்ந்தே விடைகொடுத்தார் விடைவேண்டிப் பாவி விமலன் தனைத்தொழுது மடைப்பாவி யான மல்லோசி வாகனனும் தில்லைமல் லாலனுமாய்ச் சேர்ந்தங் கிருபேரும் வல்ல சிவன்வகுத்த வையகத்தில் வந்தனராம் வந்தார் சிவன்வகுத்த வையகத்தி லம்மானை அந்த அசுரர் அவரிருக்கு மந்நாளில் உதிர மதுசூரர் ஒக்க உதித்தெழுந்து செதிர்சூரப் படையாய்ச் சேர்த்தங் கிருந்தனராம் இப்படியே சூரர் இவர்சேர்க்கை தன்னுடனே அப்படியே அந்தயுகம் ஆண்டிருந்தா ரம்மானை ஆண்டிருந்த சூரர் அவரிருக்க மேடைகளும் தாண்டிநின்ற வானத் தடாக உயரமதே சூரப் படைகள் தொழுது அடிபணிந்து பாதக ருக்குநித்தம் பணிந்தேவல் செய்திடுவார் ஊழியங்கள் செய்து உற்றயிறை யிறுத்துப் பாளையங் களாகப் பணிந்திருந்தா ரம்மானை சூரர் கொடுமுடியைச் சூட்டி யரசாண்டு பாரமுள்ள கோட்டைப் பண்ணினா ரம்மானை 660 இப்படியே சூரர் இவர்வாழு மந்நாளில் முப்படியே சூரர் ஊழி விதிப்படியால் இறப்ப தறியாமல் எரியைமிகக் கண்டாவி உறப்பொசிக்கச் சென்ற விட்டி லிறந்தாற்போல் தம்பி தமையன் சந்ததிகள் மந்திரிமார் மும்பிலுள்ள சூரர் முடுக்கமதைக் கண்டாவி நம்பிபத மறந்து நாம்தாம் பெரிதெனவே கெம்பினார் சூரர் கெட்டனர்கா ணம்மானை சூர ரவர்செய்த துட்டம் பொறுக்காமல் வீர முள்ளதேவர் விரைந்தே முறையமிட தேவர் முறையம் சிவனார் மிகக்கேட்டுக் காவலாய் நித்தம் கைக்குள் ளிருக்குகின்ற பெண்ணமுதைப் பார்த்துப் புகல்வாரங் கீசுரரும் கண்ணே மணியே கருத்தினுள் ளானவளே பூலோகந் தன்னிலுள்ள புருடரா யுதத்தாலும் மேலோகம் வாழும் விமலரா யுதத்தாலும் மலைமேலே வாழும் மாமுனிவர் தம்மாலும் அலையா வரங்கள் அச்சூரர்க் கேகொடுத்தோம் தரியா முடுக்கம் தான்பொறுக்காத் தேவரெல்லாம் அரியோ யெனமுறையம் அநேகம் பொறுக்கரிதே 680 என்றீசர் சொல்ல இயல்கன்னி யேதுரைப்பாள் மலைலோகம் மேலோகம் வையமதி லாகாட்டால் அலைமேல் துயிலுமொரு ஆண்டியுண்டு கண்டீரே முன்னேயச் சூரருக்கு முற்சாப மிட்டதொரு வன்னச் சுருதிமுனி மந்திரபுரக் கணையாய் வளர்த்தங் கிருப்பான்காண் மாயருட பக்கலிலே கிளர்ந்த மொழிகேட்டுக் கிருபைகூர்ந் தேயீசர் மாலை வரவழைத்து வளப்பமெல் லாமுரைக்கச் சாலப் பொருளும் சம்மதித்தாங் காரமுடன் அலையில் வளர்ந்த அதிகக் கணையெடுத்துச் சிலையேற்றி யம்பைச் சிரித்து மிகத்தொடுக்க அம்புப் பகையாலும் அதிகமால் பகையாலும் பம்பழித்துச் சூரனூர் பற்பம்போல் தானாக்கிச் சூர ரிருவருட சிரசை மிகஅறுத்து வாரிதனில் விட்டெறிந்து வாளி சுனையாடி மலரோ னடிபணிந்து வைகுண்டங் கேட்டிடவே பலமான குண்டப் பதவி மிகக்கொடுத்தார் அவ்வுகத்தை மாயன் அன்றழித்து ஈசரிடம் செவ்வாக நின்று செப்பினா ரீசருடன் கிரேதா யுகம் இன்னமொரு யுகத்தை இப்போ படைக்கவென்று 700 மன்னதியத் திருமால் மனமே மிகமகிழ்ந்து சொன்னவுட னீசுரரும் தொன்னூல் மறைதேர்ந்து முன்னே குறோணி முடிந்ததுண்ட மாறதிலே ஓரிரண்டு துண்டம் உகமாய்ப் பிறந்தழிந்து ஈரிரண்டு துண்டம் இருக்குதுகாண் மாயவரே நூல்முறையைப் பார்க்கில் நெடிய யுகங்கழிந்தால் மேலுகந்தா னிங்கே மிகுத்தகிரே தாயுகந்தான் இருக்குதுகா ணென்று ஈச ருரைத்திடவே மருக்கிதழும் வாயான் மனமகிழ்ந்து கொண்டாடி துண்டமொன்றை ரண்டாய்த் தூயவனார் தாம்வகிர்ந்து மண்டலங்கள் மெய்க்க வாணாள் கொடுத்தருளி சிங்கமுகச் சூரனெனும் திறல்சூர பற்பனெனும் வங்கணமாய்ப் பிண்டம் வகுத்தனர்கா ணம்மானை சூர னுடசிரசு தொளாயிரத்து நூறதுவும் போரக்கால் கைகள் பொருப்பெடுக்கு மாபலமும் சூரன் சுரோணிதத்தைச் சுக்கிலங்கள் தானாக்கி ஊரேநீ போவென்று உற்ற விடைகொடுத்தார் விடைவேண்டிச் சூரன் வேண்டும் படையோடே திடமாகப் பூமி செலுத்தியர சாளுகையில் வரம்வேண் டவென்று மலரோ னடிவணங்கி 720 திறமான ஓமமிட்டுச் செப்புக் குடம்நிறுத்தி நின்ற தவத்தில் நெடியோனைக் காணாமல் அன்றந்தச் சூரன் அக்கினி யில்விழுந்தான் சூரபற்பன் விழவே சிங்கமுகச் சூரனவன் பாரமுள்ள தன்சிரசைப் பறித்தெறிந்தா னக்கினியில் ஆனதா லீசுரரும் அம்மைஉமை யுமிரங்கி ஈனமாஞ் சூரனுக்கு ஏதுவரம் வேணுமென்றார் ஈச னுரைக்க ஏற்றஅந்தச் சூரனுந்தான் பாசமுடன் செத்த பற்பனென்ற சூரனையும் எழுப்பித் தரவேணும் யாங்கள்மிகக் கேட்டவரம் மழுப்பில்லா வண்ணம் வரமருள்வீ ரென்றுரைத்தான் சூர னிவன்கேட்க சிவனா ரகமகிழ்ந்து பாரமுள்ள ஓம பற்பமதைத் தான்பிடித்துச் சிவஞான வேதம் சிந்தித்தா ரப்பொழுது பவமான சூர பற்பன் பிறந்தனனாம் இறந்து பிறந்தனற்கும் இளையோ னவன்தனக்கும் சிறந்த புகழீசர் செப்புவா ரப்பொழுது சூரரே உங்களுக்குத் தோற்றமுள்ள தோர்வரங்கள் வீரரே கேளுமென்று வேத னிவையுரைக்க அந்நாளில் சூரன் அகமகிழ்ந்து கொண்டாடி 740 உன்னாலு மைந்துமுகம் உள்ளவர்கள் தம்மாலும் உலகமதில் பண்ணிவைத்த உற்றஆயு தத்தாலும் இலகுமன்ன ராலும் இந்திரனார் தம்மாலும் கொல்லத் தொலையாத கொடிய வரமதுவும் வல்லவனே நீயும் வாழுங் கயிலையதும் தேவர்தே வேந்திரனும் திருக்கன்னி மாமறையும் ஏவலா யுன்னுடைய லோகமதி லுள்ளவர்கள் முழுது மெனக்கு ஊழியங்கள் செய்திடவும் பழுதில்லா திந்தவரம் பரமனேநீர் தாருமென்றான் தாருமென்று சூரன் தாழ்மை யுடன்கேட்க ஆரு மொப்பில்லா ஆதி யகமகிழ்ந்து கேட்டவர முழுதும் கெட்டியா யுங்களுக்குத் தாட்டிமையா யிப்போ தந்தோ மெனவுரைத்தார் வரங்கொடுத் தீசர் மலைகயிலைக் கேகாமல் பரம உமையாளைப் பையஎடுத் தணைத்து அலைமே லேஆயன் அருகிலே போயிருந்து மலைமே லேசூரன் வாய்த்ததென் றவ்வரங்கள் கயிலை முழுதும் காவலிட்டுத் தேவரையும் அகில முழுதும் அடக்கியர சாண்டனனே அப்படியே சூரன் அரசாண் டிருக்கையிலே 760 முப்படியே விட்டகுறை முடிவாகும் நாளையிலே தேவரையும் வானவரைத் தெய்வேந் திரன்வரையும் மூவரையும் பாவி முட்டுப் படுத்தினனே ஆனதால் தேவர் அரிக்கே முறையமிட ஈனமில்லா தாயன் எடுத்தா ரொருவேசம் ஈசனிடஞ் சென்று இயம்பினா ரெம்பெருமாள் வாசமுள்ள ஈசுரரே மாபாவிச் சூரனுக்கு ஏது வரங்கள் ஈந்திர்கா ணென்றுரைக்கத் தாது கரமணிந்த தாமன்பின் னேதுரைப்பார் வையகத் திலுள்ள வலுவாயு தத்தாலும் தெய்வலோ கத்தில் சிறந்தமன்னர் தம்மாலும் அஞ்சு முகத்தாலும் அழியா தவனுயிரும் தஞ்சமிட வானோர் தையல்தெய்வக் கன்னிமுதல் கயிலை முழுதும் கமண்டலங்க ளேழுமுதல் அகில முழுதும் அடக்கி வரங்கொடுத்தோம் என்று வேதாவும் இவையுரைக்க மாலோனும் நின்று தியங்கி நெஞ்சமது புண்ணாகிப் பேயனுக் கென்னுடைய பிறப்பைக் கொடுத்தல்லவோ தேயமதில் நானும் திரிந்தலையக் காரணந்தான் என்று திருமால் இதுசதையஞ் சொல்லியவர் 780 இன்றந்தச் சூரர் இருவர்தமைக் கொல்லவே கந்தன் அவதாரம் ஆறு முகமாய் ஆய னளவிடவே கூறிடவே சத்திதனைக் கொண்டார்வே லாயுதமாய் நல்ல சிவனாரை நந்தீ சுரராக்கி வல்ல பெலமுள்ள வாய்த்ததிக் கெட்டிலுள்ளப் பாலரையும் வீரர்களாய்ப் பண்ணினா ரெம்பெருமாள் வாலமுள்ள சன்னாசி மாரைப் பெரும்படையாய்க் கந்தனெனும் நாமம் கனத்தசடை யாண்டியுமாய்க் கொந்துகொந்தாய்ப் பீற்றைக் கூறைமிக வணிந்து வேலு மிகப்பிடித்து வெண்ணீறு மேதரித்து நாலுரண்டு சிரசில் நல்லருத்தி ராச்சமிட்டுப் பத்துரண்டு காதில் பசும்பொன்னொவ்வாச் செம்பணிந்து முத்திரிக ளிட்டுக்கந்தப் பொக்கணங்கள் தோளிலிட்டுச் சன்னாசி போலே தானடந் தெம்பெருமான் நன்னாதா னாவெனவே நாலஞ்சுகவி தான்பாடி வந்து ஒருமலைமேல் வாய்த்தகூ டாரமிட்டுச் சந்து மிகச்சொல்லி தான்விட்டார் சூரனுக்கு வீரவாகுதேவர் தாது சூர னிடத்தில் தூதாநீ சென்றேகிப் பாரமுள்ள கயிலைச் பருவதமுந் தேவருட சிறைக ளகற்றிவானோர் தேவரையும் நீயனுப்பித் 800 திறவா னாயாகச் சீமையர சாளுமென்று இப்படியே ஆகாட்டால் இன்றுகழித் தெட்டாம்நாள் அப்படியே உன்றனக்கும் ஆனகந்த சுவாமியர்க்கும் சண்டை அன்றென்று தரங்கூறி வாவெனவே அண்டர்பிரான் தூது அனுப்பினா ரம்மானை தூதன் மிகநடந்து சிவனே செயலெனவே காதமொன்று தான்கடந்து கண்டானே சூரனையும் கந்த சுவாமி கருத்தா யுரைத்ததெல்லாம் அந்த அசுரனுக்கு அத்தூதன் தானுரைத்தான் சூரா கேள்கந்த சுவாமியரு ளென்றுரைக்க ஏராத பாவி இகழ்த்தினா னப்போது தூதனென்றோன் போகாமல் துடர்ந்து மிகப்பிடித்துப் பாரதப் பெருவிலங்கில் பாவியைவை யென்றுரைத்தான் ஆரடா நீதான் அறியாயோ என்பலங்கள் பாரடா வுன்றன் கந்தன் படுகிறதை ஈசுரனு மென்றனுக்கு இருந்த இடமுமருளி மாயனிடம் போயலையில் வாழ்ந்ததுநீ கண்டிலையோ எமலோகம் வானம் இந்திரலோ கம்வரையும் நவகோளும் நானல்லவோ நாட்ட மறிந்திலையோ முப்பத்து முக்கோடி உற்றதே வாதிகளும் 820 நாற்பத்துநாற் கோடிரிஷி நமக்கென்ற றிந்திலையோ அறியாத வாறோகாண் ஆண்டிக்குத் தூதுவந்தாய்ச் சிறியனென் றிராதேயென் சிரசுடம்பு கண்டிலையோ உன்னுடைய கந்தன் உயரமது நானறிவேன் என்னுடைய உயரம் இனிநீ யறிவாயே ஆனதா லென்னுடைய ஆங்கார மத்தனையும் கானகத்தில் வாழும் கந்தனுக் கேவுரைநீ என்று மதமாய் இவன்பேசத் தூதனுந்தான் அன்று அந்தச்சூரனுக்கு அறையாம லேதுரைப்பான் நீயோ தானெங்கள் நிமலன் தனக்கெதிரி பேயோரி நாய்நரிகள் பிய்ச்சிப் பிடுங்கியுன்னை கண்ட விடத்தில் கழுக்கள் மிகப்பிடுங்கிக் கொண்டோடித் தின்னவே லாயுதங் கொண்டுவந்தார் தேவர் சிறையும் தெய்வமட வார்சிறையும் மூவர் சிறையும் மும்முடுக்க முந்தீர்த்து உன்னுடைய சேனை உற்றபடை யழித்து நின்னுடைய கோட்டை நீறு பொடியாக்கி அரசாள்வா ரெங்கள் ஆறுமுக வேலவனார் துரையான கந்த சுவாமிசொல்லி யனுப்பினர்காண் என்றேதான் தூதன் இவையுரைக்கச் சூரனுந்தான் 840 அன்றே மனது அளறித்துணிந் தேதுரைப்பான் ஆனா லறிவோம் ஆண்டி தனையுமிங்கே போனா லென்னோடே போருசெய்ய யேவிடுநீ சூர னிவையுரைக்கச் சூலாயுதப் பெருமாள் தூதன் மிகநடந்து சொன்னான் சுவாமியர்க்கு சூரன்பாடு சுவாமி மனமகிழ்ந்து சூரன் தனையறுக்கக் காமிவே லாயுதத்தைக் கையிலெடுத்தா ரம்மானை வேலா யுதமெடுத்து வேதப் படைசூழ சூலாயுதப் பெருமாள் துடியாய் நடக்கலுற்றார் கந்தனார் வேசம் கரந்திருந்த மாயவனார் வந்தார்காண் சூரன் வலுவிழந்தா னம்மானை சூர னவன்கண்டு தோசப் படையணிந்து மூரன் படைக்கு முன்னே நடக்கலுற்றான் கண்டா ரீராறு கரத்தோ னகமகிழ்ந்து பண்டார வேசம்பண்பா யெடுத்திறுக்கி முன்னே வருஞ்சூரன் முகத்தை யவர்பார்த்துப் பின்னே சுவாமி புத்தி மிகவுரைப்பார் வம்பி லிறவாதே வாழ்விழந்து போகாதே தம்பி தலைவன் தளமு மிழவாதே பற்பக் கிரீடப் பவுசு மிழவாதே  860 அற்ப மிந்தவாழ்வு அநியாயம் விட்டுவிடு கரணமீ தில்லாமல் கௌவையற்று வாழ்ந்திருந்து மரணம் வந்துசீவன் மாண்டுபோ கும்போது நன்மை யதுகூட நாடுமே யல்லாது தின்மை வராது தேவரையும் விட்டுவிடு தீட்சை யுடன்புத்தி செவ்வேநே ரிட்டுவொரு மோட்ச மதுதேட முடுக்கமதை விட்டுவிடு இத்தனையும் நாதன் எடுத்து மிகவுரைக்கப் புத்திகெட்டப் பாவி போர்சூர னேதுரைப்பான் இரந்து திரியுகின்ற இரப்பனுக் குள்ளபுத்திப் பரந்த புவியாளும் பாரமுடிக் காவலற்கு ஏற்குமோ ஞானம் இரப்போருக் கல்லாது ஆர்க்குமே சொல்லாதே ஆண்டிவுன் ஞாயமதை சண்டைக்கு வாவெனவே தரங்கூறித் தூதுவிட்டப் பண்டார மென்ற படைக்கார னும்நீயோ என்னுடைய சேனை எல்லாமிக அழித்து என்னையும் நாய்நரிக்கு இடுவேனென் றதும்நீயோ என்றே யச்சூரன் இயம்பி மிகநகைத்துப் பண்டார னோடே படையெடுத்தா னம்மானை சூரனுட படைகள் துண்டந்துண்ட மாய்விழவே 880 வீரர்களும் வந்து வெட்டினா ரம்மானை வெட்டிதினால் செத்தார் மிகுசூ ரக்குலங்கள் பட்டார்க ளென்று பார்சூரன் தான்கேட்டு வந்து எதிர்த்தான்காண் மாயாண்டி தன்னோடே இன்றுவந்து வாய்த்துதென்று எம்பெருமா ளுமகிழ்ந்து வேலா யுதத்தை விறுமா பதஞ்சேவித்து மேலாம் பரனார் விமல னருளாலே எறிந்தார்காண் சூரன் இறந்தானே மண்மீதில் பறிந்தேவே லாயுதமும் பாற்கடலில் மூழ்கியதே சூரன் மடிந்து துடித்துயிர் போகுகையில் வீரமுள்ள நாதன் வீணனவன் முன்பில்வந்து சொன்ன மொழியெல்லாம் சூட்சமாய்க் கேளாமல் இந்நிலமேல் பாவி இறந்தாயே வம்பாலே நாட்டமுடன் நானுரைத்த நல்லமொழி கேளாமல் கோட்டையு முன்னுடைய குஞ்சரமுந் தோற்றாயே சந்துவிட்ட சொற்படிக்குத் தந்தரசு ஆளாமல் விந்துக் குலங்களற்று வீணாய்நீ மாண்டாயே மாளா வரங்கள் மாகோடி பெற்றோமென்று பாழாக மாண்டாயே பண்டாரங் கையாலே என்றந்த ஆதி இத்தனையுந் தான்கூற 900 முந்து பிறந்த முப்பிறப்புச் சூரமதால் என்னையோ கொல்ல இரப்பனோ ஏலுவது உன்னையோ கொல்ல ஒட்டுவனோ நான்துணிந்தால் வேலா யுதத்தாலே வென்றுகொன்ற தல்லாது ஏலாது வுன்னாலே இளப்பமிங்கே பேசாதே என்றானே சூரன் எம்பெருமாள் கோபமுடன் கொன்றாரே சூரனுட குறவுயிரை யம்மானை சூரனைத் துணித்த சத்தி சூலமும் கடலில் மூழ்கி வீரமால் பதத்தைப் போற்றி விளம்புவாள் சத்தி மாது மூரனைச் செயிக்க முன்னே முச்சூலமாய்ச் சபித்த சாபம் தீரவே வேணு மென்று திருப்பதம் வணங்கி நின்றாள் ஆதியே நாதி அனாதித் திருவுளமே சோதியே யென்னுடைய சூலசா பந்தீரும் என்று உமையாள் எடுத்து மிகவுரைக்க நன்றெனவே அந்த நாரா யணர்மகிழ்ந்து சாப மதுதீரச் சாந்தி மிகவளர்த்தார் தாபமுடன் மாயன் சாந்தி மிகவளர்க்க அம்மை உமையாளின் ஆனசாபந் தீர்ந்து செம்மையுடன் கயிலை சென்றனள்கா ணம்மானை இரணியன் பாடு சத்திசா பந்தீர்த்துத் தவலோக மேயனுப்பித் 920 தத்தியாய்ச் சூரனையும் சங்காரஞ் செய்துஅந்த சூரனூர் தன்னைத் தீயோன் தனக்களித்து வீரசூ ரன்தனையும் மேலுமந் தவ்வுகத்தில் பார இரணியனாய்ப் படைத்தார்கா ணம்மானை சூர னிரணியனாய்த் தோன்றினா னவ்வுகத்தில் மாய னொருகோலம் மகவா யுருவெடுத்து வாயல் நடையில்வைத்து மாபாவிச் சூரனையும் நெஞ்சை யவர்நகத்தால் நேரேப் பிளந்துவைத்து வஞ்சக னோடே மாயன் மிகவுரைத்தார் சூர பற்பனாகத் தோன்றினா யந்நாளில் ஊரிரப்ப னாக உருவாக நான்தோன்றிக் கொன்னே னானென்று கூறினே னப்போது அந்நேரம் நீதான் ஆண்டியல்லக் கொன்னதென்றாய் வேலா யுதத்தாலே வென்றாய்நீ யல்லாது ஏலாது உன்னாலே என்றன்று பேசினையே ஆயுதங்க ளம்பு அஸ்திரம்வா ளில்லாமல் வாயிதமா யென்னகத்தால் வகிர்ந்தேனா னுன்வயிற்றை என்றுமா யனுரைக்க ஏதுரைப் பான்சூரன் பத்து மலையைப் பாரநக மாய்ப்பதித்து இத்தலத்தி லென்னை இறக்கவைத்தா யல்லாது 940 ஏலாது உன்னாலே இந்தமொழி பேசாதே மாலா னவேதன் மனதுகோ பம்வெகுண்டு உன்னை யின்னமிந்த உலகில் பிறவிசெய்து கொன்னா லேவிடுவேன் கிரேதா யுகம்வயது திகைந்தல்லோ போச்சு திரேதா யுகம்பிறந்தால் பகையுந் தானப்போ பார்மீதி லுண்டாகும் முப்பிறவித் துண்டம் உயிர்ப்பிறவி செய்கையிலே இப்பிறவி தன்னில் இசைந்தமொழி கேட்பேனான் என்று இரணியனை இரணசங் காரமிட்டு அன்று கிரேதா யுகமழித்தா ரம்மானை அந்தக் கிரேதா யுகமழித்த அந்நாளில் கந்தத் திருவேசம் கலந்திருந்த மாயவனார் செந்தூர்ப் பதியில் சேர்ந்திருந்தா ரம்மானை 953

அகிலத்திரட்டு அம்மானை

அகிலத்திரட்டு அம்மானை அந்தூர்ப் பதியில் அலங்கரித்த நாட்கழித்து ஆதி கயிலை அரனா ரிடத்தில்வந்து வேதியரும் நன்றாய் விளம்புவா ரம்மானை சூரபற்ப னென்ற சூரக்குலங் களைத்துணித்து வீரம் பறைந்ததினால் மேலுமந்த அவ்வுகத்தில் இரணியனாய்த் தோன்றி நின்றஇ ராச்சதனைக் கொன்னு கிரேதா குவலயமும் நானழித்து முன்னு கரந்திருந்த ஆறு முகவேசம் செந்தூரு வாரி திரைமடக்கில் வாழ்ந்திரென்று வந்தோங் காணய்யா மலர்ப்பாதந் தெண்டனிட என்றேதா னாதி ஈசுரரோ டேதுரைப்பார் அன்றேதா னீசர் அருளுவா ராயருக்கு திரேதா யுகம் - இராவணன் பாடு முன்னே குறோணி முடிந்ததுண் டாறதிலே இன்னமூணு துண்டம் இருக்குதுகாண் மாயவரே என்றீசர் சொல்ல எல்லோருந் தான்கூடி அன்றிருந்த துண்டம் அதிலேயொரு துண்டமதை உருவாய்ப் படைத்து உயிர்க்கொடுக்கு மவ்வளவில் அருகே யிருந்த அச்சுதரு மேதுரைப்பார் முன்னே இவனும் முற்பிறப் பானதிலே என்னோடே பேசி எதிர்த்தான் காணீசுரரே 20 ஆனதா லிப்பிறப்பு அரக்க னிவன்றனக்கு ஈனமில்லாச் சிரசு ஈரஞ் சாய்ப்படையும் பத்துச் சிரசும் பத்துரண்டு கண்காதும் தத்துவங் களோடே தான்படையு மென்றுரைத்தார் மாய னுரைக்க மறையோ னகமகிழ்ந்து வாய்சிரசு பத்தாய் வகுத்தார்கா ணம்மானை கூடப் பிறக்கக் குண்டிலிட்ட ரத்தமதை வாட அரக்கர் குலமாய்ப் பிறவிசெய்தார் அப்போ படைக்கும் அவ்வளவில் மாயவனார் மெய்ப்பான மேனிதனில் வியர்வை தனையுருட்டி விபீஷண னென்று மெய்யுருவந் தானாக்கிக் கவுசலமா யரக்கன் தம்பியெனக் கருத்தாய்க் கூடி யிருந்து அரக்கன் குறியறிந்து வேடிக்கை யாக வீற்றிரென்று தானுரைத்தார் இராவணன் வரம் வேண்டல் பத்துத் தலையான பாவி அரக்கனவன் மற்று நிகரொவ்வா வாய்த்தபர மேசுரரை வணங்கி வரம்வேண்ட மனதிற் பிரியமுற்று இணங்கியே ஈசர்பதம் இறைஞ்சிநின்றா னம்மானை தவத்தருமை கண்டு தலைபத் தரக்கனுக்குச் சிவத்தலைவ ரானோர் செப்புவா ரம்மானை 40 காதுரண்டு பத்து கண்ணிருப துள்ளோனே ஏது வரம்வேணும் இப்போது சொல்லுமென்றார் அப்போது ஈசுரரை அரக்க னவன்வணங்கி இப்போது ஈசுரரே யான்கேட்கு மவ்வரங்கள் தருவோ மெனவே தந்தி முகன்பேரில் உருவா யெனக்கு உறுதிசெப்பு மென்றுரைத்தான் அப்படியே ஈசர் ஆணையிட்டுத் தான்கொடுக்க சொற்படிகேட் டேயரக்கன் சொல்லுவா னப்போது மூன்றுலோ கத்திலுள்ள முனிவர்தே வாதிகளும் வேண்டும்பல ஆயுதமும் விதம்விதமா யம்புகளும் வீரியமாய் நானிருக்கும் விண்தோயுங் கோட்டைசுற்றிச் சூரியனுஞ் சந்திரனும் சுற்றியது போய்விடவும் சிவனா ரொருகோடி செய்ய வரந்தரவும் புவனம் படைக்கும் பிரம்மா வொருகோடி உமையா ளொருகோடி உற்ற வரந்தரவும் இமையோ ரரைக்கோடி இப்படியே உள்ளவரம் மூணரைக் கோடி உள்ளவர மத்தனையும் கொடுக்கு மளவில் குன்றெடுத்தோன் தன்தேவி 60 அலைமேல் துயிலும் அச்சுதனார் தன்தேவி சிலைவே லெடுத்துச் செயிக்கவல்லான் தன்தேவி அலங்கா ரமாகி அன்னைப் பொழுததிலே கலங்கா தான்தேவி கயிலைஉமை யாளருகே மணிமேடை தன்னில் மகிழ்ந்திருக்கு மவ்வளவில் கெணியா மலேயரக்கன் கெடுவ தறியாமல் அம்மை தனைக்கண்டு அயர்ந்து முகஞ்சோர்ந்து கர்ம விதியால் கைமறந்து நின்றனனே நின்ற உணர்வை நெடிய சிவமறிந்து அன்றந்த அரக்கனுக்கு ஆதிவரங் கொடுத்து கேட்ட வரங்கள் கெட்டியாய்த் தான்கொடுத்து நாட்ட முடன்சீதை நகையா லழிவையென்று இரக்கமில் லான்கேட்ட ஏற்றவரங்க ளெல்லாம் அரக்க னவன்றனக்கு ஆதிமிகக் கொடுத்தார் ஆதிகொடுத்த அவ்வரங்க ளத்தனையும் நீதியில் லான்வேண்டி நெடியோன் தனைவணங்கிக் கொண்டுபோ கும்போது குன்றெடுத்த மாயவனார் கண்டு மறித்துக் கௌசலமிட் டேமாயன் அரைக்கோடி வரமாய் ஆக்கிவிட்டார் மாயவரும் சரக்கோடி மூணும் தான்தோற்றுப் போயினனே 80 ஆதியைத் தொழுது போற்றி அரக்கனும் வரமும் வேண்டி சீரிய சீதை யாலே சீவனுக் கிடறும் பெற்று வாரிய மூணு கோடி வரமது தோற்றுப் பின்னும் மூரியன் மூணு லோகம் முழுதுமே யடக்கி யாண்டான் இராவணன் கொடுமை முக்கோடி வரத்தை உச்சிக்கொண்டார் மாயவரும் அக்கரைக் கோடி அரக்கன்வரம் கொண்டேகித் தேவரையும் மூவரையும் தேவேந் திரன்வரையும் நால்வரையும் வேலைகொண்டு நாடாண்டா னம்மானை வாசு அரக்கன் மணிமேடை தூராட்டால் வீசுவேன் வாளாலே வெட்டுவேன் பாருவென்பான் வருண னவன்மேடை வந்துத்தொளி யாதிருந்தால் மரணம்வரும் வரையும் வலுவிலங்கில் வைப்பேனென்பான் சந்திரருஞ் சூரியரும் சாய்ந்துமிகப் போகாட்டால் சந்து சந்தாகச் சரத்தாலறுப் பேனென்பான் தெய்வ மடவார்கள் திருக்கவரி வீசாட்டால் கைவரைந்து கட்டிக் கடுவிலங்கில் வைப்பேனென்பான் நாலு மறையும் நல்லாறு சாஸ்திரமும் பாலு குடஞ்சுமந்து பணிந்துமுன்னே நில்லாட்டால் அஸ்திரத்தால் வாந்து அம்மிதனில் வைத்தரைத்து நெற்றிதனில் பொட்டிடுவேன் நிச்சயமென் பானரக்கன்        100 வானவர்க ளெல்லாம் மலரெடுத்து என்காலில் தானமது பண்ணித் தாழ்ந்துநில்லா தேயிருந்தால் சாகும் வரைக்கும் தடியிரும்பி லிட்டவரை வேகும் படிக்கு வேள்வியதி லிட்டிடுவேன் மாமறலி மூவர் வந்தென்சொல் கேளாட்டால் காமனையும் ஈசன் கண்ணா லெரித்ததுபோல் என்னுடைய கண்ணால் இயமனையுங் காலனையும் துன்னுடைய வல்லத் தூதனையும் நானெரிப்பேன் இவ்வுகத்தி லுள்ள இராசாதி ராசரெல்லாம் முவ்வுகமுங் கப்பமிங்கே முன்னாடி தாராட்டால் நெருப்பெடுத் திட்டிடுவேன் நேரேகொண்டு வாராட்டால் எரிப்பே னொருஅம்பால் இராசாதி ராசரையும் இப்படியே பாவி இந்திரலோ கம்வரையும் அப்படியே அரக்கன் அடக்கியர சாண்டிருந்தான் தேவர்கள் முறையம் அப்படியே அரக்கன் ஆண்டிருக்கு மந்நாளில் முப்படியே விட்டகுறை முடிவாகும் நாளையிலே தேவாதி தேவர் தினமேவல் செய்திடவே மூவாதி மூவர் ஊழியங்கள் செய்திடவே முறுக்கம தால்பாவி ஊழியங்கள் கொண்டதினால் பொறுக்க முகியாமல் பூலோகத் தார்களெல்லாம் 120 தெய்வ ஸ்திரீயும் தேவாதி தேவர்களும் அய்யா திருமாலுக்(கு) அபயம் முறையமென அபயமிடு மொலியை அச்சுதருந் தானமர்த்திக் கபயமிடும் வேதன் கயிலையது தானேகி ஆதி பரமன் அடியைமிகப் போற்றி சோதித் திருமால் சொல்லுவா ரம்மானை பத்துத் தலையுடைய பாவி யரக்கனுக்கு மற்றும் பலகோடி வரங்கள்மிக ஈந்ததினால் தேவரையும் மூவரையும் தேவேந்தி ரன்வரையும் நால்வரையும் வேலைகொண்டு நாடாண்டா னம்மானை ஆனதால் தேவர் அரிக்கே முறையமிட ஈனமாய்க் கேட்டு இருக்க முடியுதில்லை பள்ளி யுறக்கம் பரிவாய் வருகுதில்லை தள்ளினால் தேவரையும் தற்காப்பா ராருமில்லை என்ன வசமாய் எடுப்போஞ் சொரூபமது தன்னிகரில் லாதவனே சாற்றுவீ ரென்றனராம் மாய னுரைக்க மறையோ னகமகிழ்ந்து தூயவரு மங்கே சொல்லுவா ரம்மானை பாவி யரக்கனுக்குப் பண்டுநா மீந்தவரம் தாவிப் பறிக்கத் தானாகா தென்னாலே 140 இராமாவதாரம் என்றரனார் சொல்ல எம்பெருமா ளச்சுதரும் அன்றெம் பெருமாள் ஆலோ சனையாகி என்னை மகவாய் எடுக்கத் தசரதரும் முன்னே வரங்கேட்டு உலகி லவரிருக்க அன்னுகத்தி லுள்ள அரசன் தினகரனும் பொன்னு திருவைப் பிள்ளையென வந்தெடுக்க நெட்டையா யரசர் நெடுநாள் தவசிருக்க சட்டமதைப் பார்த்துத் தானனுப்பு மீசுரரே பின்னும் பெருமாள் பெரியோனைப் பார்த்துரைப்பார் முன்னு முறையாய் முறைப்படியே தேவரையும் வானரமாய்ப் பூமியிலே வந்து பிறந்திருக்கத் தானவரே யிப்போ தான்படைக்க வேணுமென்றார் ஏவலா யென்றனுக்கு இப்பிறப் பானதிலே காவலா யென்றனுக்குக் கைக்குள்ளே நிற்பதற்குப் பள்ளிகொண்டு நானிருந்த பாம்புரா சன்தனையும் வெள்ளிமணி மெத்தையையும் வீற்றிருக்கு மாசனமும் இம்மூணு வேரும் என்னோ டுடன்பிறக்கச் சம்மூலப் பொருளே தான்படையு மென்றுரைத்தார் மாய னுரைக்க மறையோ னகமகிழ்ந்து தூயவரு மந்தப் படியே தெளிந்திருக்கப் 160 படைக்கும் பொழுதில் பரதேவ ரெல்லோரும் அடைக்கலமே மாயன் அடியெனத் தெண்டனிட்டார் தெண்டனிட்டுத் தேவரெல்லாம் செப்புவா ரம்மானை மண்டல மெங்கும் மயமாய் நிறைந்தோனே எங்களை லோகமதில் இப்போ படைப்பீரால் மங்களமா யுள்ள வலுவும் பெலமதுவும் ஆயனுக்கு நாங்கள் அடிபணிந் தேவல்செய்ய நேயனே நீரும் நெறியாய்ப் படையுமென்றார் ஈசர் மகிழ்ந்து இப்படியே தான்படைக்க வாசத் தசரதரும் வந்து தினகரரும் மகவாசை யுற்று மகாபரனைத் தானோக்கி அகப்பாச மற்று அதிகத் தவமிருந்து நாத னறிந்து நன்மறையைத் தான்பார்த்து பாத னரக்கன் பத்துச் சிரத்தானைத் தேவர் துயரமறத் திருமால் தசரதற்கு மூவ ருடன்கூடி உலகமதி லேபிறக்க அரக்கர் குலமறவே அம்மைசீதா லட்சுமியை இரக்கம்போ லுள்ள ஏற்ற தினகரற்கு மகவாய்ப் பிறக்க மறைதான் விதித்தபடி செகமீதில் ஞான சிருஷ்டி சிவமயமாய் 180 இப்படியே வேதத்(து) எழுத்தின் படியாலே அப்படியே ஈசர் அமைக்கத் துணிந்தனராம் உடனே தசரதற்கு உற்றதிரு மாலைத் திடமாய்ப் பிறவி செய்ய எனத்துணிந்தார் அப்போது ராமர் அய்யா திருமாலை இப்போ துபடைக்க ஈசுரனார் சம்மதிக்கப் படைக்கும் பொழுது பரமசிவ னாரை நடக்குந் திருமால் நாதனைப்பார்த் தேதுரைப்பார் அவ்வுலகி லென்னை அதிகத் தசரதற்கு இவ்வுலகு விட்டங்(கு) என்னைப் பிறவிசெய்ய வந்த விபரம் வகைவகையா யீசுரரே என்றனக்குத் தானமைத்து என்னை யனுப்புமென்றார் மாய னிதுகேட்க மறையோ னகமகிழ்ந்து தூயவரு மங்கே சொல்லுகிறா ரம்மானை பரலோ கமென்ற பைம்பொன் கயிலையதில் சாலோ கந்தன்னில் தானிருந்த மாமுனிவர் துசுவீசு மாமுனியும் சுகசீல மாமுனியும் விசுவாச மாயிருந்து விசாரம திட்டனராம் வாருந் துசுவீசு மாமுனியே நீர்கேளும் நீரும் நாமுங்கூடி நீணிலத்தில் போயிருந்து 200 நானுமொரு பெண்மதலை நல்ல மகவாகத் தானுமோ ராண்மதலை தலைவன் தனைவாங்கிச் சம்மந் தமாகித் தானிருந்து நாடாண்டு உம்மந் தமான உதவிபெற வேணுமென்று இருபேரு மிருந்து எனைநினைந்து மாமுனிவர் உருவேற்றி வேள்வி ஓம மதுவளர்க்க இந்தப் படியே இவர்களிரு மாமுனியும் எந்தன் தனைநோக்கி இருந்தார் தவசுகண்டீர் குறு முனி சாபம் அல்லாமற் பின்னும் அரக்கன்ரா வணன்தனக்குக் கொல்லாமற் கொல்லவொரு குறுமுனிவன் சாபமுண்டு அரக்கன் வரம்வேண்டி அவன்போகு மவ்வளவில் இரக்கமாய் மாமுனியும் இருந்தான் தவசதிலே தவசுநிலை பாராமல் தலைபத் தரக்கனுந்தான் பவிசு மதமாய்ப் படுவ தறியாமல் முனியையவன் காலால் ஒத்தினான் மாபாவி அநியாயப் பாவி அரக்க னவன்றனக்குக் கூறினான் மாமுனியும் கொள்ளைகொண்டச் சாபமது தூறின சாபத் துல்லியத்தை நீர்கேளும் மாலை மிகப்போற்றி வாய்த்ததவம் நிற்கையிலே காலெடுத்து ஒத்தினையே கள்ளாவுன் றனக்கு 220 இந்தத் தவசுதனில் ஈசுரரைத் தானினைந்து உந்தன் தனையறுக்க ஒருராம பாணமது வந்து பிறந்திடவும் மாய னதைத்தானெடுத்து உந்தனுட மார்பில் ஊடுரு வவிடவும் துசுவீசு மாமுனிவன் தசரதராய்ப் பூமிதனில் பிறந்து இருந்திடவும் பின்னுஞ் சுகசீல மாமுனியும் தினகரராய் வந்து பிறந்திடவும் ஓமுனிக்கு லட்சமியும் வில்லோ டுதித்திடவும் இராமபா ணத்தோடே இராமர் தசரதற்கு முராகமத் தின்படியே உலகி லுதித்திடவும் பாணமது தன்னாலும் பத்தினிதன் கற்பாலும் நாணங்கெட் டரக்காவுன் நல்லதலைப் பத்திழந்து சேனைத் தளமிழந்து சிரசிழந்து வாழ்விழந்து வானரங்கள் வந்துன் வையகத்தைச் சுட்டழித்து உன்சடல மெல்லாம் உழுத்துப் புழுப்புழுத்துத் தன்சடலப் பட்டுச் சண்டாளா நீ மடிவாய் வேண்டுவேன் தவசு விமலன் தனைநோக்கி ஆண்டுபன்னி ரண்டாய் அவன்றவசு நின்றனனே நின்ற தவத்தின் நிலைமையறிந் துமையாள் அன்றைக்கு வந்து அருளினா ளாயிழையும் 240 உரைத்த மொழிகேட்டு உற்ற முனிதனக்குத் துரைத்தனமா யித்தனையும் சொல்லி விடைகொடுத்தேன் இப்படியே மாமுனிக்கு ஈந்திருக்கு மிவ்வரங்கள் அப்படியே துசுவீசு மாமுனியுஞ் சுகசீல மாமுனியும் நம்மை வருந்திநிஷ்டை செய்யுகிறார் ஓமுனிக்கு நல்ல ஒழுங்குசெய்ய வேணுமல்லோ அல்லாமல் தேவாதி அபயம் பொறுக்கரிது எல்லா மிதுகண்டு இப்பிறவி செய்யுமென்றார் நல்லதுகா ணென்று நல்லதிரு லட்சுமியை வல்லமுள்ள பெட்டகத்தில் வைத்தார்கா ணீசுரரும் இராமபா ணமதையும் நன்றாய்ப் பிறவிசெய்ய சீராமஸ்ரீ யம்பகனும் சிவனு மகமகிழ்ந்து என்ன விதமாய் இதுபிறவி செய்வோமென்று பொன்னம் பலத்தோர் புத்திநொந்து தாமிருந்தார் ஈசுரரு மப்போ இரத்தின கிரிதனிலே வீசு பரனும் வேள்வி யதுவளர்க்க வேள்வி வளர்த்து விமல னுருவேற்றத் தாழ்வில்லா ஆயன் தற்சொரூபந் தானாகித் திருக்கணைக் காலில் செய்ய நரம்புருவி கருக்கணமாய் ராம பாணக் கணையெனவே 260 உறுதிகொண்டு வேள்விதனில் விட்டெறிந்தா ரம்மானை பிறிதிகொண்டு லட்சுமியும் பிலத்த திருக்கரத்தில் தூண்டு விரலில் துய்ய நரம்புருவி வேண்டும் பெரிய வீரவில் லீதெனவே ஆராரு மிந்தவில்லை அம்பேற்றக் கூடாமல் சீரா மரேற்ற சிந்தித்தா ளம்மானை உடனேயது வில்லாய் ஓம மதில்பிறக்கத் திடமாக ராமர் திருக்கணைக்கா லுள்நரம்பு பாணமதாய் வேள்விதனில் பரிவாயப் பிறந்திடவே தாணரும் வானோரும் சங்கத்தோ ருங்காண எல்லோருங் கண்டு இதுகண் மாயமெனவே வல்லோர்க ளான வாய்த்ததே வாதியெல்லாம் சங்கடங்கள் தீர்ந்ததென்று சந்தோசங் கொண்டாட அங்கணங்க ளான அலகைமிகக் கூத்தாட இராமபா ணத்தாலே இராவண சூரனையும் ஸ்ரீராமர் சென்று தென்னிலங்கை தன்னிலுள்ள அரக்கர்குல மறுப்பார் அச்சுதனா ரென்றுசொல்லி இரக்கமுள்ள தேவரெல்லாம் இரங்கிமிகக் கொண்டாட வில்லோ டுடன்பிறந்த வீரலட்சு மியெனவே வல்லோர்க ளாராலும் வந்திந்த வில்லதையும் 280 வளைத்தோர்க்கு நல்ல மாலைசூட்ட லாமெனவே தழைத்த சுகசீல தாட்டீக மாமுனியைத் தினகரராய்ப் பூமிதனில் செய்துவைத்து லட்சமியை மனோகரமாய்ப் பூமியிலே வைத்தபெட்ட கத்தோடே வில்லோ டேபிறக்க விமல னருளினராம் நல்ல துசுவீசு மாமுனியை நாடதிலே தசரதராய்த் தோன்றவைத்துத் தேசாதி ராசனுக்கு விசமாலை ராமருமாய் வீரக் கணையோடே கூடப் பிறக்கக் குன்றெடுத்தார் தான்துயிலும் நீட அரவணையை நீதலட்சு மணராக்கித் தலையணை மெத்தையையும் சத்துரு பரதனுமாய் நிலைவரமாய் ஈசன் நெறியாய்ப் பிறவிசெய்யத் தேவரையும் வானரமாய்ச் சிவனார் பிறவிசெய்ய மூவரை யும்பிறவி உள்ளதெல்லாஞ் செய்திடவே கொடுமுடியாய்ப் பிறந்த கோளிலங்கைப் பாவிகளை முடியடிவே ரில்லாமல் முழுது மறுப்பதற்கு வேண்டும் பிறவியெல்லாம் விமல னருளிமிகத் தாண்டவ சங்காரம் தானிதென்றா ரம்மானை இராவணன் தன்னைக் கொல்ல இராம பாணங்க ளோடே சிராம ராய்மாயன் தானும் தசரதன் தனக்குத் தோன்ற        300 விராகன மாது சீதை வில்லுட னுதிக்கத் தேவர் மராம ரக்குலங் களாகி வந்தனர் புவியின் மீதே சிராமருந்தான் ராவணனைச் செயிக்க ஒருவிதமாய் இராமபா ணத்தோடே நாட்டில் பிறந்தனராம் தென்னிலங்கை தான்முடிய சீதை சிறையிருக்கப் பொன்னரிய வில்லோ(டு) உடன்பிறந்தாள் பொன்மாது தேவரெல்லாம் வானரமாய்த் தென்னிலங்கை சுட்டழிக்கப் பூவர் சுகுமுனிவர் போர்விசுவ கன்மனெனும் வானரத்துக் கேற்ற மந்திரி தானாகித் தானவரையு மனுப்பித் தரணிதனி லெம்பெருமாள் லட்சும ணரெனவே ஏற்றசத்து ருபரதன் கட்சியுடன் மாயன் கணையோ டுடன்பிறந்தார் இப்படியே ராவணற்கு எல்லோ ரும்பகையாய் முப்படியே உள்ள முறைநூற் படியாலே வந்து பிறந்தார்காண் மாயவரு மம்மானை இப்படியே ராமர் ஏற்ற தசரதற்கு அப்படியே பிறந்து அங்கிருந்தா ரம்மானை சீதா கல்யாணம் சீதை வளர திருவில்லுந் தான்வளர கோதைக் குழல்சீதைக் கோமான் மிகவளர சிராமர் பிறப்போர் சிறப்பாய் வளர்ந்திடவே 320 இராமர் குலங்கள் இரகசிய மாய்வளர அரக்கன் கொடுமை அண்டமள வேவளர சீதை வளர்ந்து சிறந்த வயதானதிலே மாதை மணமிடவே மாதா மனதிலுற்றுத் தன்புரு சனோடே தையல்நின் றேதுசொல்வாள் அம்பும்வில் லும்வளர ஆயிழையுந் தான்வளர்ந்து பக்குவங்க ளாச்சே பைங்கிளிக்கு மாலையிட ஒக்குவ தென்ன உரைப்பீரென் னுத்தமரே என்று மடமாது ஏற்ற தினகரரை நின்று வணங்கி நேரிழையுஞ் சொல்கையிலே வில்லை வளைத்தல்லவோ மெல்லிமணஞ் சூடுவது வல்ல கலைக்கோட்டு மாமுனியைத் தான்வருத்தி இன்னபடி யீதென்று எடுத்துரைக்க மாமுனியும் அன்னப் பொழுதில் அருளுவான் மாமுனியும் பூரா சமான புவியைம்பத் தாறிலுள்ள இராசாதி ராசரெல்லாம் இப்போ வரவழைத்து வில்லை வளைத்தவர்க்கு மெல்லிமணஞ் சூட்டுமென்று சொல்லியே மாமுனியும் தசரதனார் கண்மணியைக் கண்டுநின்று மாமுனியும் கண்ணனார்க் கேதுரைப்பான் பண்டு உனக்குப் பரம சிவனாரும்           340 வில்வளைத்து மாலையிட விதியில் விதித்திருக்குச் செல்லந்த மன்னன் தினகரானர் தன்மகட்கு இன்று கலியாணம் இப்போது அங்குசென்றால் பண்டு அமைத்த பலனுனக்குக் கிட்டுமிப்போ என்று கலைக்கோட்டு மாமுனியுந் தானேகி சென்றான் தினகரரின் செல்வி மணந்தனிலே அன்றைம் பத்தாறு அரசருக்கு மாளனுப்பி தேசாதி தேசர் திசைவென்ற மன்னரெல்லாம் மேசாதி யானோரும் மேவுந்தெய் வேந்திரனும் இராவண சூரன் இராமர்முத லானவரும் இராமர்குல ராசாதி நல்லமன்னர் வந்தனராம் வில்லை வளைத்து வில்லில் நாண்பூட்டாமல் முல்லைமன்ன ரெல்லாம் முகம்வாடிப் போயிருந்தார் இராம ரெடுத்து இராம சரமேற்றி சிராமர் மணஞ்செய்தார் சீதைத் திருமாதை மணம் முகித்துவானோர் மங்களகீ தத்தோடே துணைவர் தலைவரொடு சென்றா ரயோத்தியிலே அயோத்தியா புரியில் ஆனதம்பி மாரோடும் கையேற்று வந்த கன்னி திருவோடும் ஸ்ரீராமர் வனவாசம் வாழ்ந்திருக்கும் நாளில் மாதா கைகேசியம்மை 360 தாழ்ந்தமொழி சொன்னதினால் தம்பி பரதனையும் நாடாள வைத்து நல்லஸ்ரீ ராமருந்தான் கூடவொரு தம்பியோடும் குழல்சீதை மாதோடும் நாடி நடந்தார் நல்லவன வாசமதில் வாடிவந்து கானகத்தில் வாழ்ந்திருக்கும் நாளையிலே லட்சுமண ருமங்கே ஏற்றகனி தான்பறிக்கக் கட்சியுடன் நடந்து காட்டில் மிகப்போகச் சூர்ப்பநகை தன்மகனும் துய்ய தவசுநிற்க ஆர்ப்பரவா யீசர் ஆகாசத் தேவழியே வாளை அயச்சார் வாய்த்தபர மேசுரரும் தாழ வரும்போது தாமனந்த லட்சுமணர் கண்டந்த வாளைக் கைநீட்டித் தான்பிடித்துத் துண்டம் விழஆலைத் துஞ்சிவிழ வெட்டினர்காண் பட்டந்த ஆலும் படபடெனச் சாய்ந்திடவே வெட்டந்து வீழ்ந்தான் மீண்டுதிரம் பாய்ந்ததுவே அரக்கன்தாய் கண்டு அலறி வெகுண்டெழுந்து இரக்கமில்லாச் சூர்ப்பநகை இலட்சுமண ரைத்தேடி தேடி ஸ்ரீராமர் சீர்பாதங் கண்டணுகி நாடியெனைத் தாவுமென்று நாணமில்லா தேயுரைத்தாள் என்பாரி யிங்கே இருக்கவே வேறொருவர் 380 தன்பாரி தன்னைத் தான்விரும்பேன் போடியென்றார் போடிநீ யென்ற புத்திதனைக் கேட்டரக்கி தேடியே லட்சுமணரைச் சேரவுற வாடிநின்றாள் உறவாடி நின்ற ஒயிலை யவரறிந்து பறபோடி யென்று பம்பத்தன மூக்கரிந்தார் மூக்கு முலையும் முகமும் வடிவிழந்து நாக்குரைக்க வாடி நாணங்கெட்டத் தீயரக்கி தன்னுடனே கூடித் தமய னெனப்பிறந்த மன்னன்ரா வணன்தமக்கு வகையா யுரைக்கலுற்றாள் காட்டி லொருபெண் கமலத் திருமகள்போல் நாட்டிலொவ்வாக் கன்னி நான்கண்ட தில்லையண்ணே உன்றனக்கு ஆகுமென்று உற்றவளை நான்பிடித்தேன் என்றனுட மூக்கரிந்தோர் இருவருண் டல்லாது மற்றொருவ ரங்கே வாழ்ந்திருக்கக் கண்டதில்லை கற்றொ ருவர் காணாது கையிலம்பு காணாது மருவனைய அண்ணேவுன் வாய்த்த விரலதிலே ஒருயிறைக்கே வுண்டு உற்றஅவர் தன்னுயரம் என்றந்த அரக்கி ஈனம்பல துரைக்க அன்றந்த ராவணனும் ஆகாசத் தேரேறிப் பிச்சைக் கெனவே புறப்பட்டான் காடதிலே 400 அச்சமில்லா லட்சுமணர் ஆனஸ்ரீ ராமருமாய் மானின் பிறகே மனம்வைத்து நின்றிடவே வானின் செயலால் வானவர்கள் பார்த்திருக்க நாரா யணர்தேவி நல்லதிரு லெட்சுமியை ஏராத பாவி இலச்சைகெட்டத் தீயரக்கன் தேரிலே அம்மைதனைத் திருடிக்கொண் டேகினனாம் பாரிலே வுள்ள பட்சி பறவைகளும் கண்டு பதறிக் கதறிமிக அழவே அண்டர் முனிதேவர் எல்லோருந் தாமழவே மான்வேட்டையாடி மாரீசனை யறுத்துத் தான்வேட் டையாடும் தகையாலே தம்பியுடன் வந்தார்காண் லட்சுமியும் வாழ்ந்திருக்கு மண்டபத்தில் பந்தார் குழலனைய பாவையரைக் காணாமல் கலங்கி மிகவாடி கண்ணீர் மிகச்சொரிய மலங்கியே லட்சுமணர் மண்ணிற் புரண்டழுதார் என்னே மணியே எனைப்பெற்ற மாதாவே பொன்னே யமுதே பெற்றவளே யென்றழுதார் இராமர் முகம்வாடி நாயகியைத் தான்தேடி ஸ்ரீரா மர்கலங்கி சினேக முடனழுதார் மனுவாய்ப் பிறக்க மனுவுடம்பு கொண்டதினால் 420 தனுவா னதையடக்கித் தானே புலம்பலுற்றார் அன்ன மயிலோடும் அன்றில் குயிலோடும் புன்னை மலரோடும் புலம்பி மிகவழுதார் வன்னமுள்ள யானை வாய்த்தசிங் கத்தோடும் பெண்ணமுதைக் கண்டீரோ என்று புலம்பலுற்றார் இப்படியே ராமர் இளைய பெருமாளும் அப்படியே சொல்லி அழுதழுது தான்வாடிச் சோலை மரத்தின்கீழ்ச் சோர்ந்து முகம்வாடி மாலவருந் தம்பி மடிமேல் துயின்றிருக்க அஞ்சனை யாள்பெற்ற அனுமனதில் வந்தடைய சஞ்சல மேதென்று சாரதியுங் தெண்டனிட மின்செறியு மாயன் விழித்தவனைத் தானோக்கிக் கவசகுண்ட லமணிந்த கார்குத்தா யாரெனவே உபசரித்துச் சொன்ன உச்சிதத்தைத் தானறிந்து அய்யரே யென்னை ஆட்கொண்ட நாயகமே மெய்யரே நீங்கள் மெலிந்திருப்ப தேதெனவே கேட்க அனுமன் கிருபைகூர்ந் தெம்பெருமாள் சேர்க்கையுடன் சொன்னார் சீதையுட தன்வளமை ஏற்கை யாகக்கேட்டு இயலுனுமன் ஏதுசொல்வான் நல்லது அடியேன் கேட்டேன் நானினி வுரைக்கும் வாறு   440 சொல்லவுங் கேட்பீ ரெந்தன் திருவடை யாளஞ் சொன்னீர் வல்லவர் தகப்ப னானீர் வரந்தர வேணு மிப்போ புல்லர்வா ழிலங்கை சுட்டு அம்மையைக் கூட்டி வாறேன் என்தாய் மொழிந்த இயலடையா ளத்தாலே முன்தானே பெற்ற முதல்வர்தா னென்றனக்கு அய்யா தானாகும் அடைக்கலமே யாமடியார் பொய்யாம லென்றன் பேரனுமன் கண்டீரே இலங்கை தனைச்சுட்டு அம்மையைக் கூட்டிவர மலங்காதே போவென்று வாக்கருள வேணுமையா சுக்ரீவன் சாம்புவனும் சுத்தமுள்ள வீரர்களும் ஒக்கவொரு முகமாய் உடையோன் பதமடைய கெருடன் மிகமறித்துக் கேலியிட்ட ஞாயமதும் திருடன் கொடிய தீபாவி ராவணனும் அம்மை தனைக்கொண்டு அவன்கோட்டை யானதிலே செம்மையில்லாப் பாவி சிறையில்வைத்த ஞாயமதும் எல்லா மறிந்து எம்பெருமாள் கோபமுற்று வெல்லத் துணிந்தார் மிகுபடைகள் தான்திரட்டி எழுபது வெள்ளம் ஏற்றவா னரங்களையும் முழுதும் வருத்தி ஒப்பமிட் டெம்பெருமாள் விசுவகம் மாளனையும் விரைவா யருகழைத்து 460 வசுவாசு மைந்தன் வாய்த்த அனுமனையும் அனுமன் தனையேவி ஆன மலையெடுத்துத் துனும னுடனே தோயக் கடலதுக்குள் கோட்டைய திட்டுக் குக்குளித் தங்கேகி ஓட்டனாய் விட்டார் உற்ற அனுமனையும் அனுமன் தூது பூட்டமுடன் வாயு புத்திரனுந் தான்மகிழ்ந்து நாட்ட முடனிலங்கை நாடாளும் பாதகனைக் கண்டு முடுகிக் கருத்தழியத் தான்பேசி கொண்டு இலங்கை குப்பையிடத் தீக்கொளுத்தி மால்கொடுத்த வாளி மாதுகையி லேகொடுத்து வால்கொண்டு வீசி வனங்காவு தானழித்துக் கேதார மாமலையும் கீர்த்தியுட னேகுதித்துப் பாதார மென்று பணிந்தானே ராமரையும் இராவணன் பாடு அரக்க னவன்பேசும் அநியாயந் தான்கேட்டு இரக்கமுள்ள எம்பெருமாள் எழுந்தார் படைக்கெனவே படைக்கு இவர்நடக்க பார்த்துவி பீஷணனும் அடைக்கல மென்று அவர்பாதஞ் சேர்ந்தான்காண் சேர்ந்த வுடனே திருமால் மனமகிழ்ந்து ஓர்ந்த படையோடே உடன்யுத்தஞ் செய்திடவே அரக்கன் படையும் அச்சுதனார் தன்படையும் 480 இரக்க மில்லாமல் இருபேருஞ் சண்டையிட்டார் படைபொருது வெல்லாமல் பத்துத்தலை யுள்ளோனும் கடகரியுந் தோற்றுக் கையிழந்தா னம்மானை பத்துத் தலையும் பார்மீதி லற்றுவிழ மற்று நிகரொவ்வா மாயத் திருநெடுமால் அரக்க னுயிரு அங்குமிங்கும் நிற்கையிலே இரக்கமுடன் நின்றங்(கு) ஏதுரைப்பா ரம்மானை கேளாய்நீ ராவணா கிரேதா யுகந்தனிலே பாழாய் இரணியனாய்ப் பாரில் பிறந்திருந்தாய் உன்னிடுக்கங் கண்டு உன்புதல்வ னானாகி தன்னடுக்கல் வந்துவுன்னைச் சங்காரஞ் செய்தேனான் மகனாய்ப் பிறந்து வதைத்தேனான் பாரறிய பகை நானென்று பண்பு மிகக்கூற அப்போது நீயும் அன்றுரைத்த வார்த்தையினால் இப்போது உன்குலங்கள் எல்லாங் கருவறுத்து நாணமில்லா துன்னிலங்கை நகரிதீ யாலழித்துப் பாணமொன்றா லுன்னைப் படஎய்தேன் கண்டாயே அல்லாம லுன்றனக்கு அங்கமொரு நூறு எல்லாரும் வெல்லா ஈசன் கயிலையதும் எடுத்த பெலமுமுண்டே ஈரஞ்சு சென்னியுண்டே 500 கடுத்த பெலமுள்ள காலாட்டுகள் பொரவுண்டே இந்திரனை வென்ற ஏற்ற புதல்வருண்டே சந்திரனுஞ் சூரியனும் தன்னிடத்தி லுண்டல்லவோ மூணுலோ கத்தாரும் உன்னிடத்தி லுண்டல்லவோ ஆணுவங்கள் பேசினையே அம்பொன்றில் மாண்டாயே கோலுபோ லேயுயர்ந்த கொடும்பாவி நீகேளு நாலு முழமல்லவோ நல்லதலை ஒன்றல்லவோ என்கை வாளி எடுத்துவிடத் தாங்காமல் உன்கை காலுமற்று உயிரழிந்து மாண்டாயே பத்து மலைபோலே பருந்தலைகள் பெற்றதெல்லாம் இத்தலத்தில் கண்டிலனே என்கையால் மாண்டாயே மாண்டாய்நீ யென்று வசைகூறக் கேட்டரக்கன் ஏண்டா மழுப்புகிறாய் இராமனோ கொல்லுவது தம்பி யெனப்பிறந்து சத்துருப்போல் தான்சமைந்து என்பெலங்க ளெல்லாம் எடுத்துரைத்தா னுன்றனுக்கு ஆனதா லென்னுயிரு அடையாளம் பார்த்துலக்காய் ஊனமுற எய்தாய் உயிரழிந்தே னல்லாது நீயோடா என்பெலங்கள் நிலைபார்த்துக் கொல்லுவது பேயா நீபோடா புலம்பாதே யென்னிடத்தில் அப்போது மாயன் அதிகசீற் றத்துடனே 520 ஒப்பொன் றில்லாதார் உரைப்பார்கா ணம்மானை உன்னுட தம்பி யாலே உயிர்நிலை யறிந்து யானும் என்னுட சரத்தால் கொன்றேன் என்றியம்பிய அரக்கா வுன்னைப் பின்னுகப் பிறப்பு தன்னில் பிறப்புநூ றோடுங் கூடி அன்னுகந் தன்னில் தோன்ற அருளுவே னுன்னை நானே என்னொரு தம்பி யாலே என்னையுங் கொன்றா யென்று தன்னொரு மதத்தால் நீயும் சாற்றிய அரக்கா வுன்னைப் பின்னொரு யுகத்தில் நூறு பிறப்புடன் பிறவி செய்து இன்னொரு ஆளின் கையால் இறந்திடச் செய்வே னுன்னை என்னுடைய தம்பி யாலேதா னென்னுயிரை உன்னுடைய அம்பால் உயிரழிந்தே னல்லாது என்னைநீ கொல்ல ஏலாது என்றுரைத்தாய் உன்னை நானிப்போ ஒருபிறவி செய்யுகிறேன் என்றுசொல்லி மாயன் எண்ணவொண்ணாக் கோபமுடன் அன்று கயிலை அரனிடத்தில் சென்றிருந்து முன்னேயுள்ள துண்டம் ஓரிரண்டு உள்ளதிலே ஒன்னேயொரு துண்டம் ஒருநூறு பங்குவைத்துத் துவாபர யுகம்வகுத்துத் துரியோதன னெனவே கிரேதா யுகமழித்துக் கீழுலகில் தோணவைத்தார் துவாபர யுகம் பாவி பிறக்க பச்சைமால் தான்கூடத் 540 தாவிப் பிறந்த தம்பியர் மூவரையும் விபீஷணனும் நல்ல வெற்றிச்சாம் புவனையும் அபூருவமாய்க் குந்தியர்க்கு ஐவரையும் பிறவிசெய்தார் ஐவரையும் பூமி அதிலே பிறவிசெய்து மொய்குழ லான மெல்லி திரௌபதியாய் அம்மை திருக்குழலில் அமர்ந்திருந்த பொற்சடையை நம்மை விபீஷணற்கு நல்மக ளாக்கிவைத்து அரக்கர் குலமறுக்க அம்மை யெழுந்தருளி இரக்கர் புரமேகி இருக்குமந்த நாளையிலே தோழியாய் முன்னிருந்த துய்யத் திரிசடையை நாழிகை தன்னில் நாதன் பிறவிசெய்தார் பின்னுமந்த மாயன் பெரியோ னடிவணங்கி நின்னுகரங் குவித்து நெடியோ னுரைத்தனராம் எழுபது வெள்ளம் ஏற்றவா னரங்களுடன் முழுது மிலங்கை முடித்துநான் நிற்கையிலே என்படைக ளான எழுபதுவெள் ளமதிலும் உன்படைக ளெல்லாம் உயிரழிந் தாரெனவே ஆராய்ந்து என்படையை அளவிட்டு நிற்கையிலே தோராத மன்னன் துடியானச் சேவகன்தான் ஒருவன் தனைக்காணேன் உடனே மறலிதனை 560 வருக அழைத்து வகையே தெனக்கேட்க நானில்லை யென்றே நமன்தான் மிகவுரைக்க ஏனில்லை யென்று இறுக்கிநான் கேட்கையிலே அய்யாவே வும்முடைய ஆளான வீரனைத்தான் கையால முள்ள கும்பகர்ண னொருசமரில் பிடித்து நசுக்கிப் பிசைந்து திலதமிட்டான் அடுத்துநின்று பார்த்து அரக்க னவனுயிரைக் கொண்டேகி நானும் கொடுநரகில் வைத்திருக்கேன் என்றே தான்மறலி இத்தனையுஞ் சொன்னான்காண் ஆனதால் கும்ப கர்ண னவன்தனையும் ஈனமில்லாக் கஞ்சன் எனப்படையு மிவ்வுகத்தில் என்றே தான்மாயன் இதுவுரைக்க ஈசுரரும் அன்றே தான்கும்பனையும் அப்படியே தான்படைத்தார் படைத்த சடமதுக்குப் பரம னுயிர்கொடுக்கச் சடத்தை மிகயெழுப்பித் தானனுப்ப ஈசுரரும் துவாபர யுகமெனவே தொன்முறையைத் தான்பார்த்துத் தவறாத வண்ணம் தான்படைத்தா ரெல்லோரும் அப்படியே ஈசர் அன்று படைத்தபடி இப்படியே வந்து இவர்கள் பிறந்தனராம் முன்னுள்ள பீடத்து உதிரமெல்லாந் தானெழுந்து 580 அன்றுள்ள பாவி அவன்கூடத் தானிருக்க அரக்க னிராவணனும் அதிகத்துரி யோதனனாய் மூர்க்கன் பிறப்போர் ஒருநூறு பேரோடு வந்து பிறந்தான்காண் வையகத்தி லம்மானை சந்துபயில் மாயன் தன்னோ டுடன்பிறந்த தம்பி பரதன் சத்ருக்கன் லட்சுமணன் நம்பி விபீஷணனும் நல்லதொரு சாம்புவனும் ஐவரும் பூமிதனில் அப்போது தோன்றினராம் தெய்வத் திரிசடையும் தேவி துரோபதையாய் மெய்வரம்பா யுள்ள மேன்மை யதின்படியே ஐவருட தேவியென்று ஆயிழையுந் தோன்றினளாம் கும்பகர்ண னென்ற கொடும்பாவி கஞ்சனுமாய் வம்பகனாய் வந்து மதுரை தனில்பிறந்தான் இப்படியே ஐபேரும் ஏற்றரிய நூற்றுவரும் அப்படியே பங்கு வகைபாதி யாய்ப்பிறந்தார் இராச்சியத்தி லுள்ள இறைதான முள்ளதெல்லாம் தராச்சியமாய்ப் பாதியெனத் தங்கள்சில நாடாண்டார் கஞ்ச னவன்பிறந்து கடிய கொடியவனாய் வஞ்சனையும் பெற்ற மாதா பிதாக்களையும் சிறையதிலே வைத்துத் தேசமதைத் தானாண்டு 600 இறைமிகுதி வேண்டி இராச்சியத்தை யாண்டனனே ஆனதா லவனுடைய அம்புவியி லுள்ளோர்கள் ஈனதுன்ப மாகி இருந்தார் பயமடைந்து தேவரையும் வானவரைத் தேவேந்தி ரன்வரையும் மூவரையுஞ் சற்றும் முனியாமல் மாபாவி தெய்வ மடவாரைத் திருக்கவரி வீசிடவே வைவ னவன்பிடித்து வாவெனவே ஆள்விடுவான் வருணனொடு வாயுவையும் வலுவிலங்கில் தான்போட்டு அருணன் முதலாய் அந்தி வரும்வரையும் வேலை யவன்கொண்டு விடுவா னவன்தொழிலாய் மாலை நினையான் மறையைமிக நினையான் ஆலயங்கள் கோயில் அழிந்த மடங்கள்வையான் சாலயங்கள் செய்யான் தர்மசிந்த னைகள்செய்யான் அந்தணர்க்கு மீயான் அன்னதா னங்களிடான் பந்தலிட்டுத் தண்ணீர் பக்தர்தமக் களியான் ஆவு தனையடைத்து அதுக்கிரைகள் போடாமல் கோவுகளைக் கொல்வான் கொடும்பாவி நெட்டூரன் கண்ட வழக்குரையான் கைக்கூலி கேட்டடிப்பான் சண்டனைக்கண் டாருவென்பான் தன்னைப்பா வித்திருப்பான் எம்மைப் படைக்க ஏலுமோ மற்றொருவர் 620 நம்மைப் படைத்ததுவும் நான்தா னெனவுரைப்பான் இப்படியே கஞ்சன் எதிரியில்லை யென்றுசொல்லி அப்படியே மீறி ஆண்டான்கா ணம்புவியை மேலோகந் தன்னில் மிகுத்ததெய்வக் கன்னியரில் வாலோக மான வாய்த்தகன்னி தேவகியும் உரோகணியா ளென்னும் நுதல்மடவா ரண்டுபேரும் புரோகணிய மான பொய்கைநீர் தானாடி அக்காளுந் தங்கையுமாய் அவர்கள்ரண்டு மாமயிலும் மிக்கான பட்டுடுத்து மேவிவழி தான்வரவே மாயன் சிறுமதலை வடிவெடுத்துத் தானழவே ஆயனுட கோலம் அறியாமல் மங்கையர்கள் தெய்வகியும் பார்த்துச் சொல்லுவாள் தங்கையிடம் நெய்நிதியக் கன்னி நெடியவிழி ரோகணியே இன்னா அழுது இதில்கிடக்கும் ஆண்மதலை பொன்னான பூமியிலும் பெண்ணே நான்கண்டதில்லை காலில்சிவ சக்கரமும் கையில்மால் சக்கரமும் மேலில்சத்தி சக்கரமும் விழிசரசு சக்கரமும் வாயு பகவான் வடிவுமிகப் போலே ஆயும் பலகல்வி ஆராய்ந்த அச்சுதர்போல் கண்கொள்ளாக் காட்சி கைமதலை தன்னழகு 640 விண்கொள்ளாக் காட்சி மெல்லியரே யிம்மதலை இம்மதலை தன்னை எடுத்துநாம் தாலாட்டி பொன்மதலை தன்னைப் போட்டுவைத்துப் போவோம்நாம் என்றுசொல்லி மாதர் இருபேருஞ் சம்மதித்து வண்டுசுற்று மெல்லி வந்தெடுத்தா ரம்மானை மதலை தனையெடுத்து மார்போடு தானணைத்து குதலை மொழியமர்த்திக் கோதைரண்டு மாமயிலும் கயிலை யதுக்கேகி கறைக்கண்டர் பாதமதில் மயிலனைய மாமயிலார் வந்தார்கா ணம்மானை வந்த மாடவர்கள் மார்பி லமுதிளகி அந்தப் பரமே சுரனா ரவரறிந்து கன்னியரே உங்கள் கற்பு அகன்றதென்ன மின்னித் தனங்கள் மெல்லியுட லானதென்ன பச்ச நிறமேனி பால்வீச்சு வீசுதென்ன அச்சமில்லாக் கொங்கை அயர்ந்துஉடல் வாடினதேன் ஏதெனவே சொல்லுமென்று ஈசுரனார் தான்கேட்க சூதகமாய் நின்ற தோகைபோல் வாடிநின்றார் வாடியே மடவார் தாமும் மார்பதில் துகிலை மூடி கோடியே அயர்ந்து ஏங்கிக் குருவதைப் பாரா வண்ணம் நாடியே தாழ்ந்து பெண்கள் 660 நாணியே நின்ற தன்மை தேடியே மாயன் செய்தச் செயலென அறிந்தா ரீசர் அறிந்தார் மாயன் சேயாகி அழுதே இரங்குங் குரலதினால் செறிந்தார் குழலார் இவர்கள் சென்று சேர்த்தே யெடுத்து அணைத்ததுவும் பறிந்தே யிவர்கள் நாணினதும் பால்தான் தனத்தில் பாய்ந்ததுவும் அறிந்தே கன்னி யிருவரையும் அழித்தே பிறவி செய்தனராம் பிறவி யதுதான் செய்யவென்று பெரியோ னுரைக்கப் பெண்ணார்கள் அறவி யழுது முகம்வாடி அரனா ரடியை மிகப்போற்றித் திறவி முதலே திரவியமே சிவமே உமது செயலைவிட்டு இறவி யானா லெங்களுக்கு இனிமேல் பிறவி வேண்டாமே வேண்டா மெனவே மெல்லியர்கள் விமல னடியை மிகப்போற்றி மாண்டா ரெலும்பை மார்பணியும் மறையோன் பின்னு மகிழ்ந்துரைப்பார் தூண்டாச் சுடரோன் திருமாலைச் சேயென் றெடுத்தச் செய்கையினால் ஆண்டா ருமக்கு மகனாகி அதின்மேல் பதவி உங்களுக்கே மெல்லியரே உங்களுட மெய்வரம்பு தப்பினதால் செல்ல ஏதுவாச்சு சீமையிலே யம்மானை என்றே அரனார் இருகன்னி யோடுரைக்க அன்றே மடவார் ஆதிதனை நோக்கி ஆதியே நாதி ஆனந்த மெய்ப்பொருளே சோதியே நாதி சொரூபத் திருவிளக்கே அல்லாய்ப் பகலாய் ஆரிருளாய் நிற்போனே 680 வல்லாய்ப் புவியை வார்த்தையொன் றாற்படைத்த ஆதிப் பொருளே அனாதித் திருவுளமே சோதிப் பொருளே சொல்லொணா தோவியமே எட்டாப் பொருளே எளியோர்க் கெளியோனே முட்டாத செல்வ முதலே முழுமணியே கண்ணுள் மணியே கருத்தினுள் ளானவனே பெண்ணு மாணாகிப் பிறப்பில்லா நின்றோனே இறப்புப் பிறப்பில்லாத எளியோர்க் கெளியோனே பிறப்பு இறப்பில்லாத பேசமுடி யாதவனே கருவிதொண்ணூற் றாறும் காவலைந்து பேருடனே உருவு பிடித்து உயிர்ப்பிறவி செய்வோனே மூவரு முன்றன் முடிகாண மாட்டாமல் தேவருந் தேடித் திரிந்தலைய வைத்தோனே மவ்வவ் வாகி வருந்தியவ்வும் ஒவ்வாகி செவ்வவ் வாய்நின்ற சிவனே சிவமணியே மாய னெடுத்த மகவான கோலமதை நேய மறியாமல் நெறிதவறிப் போனதினால் பின்னேநீ ரெங்களையும் பிறவிசெய்ய வேண்டாங்காண் எந்நேரங் கயிலை இப்பூமி யானதிலே தெய்வப் பசுப்போல் தேவரீ ரெங்களையும் 700 மெய்யறிவு கூடி மிகப்புடையு மேலோனே அல்லாதே போனால் அடியார்க ளெங்களையும் இல்லாதே செய்யும் இனிப்பிறவி வேண்டாங்காண் அம்மை உமையாள் அருகே மிகஇருந்து உம்மையும் போற்றி உம்மூழி யங்கள்செய்து பூவுலகில் நாங்கள் பெண்ணாய்ப் பிறந்ததுண்டால் பாவிகட்கு வேலைப் பண்ணி முடியாதே பூவு முடித்துப் பூமேடை யும்பெருக்கி நாவுலகு மெய்க்க நல்லகவி தான்பாடி தம்புரு வீணை சப்தக் குழலுடனே இன்புருக ராகம் இசைந்தமுறை தானிகழ்த்தி நரசென்மம் வாழும் நசுரக் குலங்களிலே அரசேநீ ரெங்களையும் அழுந்தப் படையாதேயும் இப்படியே கன்னி இரங்கி யழுதிடவே அப்படியே கன்னி அவர்களுக் காதியுந்தான் சொல்லுவார் வேதச் சுடரோ னதிசயித்து நல்லதுகாண் பெண்ணே நம்மைரண்டுஞ் சொல்லாதே மாயன் துவாபர வையகத்தில் போய்ப்பிறக்க வாயமிட்டா ருங்களையும் மாதா வெனவாக்க நாமென்ன செய்வோம் நவ்விமால் செய்ததற்குப் 720 போமென் னஈசர் பிறவிசெய்தா ரம்மானை வாயு மகாதேவன் வடிவென்ற இச்சையினால் ஆசையா லுங்களுக்கு அவனே புருஷனென்றார் சங்கு சரங்கொண்ட தம்பியென்ற இச்சையினால் அங்குப் பகவதியும் அச்சுதரு முங்களுக்கு மதலையென வந்துதிப்பார் வையமது கொண்டாட குதலை மொழியாரே கொம்பே றிடையாரே விலங்குச் சிறையும் மிகுசிறையு முங்களுக்கு மலங்குவது மெத்த மாய்ச்சலுண் டாகியபின் ஸ்ரீகிருஷ்ண னாகத் திருமா லுதித்தபின்பு குறுக்கிட்ட தோசம் கொடுமை மிகத்தீர்ந்து பின்னே பதவிப் பேறுண்டு முங்களுக்கு மின்னே ரொளியை விமலன் பிறவிசெய்தார் பிறவியரன் செய்யப் பிறந்தார்கள் பூமியிலே திறவியது விட்டுத் தேவகியும் ரோகணியும் மதுரைதனில் வந்து மாபாவிக் கஞ்சனுக்கு இருதையல் மாமயிலார் ஏற்ற பிறப்பெனவே கூடப் பிறந்தால் கொடியதோ சமெனவே தேட வொருராசன் சிறுவி யெனப்பிறந்தார் பிறந்தே தான்கஞ்சனுக்குப் பிறப்பெனவே பேசும்வளம்       740 சிறந்தே யிவர்கள் திருத்தமாய் வாழுகையில் இப்படியே கஞ்சன் இவர்களிரு தங்கையையும் அப்படியே கூட்டி அவன்வேட்டை யாடிவர மாமுனிவன் தனக்கு வாய்த்திருந்த மாம்பழத்தைத் தாமுனிந்து கஞ்சன் தானக்கனி பறித்துத் தங்கையர்க்குத் தானீந்தான் சயோகமுனி யறிந்து மங்கையர்க்கு வந்த மகனா லழிவையென்று மாயனுட ஏவலினால் மாமுனியு மப்போது பாயமுள்ள கஞ்சனுக்குப் படுசாப மிட்டனனே சாபமது கஞ்சன் தானறியா வண்ணமுந்தான் பாவமிக தான்வருத்தி மிகுத்தகே டுள்ளகஞ்சன் சோதிரியங் கேட்கத் தொடர்ந்தான்கா ணம்மானை அப்போது சோதிரிஷி அந்தமுனி சாபமதால் எப்போது ஆகிடினும் இடுக்கம்வரு மென்றுரைத்தான் சோதிரியங் கேட்டுத் துக்கமுற்றுக் கஞ்சனுந்தான் வேதி யனையனுப்பி மிகுத்தகே டுள்ளகஞ்சன் கலியாணஞ் செய்யக் கருத்தல்ல வென்றுசொல்லி வலியான கஞ்சன் வைத்திருந்தா னம்மானை அந்தநல்ல செய்தி அறிந்தந்த நாரதரும் 760 வந்துகஞ் சன்தனக்கு வளப்பமெல்லாஞ் சொல்லலுற்றார் கேளாய் நீகஞ்சா கீர்த்தியுள்ள சாஸ்திரங்கள் வாழாத மங்கையரை வைத்திருந்தால் ராச்சியத்தில் தர்மந் தலைகெடுங்காண் சாஸ்திரத்துக் கேராது வற்மம் வந்துசிக்கும் மாரியது பெய்யாது கோத்திரத்துக் கேராது குடும்பந் தழையாது சூத்திர நோய்கள் சுற்றுமடா அக்குடும்பம் மானம் வரம்புகெட்டு மனுநீதி தானழிந்து ஊனமடா அக்குடும்பம் உலகத்துக் கேராது கோட்டை யழியும் குளங்கரைகள் தானிடியும் நாட்டை முடிக்குமடா நல்லகன்னி காவல்வைத்தால் பொன்னான சீதை பிலத்தகற் பானதிலே கண்ணான இலங்கை கரிந்ததுவுங் கண்டிலையோ இப்படியே வேதம் இயம்பி யிருப்பதினால் அப்படியே பெண்ணார் அவர்கள்ரண்டு பேரையுந்தான் காவலிட்டு வைத்தால் கற்பதினா லுன்றனக்குப் பாவம்வந்து சுற்றும் பலிக்குமடா வேதமது ஆனதால் பெண்கள் அவர்கள்ரண்டு பேரையுந்தாம் மானமுள்ள மன்னனுக்கு மணஞ்செய்து தான்கொடுத்துக் கெற்பமது உண்டாகிக் கீழே பிறக்கையிலே 780 அப்போநீ கொன்றாலும் ஆனாலும் பாரமில்லை என்றுஅந்த நாரதரும் இத்தனையும் தான்கூற நன்று மொழியெனவே நவ்வியே கஞ்சனுந்தான் எனக்குப் படிப்புரைத்த ஏற்றவசு தேவன் தனக்கு இவர்களையும் தான்சூட்ட வேணுமென்று வேணுமென்று சீட்டோ விரும்பிவசு தேவனுந்தான் வாணுவங்க ளோடே வந்தான் மதுரையிலே தேவகியை ரோகணியைச் சிறப்பா யலங்கரித்து வைபோக முள்ளவசு தேவனையு மொப்பிவித்துச் சங்கீதத் தோடே தையல்ரண்டு பெண்களையும் மங்களத் தோடே வசுதேவன் தாலிவைத்துக் கட்டிக் கைபிடித்துக் கனசீ தனத்தோடே கொட்டித் திமிர்த்தூதும் குழலோடே வீற்றிருந்தான் வாழ்ந்திருந்து பெண்கள் வயிறு வளருகையில் ஆய்ந்தறிந்து கஞ்சன் அருவிலங்கில் வைத்தனனே தெய்வகியாளு மழுது சிந்தைமுகம் வாடிருப்பாள் மெய்யன் வசுதேவன் மிகக்கலங்கி தானிருப்பான் மங்கைநல்லாள் ரோகணியும் வாடி யழுதிருப்பாள் சங்கையுள்ள தேவர்களும் தையல்தெய்வக் கன்னியரும்    800 எல்லோருங் கஞ்சனுட இடுக்கமது தன்னாலே அல்லோரு மெத்த அறமெலிந்தா ரம்மானை இப்படியே செய்யும் இடுக்கமதுக் காற்றாமல் அப்படியே மாயனுக்கு அபயம் அமரரிட தேவர் முறையம் நிலந்தேவி ஆகாய நீர்தேவி யார்கூடி தலந்தேவி மன்னன் தனக்கே யபயமிட தேவாதி தேவர் தேவிமுறை யாற்றாமல் மூவாதி முத்தன் முழித்தார்காண் பள்ளியது கண்டுதே வாதிகளும் கன்னி புவிமகளும் விண்டுரைக்கக் கூடாத விமல னடிபோற்றி ஆதியே நாதி அய்யாநா ராயணரே சோதியே வேதச் சுடரே சுடரொளியே பத்தர்க்கு நித்தா பரனேற்றார்க் கேற்றோனே மூவர்க்கு மாதி முழுமணியாய் நின்றோனே தேவர்க்கும் நல்ல சிநேகமாய் நின்றோனே கிட்டவரார்க் கெட்டாத கிருஷ்ணாவுன் நற்பதத்தைக் கட்டவரு மட்டான கருணா கரக்கடலே உச்சிச் சுழியே உம்மென் றெழுத்தோனே அச்சிச் சுழியே அம்மென் றெழுத்தோனே அஞ்செழுத்து மூன்றெழுத்தும் ஆதிஅ வென்றெழுத்தும்    820 நெஞ்செழுத்து மெட்டெழுத்தும் நீயாகி நின்றோனே எண்ணொருபத் தெண்ணிரண்டும் இவ்வே நடுவாக ஒண்ணெழுத்தாய் நின்ற உடைய பெருமாளே தண்டரளத் தூணாகித் தருவைந்து பேராகி மண்டலத்துள் ளூறலுமாய் மயமுமாய் நின்றோனே போக்கு வரத்துப் புகுந்துரண்டு கால்வீட்டில் நாக்குரண் டுபேசி நடுநின்ற நாரணரே அல்லாய்ப் பகலாய் ஆணாகிப் பெண்ணாகி எல்லார்க்குஞ் சீவன் ஈயுகின்ற பெம்மானே பட்சிப் பறவை பலசீவ செந்துமுதல் இச்சையுடன் செய்நடப்பு இயல்கணக்குச் சேர்ப்போனே ஒருபிறப்பி லும்மை உட்கொள்ளாப் பேர்களையும் கருவினமா யேழு பிறப்பிலுங் கைகேட்போனே ஆறு பிறப்பில் அரியேவுன்னைப் போற்றாமல் தூறு மிகப்பேசித் தொழாதபே ரானாலும் ஏழாம் பிறப்பிலும்மை எள்ளளவுதா னினைத்தால் வாழலா மென்றவர்க்கு வைகுண்ட மீந்தோனே இப்படியே ஏழு பிறப்பதிலும் உம்மையுந்தான் அப்படியே ஓரணுவும் அவர்நினையா தேயிருந்தால் குட்டங் குறைநோய் கொடியகன்னப் புற்றுடனே 840 கட்டம் வந்து சாக கழுத்திற்கண்ட மாலையுடன் தீராக் கருவங்கும் தீன்செல்லா வாய்வுகளும் காதா னதுகேளார் கண்ணே குருடாகும் புத்தியற்று வித்தையற்றுப் பேருறுப்பு மில்லாமல் முத்திகெட்ட புத்தி முழுக்கிரிகை தான்பிடித்துப் பிள்ளையற்று வாழ்வுமற்றுப் பெண்சாதி தானுமற்றுத் தள்ளையற்று வீடுமற்று சப்பாணி போலாகி மாநிலத்தோ ரெல்லாம் மாபாவி யென்றுசொல்லி வானிழுத்து மாண்டு மறலியுயிர் கொள்கையிலே நாய்நரிகள் சென்று நாதியற்றான் தன்னுடலைத் தேயமது காணத் திசைநாலும் பிச்செறிந்து காக்கை விடக்கைக் கண்டவிடங் கொண்டுதின்னப் போக்கடித்துப் பின்னும் பொல்லாதான் தன்னுயிரை மறலி கொடுவரச்சே வலியதண் டாலடித்துக் குறளி மிகக்காட்டிக் கொடும்பாவி தன்னுயிரை நரகக் குழிதனிலே நல்மறலி தள்ளிடவே இரைநமக் கென்று எட்டிப் புழுப்பிடித்து அச்சுத ரைநினையான் அய்யாவைத் தானினையான் கச்சி மனதுடைய காமாட்சியை நினையான் வள்ளிக்குந் தேவ மாலவருக் காகாமல் 860 கொள்ளிக்குப் பிள்ளையில்லாக் கொடும்பாவி யென்றுசொல்லி எவ்வியே அட்டை எழுவாய் முதலைகளும் கவ்வியே சென்று கடித்துப் புழுப்பொசிக்கும் என்றுநீ ரேழு இராச்சியமுந் தானறிய அன்று பறைசாற்றி அருளிவைத்த அச்சுதரே வானமது பூமியிலே மடமடென வீழாமல் தானவனே உன்விரலால் தாங்கிவைத்த பெம்மானே வாரி வரம்பைவிட்டு வையகத்திற் செல்லாமல் காரியமாய்ப் பள்ளி கடலில் துயின்றோனே மானம் வரம்பு மகிமைகெட்டுப் போகாமல் ஊன மில்லாதே உறும்பொருளாய் நின்றோனே சீவனுள்ள செந்துகட்குத் தினந்தோறு மேபொசிப்புத் தாவமுட னீயுகின்ற தர்மத் திறவோனே வலியோ ரெளியோர்க்கும் மண்ணூருஞ் செந்துகட்கும் கலிதீர ஞாயம் கண்டுரைக்கும் பெம்மானே சிவசெந்துக் கெல்லாம் சீவனுமாய் நின்றோனே பாவமும் புண்ணியமாய்ப் பாராகி நின்றோனே கண்ணாகி மூக்குக் கருணா கரராகி மண்ணாகி வேத மறையாகி நின்றோனே சாத்திரமும் நீயாய் சந்திரனும் நீயாகிச் 880 சூத்திரமும் நீயாய் சுழியாகி நின்றோனே நட்சேத்தி ரமாகி நாட்கிரகம் நீயாகி இச்சேத்தி ரமாய் இருக்குகின்ற பெம்மானே மெய்யனுக்கு மெய்யாய் மேவி யிருப்போனே பொய்யனுக்குப் பொய்யாய்ப் பொருந்தி யிருப்போனே இமசூட் சமாகி ஏகம் நிறைந்தோனே நமசூட் சமான நாரா யணப்பொருளே கல்வித் தமிழாய் கனகப் பொருளாகிச் செல்வித் திதுவாய்ச் செவ்வாகி நின்றோனே அண்ட பிண்டமாகி அநேகமாய் நின்றோனே கண்ட இடமும் கண்ணுக்குள் ளானோனே ஈசர் கொடுத்த ஏதுவர மானாலும் வேசமிட்டு வெல்ல மிகுபொருளாய் நின்றோனே நடக்க இருக்க நடத்துவதும் நீயல்லவோ திடக்க மயக்கம் செய்வதும் நீயல்லவோ ஆரு மொருவர் அளவிடக் கூடாமல் மேரு போலாகி விண்வளர்ந்து நிற்போனே எண்ணத் தொலையாத ஏது சொரூபமதும் கண்ணிமைக்கு முன்னே கனகோடி செய்வோனே மூவரா லுன்சொரூபம் உள்ளறியக் கூடாது 900 தேவரா லுந்தெரியாத் திருவுருவங் கொள்வோனே ஆயனே யெங்கள் ஆதிநா ராயணரே மாயனே கஞ்சன் வலிமைதனை மாற்றுமையா பாவமாய்க் கஞ்சன் பலநாளா யெங்களையும் ஏவல்தான் கொண்ட இடுக்கமதை மாற்றுமையா ஊழியங்கள் செய்து உடலெல்லாம் நோகுதையா ஆழி யடைத்த அச்சுதரே யென்றுரைத்தார் வாண னென்றகஞ்சன் மாபாவி யேதுவினால் நாணமது கெட்டு நாடுவிட்டுப் போறோங்காண் நரபால னென்ற நன்றிகெட்ட கஞ்சனினால் வரம்பா னதுகுளறி மானிபங்கள் கெட்டோமே இத்தனையுங் காத்து இரட்சிக்க வேணுமையா முத்தியுள்ள தேவர் முறையம் அபயமிட பூமா தேவி புலம்பி முறையமிட நாமாது லட்சுமியும் நன்றா யபயமிட நாரா யணர்பதத்தை நாயகியுந் தெண்டனிட்டுச் சீரான லட்சுமியும் செப்பினள்கா ணம்மானை என்னைப்போல் பெண்ணல்லவோ இவள்தா னிடுமுறையம் வன்னமுள்ள மாலே மனதிரங்கிக் காருமையா உடனேதா னாதி ஓலமிட்டுத் தேவருக்கும் 920 திடமான பூமா தேவிக்குஞ் சொல்லலுற்றார் தேவர் வேண்டுதலுக்கு இரங்கல் வந்து பிறப்போங்காண் மாபாரத முடிக்க நந்தி குலம்வளர நாம்பிறப்போங் கண்டீரே சாரமில்லாக் கஞ்சன் தனைவதைத்துப் பூமியுட பாரமது தீர்ப்போம் பாரத முடித்துவைப்போம் துவாபர யுகத்தில் துரியோ தனன்முதலாய்த் தவறாத வம்பன் சராசந் தன்வரையும் அவ்வுகத் திலுள்ள அநியாயமு மடக்கிச் செவ்வுகத்த மன்னவர்க்குச் சிநேகமது செய்வதற்கும் உங்களுக்கும் நல்ல உதவிமிகச் செய்வதற்கும் அங்குவந்து தோன்றி ஆய ருடன்வளர்வோன் போங்களென்று பூமா தேவியையுந் தேவரையும் சங்குவண்ண மாலோன் தானே விடைகொடுத்தார் கண்ணன் அவதாரம் விடைவேண்டித் தேவர் மேதினியில் தாம்போகப் படைவீர ரான பச்சைமால் தானெழுந்து ஆதி கயிலை அரனிடத்தில் வந்திருந்து சோதி மணிநாதன் சொல்லுவா ரம்மானை வாணநர பாலனென்ற மாபாவிக் கஞ்சனினால் நாணமது கெட்டோமென நாடிமிகத் தேவரெல்லாம் பூமா தேவிமுதல் பொறுக்கமிகக் கூடாமல் 940 ஆமா அரியே ஆதி முறையமென்றார் முறையம் பொறுக்காமல் முடுகியிங்கே வந்தேனென்று மறைவேத மாமணியும் மகிழ்ந்துரைத்தா ரம்மானை அதுகேட்டு ஈசர் அச்சுதருக் கேதுரைப்பார் இதுநானுங் கேட்டு இருக்குதுகா ணிம்முறையம் ஆனதால் கஞ்சன் அவனைமுதல் கொல்வதற்கு ஏனமது பாருமென்று எடுத்துரைத்தா ரீசுரரும் பாருமென்று ஈசர் பச்சைமா லோடுரைக்க ஆருமிக வொவ்வாத அச்சுதரு மேதுரைப்பார் மேருதனில் முன்னாள் வியாசர் மொழிந்தபடி பாருபா ரதமுதலாய்ப் பாரதப்போர் தான்வரையும் நாரா யணராய் நாட்டில் மிகப்பிறந்து வீரான பார்த்தன் மிகுதேரை ஓட்டுவித்துச் சத்தபல முள்ள சராசந் தன்வரையும் மற்றவ னோராறு வலியபலக் காரரையும் கொல்லவகை கூறி குருநிலையைத் தான்பார்த்து வெல்லப்பிறப் பாரெனவே வியாசர் மொழிந்தபடி அல்லாமற் பின்னும் ஆனதெய்வ ரோகணியும் நல்ல மகவான நாரா யணர்நமக்கு மகவா யுதிப்பாரென மகாபரனார் சொன்னபடி 960 தவமா யிருந்து தவிக்கிறாள் தேவகியும் இப்படியே யுள்ள எழுத்தின் படியாலே அப்படியே யென்னை அனுப்புமென்றா ரம்மானை முன்னே வியாசர் மொழிந்தபடி முறைநூல் தவறிப் போகாமல் தன்னை மதலை யெனஎடுக்கத் தவமா யிருந்த தெய்வகிக்குச் சொன்ன மொழியுந் தவறாமல் துயர மறவே தேவருக்கும் என்னைப் பிறவி செய்தனுப்பும் இறவா திருக்கும் பெம்மானே முன்னே வியாசர் மொழிந்தமொழி மாறாமல் என்னையந்தப் பூமியிலே இப்போ பிறவிசெய்யும் செந்தமிழ்சேர் மாயன் சிவனாரை யும்பணிந்து எந்தனக்கு ஏற்ற ஈரஞ்சாயிர மடவை கன்னியரா யென்றனக்கு கவரியிட நீர்படையும் பன்னீர்க் குணம்போல் பைம்பொன் னிறத்தவராய் ஆயர் குலத்தில் அநேக மடவாரை பாயமுற வாடிருக்கப் படைப்பீர்கா ணீசுரரே உருப்பிணியாய் இலட்சுமியை உலகிற்பிறவி செய்யும் கரும்பினிய தெய்வக் கயிலாச மாமணியே சத்தபெல முள்ள தத்துவத்தார் தங்களையும் மெத்தவரம் பெற்ற மிகுவசுரர் தங்களையும் எல்லோரையு மிப்பிறவி இதிலே வதைத்திடவே 980 அல்லோரை யும்பிறவி ஆக்கிவைய்யு மென்றுரைத்தார் என்றனக்கு நல்ல ஏற்ற கிளைபோலே விந்து வழிக்குலம்போல் மிகுவாய்ப் படையுமென்றார் இப்படியே மாயன் இசையஅந்த ஈசுரரும் அப்படியே பிறவி அமைக்கத் துணிந்தனராம் துணிந்தாரே மாயன் தொகுத்ததெல்லா மாராய்ந்து வணிந்தார மார்பன் வகைப்படியே செய்யலுற்றார் தெய்வகியாள் வயிற்றில் திருமால் பிறந்திடவே ஐவர்க் குறுதியிட அச்சுதருந் தோன்றுவாராம் கலக்கமுடன் விலங்கில் கவிழ்ந்திருந்த மாதுவுட மலக்கமது தீர மலரோன் பிறக்கலுற்றார் ஐவர்க் குபகாரம் அன்பாகச் செய்திடவும் தெய்வகிக்கும் ரோகணிக்கும் சிவகெதிக ளீவதற்கும் கஞ்சனுட வலுமை கட்டழித்துக் கொல்வதற்கும் விஞ்சவரம் பெற்று வீறுசெய்யும் பேர்களையும் சத்த பெலமுள்ள தத்துவங்க ளுள்ளோரைத் தத்தியுள்ள விமனையும் தன்னா ளாக்கிவிட்டுக் கொல்வதற்கும் தேவருட கூர்முறையந் தீர்ப்பதற்கும் வெல்வதற்கும் பூமியுட விதனமதை மாற்றுதற்கும் முன்னே வியாசர் மொழிந்த முறைப்படியே 1000 தன்னிக ரில்லாத தையல்தெய்வ கிவயிற்றில் பிறக்கிறா ரென்று பெரியோர்கள் கொண்டாட இறக்கிறார் பொல்லாதார் என்றுமிகக் கொண்டாட முன்பெற்ற பிள்ளை முழுதுமவன் கொன்றதினால் வன்பற்ற மாது மங்கையந்தத் தெய்வகியும் மெத்த மயங்கி முன்னம்விதி தன்னைநொந்து கர்த்தன் செயலோ கரியமால் தன்செயலோ என்றுஅந்தக் கன்னி இருபேருந் தான்புலம்பி விண்டு சொல்லாத விதன மிகவடைந்து அழுது கரைந்து அவளிருக்கும் வேளையிலே பழுதில்லா தாயன் பாவை வயிற்றிலுற்றார் பகவதியு மங்கே பாவையசோ தைவயிற்றில் சுகபதியு மங்கே தோன்றினள்கா ணம்மானை மாயனந்தத் தெய்வகியாள் வயிற்றிலுற்ற தவ்வளவில் தேசமெல்லாம் நன்றாய்ச் செழித்ததுகா ணம்மானை கெற்பமுற்ற தெய்வகியாள் கெஞ்சுகவா யஞ்சுகமும் நற்பதமாய்த் தேகம் நாட்டமுடன் கோட்டியுமாய் பத்துமாதந் திகைந்து பாலன் பிறந்திடவே சுற்றுமதிற் காவல்வைத்த துடியோர் வலுவிழந்து வசுதேவன் காலிலிட்ட வாய்த்த விலங்குமற்று 1020 விசுவாச மாதருட விலங்கது தானுமற்றுத் தாள்திறந்து நேரம் தான்விடியு முன்னாகக் கண்டாளே தெய்வகியும் கனத்த மதலைதனை கொண்டாடித் தானெடுத்துக் கூறுவா ளம்மானை கண்ணணோ சீவகனோ கரியமுகில் மாயவனோ வண்ணனோ தெய்வேந்திரனோ மறையவனோ தூயவனோ அய்யோமுன் பெற்ற அதிக மதலையெல்லாம் மெய்யோதா னிம்மதலைக்(கு) ஒவ்வாது மேதினியே என்று பிரியமுற்று ஏற்ற மதலைதனை அன்று கொடுத்து அனுப்பினா ளயோதையிடம் கொண்டு வசுதேவன் அயோதைக் குடிலேகிக் கண்டு அயோதை கன்னியங்கே பெற்றிருந்த பெண்மதலை தன்னைப் பூராயமா யெடுத்து ஆண்மதலை தன்னை அயோதை யிடமிருத்தி வந்து வசுதேவன் மங்கைகை யில்கொடுத்துப் புந்திமிக நொந்து போயிருந்தா னம்மானை அந்த யிராவிடிந்து அலைகதிரோன் தோன்றினபின் கந்த மனசுள்ள கஞ்ச னவன்தனக்கு ஒற்றாளாய்த் தூதன் ஒருவன் மிகஓடி பெற்றா ளுன்தங்கை பிள்ளை யெனவுரைத்தான் 1040 கேட்டானே கஞ்சன் கெருவிதமாய்த் தானெழுந்து பூட்டான நெஞ்சன் பிள்ளைதனை வந்தெடுத்துத் தூக்கி நிலத்தில் துண்ணெனவே தானடிக்க ஆக்கிரமத் தாலே அவன்தூக்க ஏலாமல் சோர்வுறவே கஞ்சன் துடியிழந்து நிற்கையிலே பாரளந்தோன் தங்கை பகவதியு மேதுசொல்வாள் என்னை யெடுத்து ஈடுசெய்யா தேகெடுவாய் உன்னை வதைக்க உற்றயெங்க ளச்சுதரும் ஆயர்பா டிதன்னில் அண்ணர் வளருகிறார் போய்ப்பா ரெனவே போனாள் பகவதியும் கேட்டந்தக் கஞ்சன் கிலேச மிகவாகி வீட்டுக்குள் போயிருந்து விசாரமுற்றா னம்மானை அய்யோ முனிதான் சபித்தபடி ஆயர் பதியில் போகறியேன் மெய்யோ தளரு துடல்மெலியு மெல்லி மொழிந்த விசளமதால் கையோ சலித்துக் காலயர்ந்து கால விதியாற் கருத்தயர்ந்து பையோ ராளைத் தானழைத்துப் பார்க்க விடுத்தான் கஞ்சனுமே கஞ்சன் பாடு அய்யோ மறையோன் அன்று சபிபத்தபடி சையோ இடையர் தம்பதியில் போகறியேன் தங்கை வயிற்றில் செனித்தபிள்ளை யானதுண்டால் பங்கம்வரு மென்றனக்குப் பதறுதடா என்னுடம்பு 1060 என்று மனங்கருகி இயலழிந்த கஞ்சனுந்தான் அன்றுஒரு தூதனையும் அனுப்பினன்கா ணம்மானை வாராய்நீ தூதா மற்றோ ரறியாமல் பாராய்நீ தூதா அயோதைப் பதியேகி என்றுஅந்தத் தூதனையும் ஏகவிட்டான் கஞ்சனுமே நன்றுநன்று என்று நடந்தானே தூதனுந்தான் தூதன் மிகநடந்து தோகைஅயோ தைமனையில் புகுந்தந்தப் பிள்ளை பொன்தொட்டிலி லேகிடக்கக் கண்டுஅந்தத் தூதன் கஞ்சனுக்கு நஞ்செனவே விண்டு பறையாமல் விரைவாகப் போயினனே போயந்தத் தூதன் பொறையுள்ள கஞ்சனுக்கு வாயயர்ந்து சிந்தை மறுகியே சொல்லலுற்றான் காமனோ சீவகனோ கண்ணனோ சந்திரனோ மாமதனோ சூரியனோ மறையவனோ இறையவனோ நாமத் திறவானோ நாரா யணன்தானோ சோமத் திருவுளமோ தெய்வேந் திரன்தானோ ஈசனோ வாசவனோ இந்திரனோ சந்திரனோ மாயனோ வுன்னை வதைக்கவந்த மாற்றானோ ஆரோ எனக்கு அளவிடவுங் கூடுதில்லை பேரோ அயோதைப் புதல்வனெனக் காணுதில்லை 1080 தெய்வகியாள் தேகத் திருச்சுவடு தோணுகொஞ்சம் மெய்யதிப னான விட்டிணுபோல் முச்சுவடு என்றந்தக் கஞ்சனுக்கு இத்தூதன் சொல்லிடவே அன்றவன் கேட்டு அயர்ந்திருந்தா னம்மானை என்செய்வோ மென்று இருக்குமந்த நாளையிலே முன்செறியும் பூத மூரிதனை யேவியவன் கொல்லவென்று விட்டான் குழந்தைதனை யம்மானை வல்ல பெலமுள்ள மாபூதம் பட்டபின்பு பின்னுமே தானும் பிலஅரக்கரை யேவிக் கொன்றுவா வென்றான் குழந்தைதனை யம்மானை கொல்லவந்த பேரையெல்லாம் கொன்றதுகா ணக்குழந்தை வெல்லவிட்டப் பேரிழந்து மெலிந்திருந்தான் கஞ்சனுமே ஆயர் குடியில் அரியோன் மிகவளர்ந்து மாயன் விளையாடி மடந்தையோடுங் கூடி வென்றுபால் வெண்ணெய் மிகப்பொசித்துக் காடதிலே கன்றாவு மேய்த்துக் காளியன் தனைவதைத்துக் கஞ்சனுட ஏவலினால் காட்டில்வந்த சூரரையும் துஞ்சிவிடக் கொன்று தொலைத்தனர்கா ணம்மானை ஆயருக்கு வந்த ஆபத்து அத்தனையும் போயகற்றி நந்தன் பிள்ளையெனவே வளர்ந்தார் 1100 மதுரைதனில் வாழும் மாபாவிக் கஞ்சனுக்கு இறுதிவரும் போது ஏதுசெய்தான் கஞ்சனுமே நந்திடையன் பாலன் நல்லஸ்ரீ கிட்டிணனை இந்திடத்தில் கொண்டுவர ஏவிவிட்டான் ஓராளை கஞ்சனுட ஆளும் கண்ணர்ஸ்ரீ கிட்டிணரை அஞ்சலென்று கண்டு அழைத்தாருமைக் கஞ்சனென்றான் அந்தவிச ளமறிந்து அரியோ னகமகிழ்ந்து வந்த விசளம் வாச்சுதென் றெம்பெருமாள் கூடச் சிலபேரைக் குக்குளிக்கத் தான்கூட்டி ஈடவி யென்ற எக்காள சத்தமுடன் குஞ்சரமும் பரியும் குரவைத் தொனியுடனே கஞ்ச னரசாளும் கனமதுரை சென்றனரே நாட்டமுட னயோதை நல்லமகன் வந்தானென்று கேட்ட விசளம் கெட்டியெனக் கஞ்சனுந்தான் இங்கேநான் சென்று ஏற்றவனைக் கொல்லவென்று சங்கையற்றக் கோடி தத்திப் படையுடனே கொல்லவிட்டக் கஞ்சன் குதிரைத் தளம்படையும் எல்லாந் திருமால் இறக்கவைத்தா ரம்மானை கஞ்சன் படைகள் கட்டழிந்து போனவுடன் வஞ்சகனும் வந்து மாயனு டனெதிர்த்தான் 1120 மாயனுட போரும் வஞ்சகக்கஞ் சன்போரும் தேசமெல்லா மதிரச் சென்றெதிர்த்தா ரம்மானை மாயனுக்குக் கஞ்சன் மாட்டாமல் கீழ்விழவே வாயமிட்டுக் கஞ்சன் மார்பிலே தானிருந்து கஞ்சன் குடலைக் கண்ணியறத் தான்பிடுங்கி வெஞ்சினத்தால் மாயன் விட்டெறிந்தார் திக்கதிலே கஞ்சனையுங் கொன்று கர்மமது செய்தவரும் தஞ்சமிட்டத் தேவருட தன்னிடுக்கமு மாற்றி மாதாபிதா வுடைய வன்சிறையுந் தான்மாற்றி சீதான உக்கிர சேனனையு மாளவைத்து அவரவர்க்கு நல்ல ஆனபுத்தி சொல்லிமிக எவரெவர்க்கும் நல்லாய் இருமென்று சொல்லியவர் திரும்பிவரும் வேளையிலே தீரன்சரா சந்தனவன் எந்தன் மருமகனை இவனோதான் கொன்றதென்று வந்தனனே மாயனுடன் வாதாடி யுத்தமிட அப்போது மாயன் ஆராய்ந்து தான்பார்த்து இப்போ திவனை ஈடுசெய்யக் கூடாது சத்தபெல மல்லோ சராசந்த வேந்தனுக்குக் கொற்றவ வீமனல்லோ கொல்லவகை யுண்டுமென்று இதுவேளை தப்பவென்று எம்பெருமாள் தானடந்து    1140 செதுவோடு கூடிச் செகலதுக்குள் ளேகினரே கடலதுக்குள் வந்து கனத்தமதி லிட்டவரும் திடமுடனே மாயன் துவரம் பதியிருந்தார் பூதனைச் சகட னோடு பின்னுள்ள அரக்கர் தம்மைச் சூதனை யெல்லாங் கொன்று சுத்தமாய் மதுரை புக்கி நீதமே யில்லாக் கஞ்சன் நெஞ்சையும் பிளந்து கொன்று கூதவன் துவா ரகையில் குணமுட னிருந்தா ரன்றே 1147

அகிலத்திரட்டு அம்மானை

அகிலத்திரட்டு அம்மானை கஞ்சனையு மற்றுமுள்ள காலவுணர் தங்களையும் வஞ்சகமா யுள்ள வாணநர பாலனையும் இம்முதலா யுள்ள ஏற்ற அரக்கரையும் அம்முதலா யுள்ளவரை அரியோ னறுத்தனராம் சத்தபெல முள்ள தத்துவத்தார் தங்களையும் வித்தகனார் கொல்ல மேல்நினைத்தா ரம்மானை கஞ்சன் வலிமை கட்டழித்துத் தேவருக்கு அஞ்ச லருளி ஆழிக்குள் வீற்றிருந்தார் ருக்மணி கல்யாணம் வாரிக்குள் கோட்டை வளைந்துமணி மேடைவைத்து வீரக் குருநாதன் வீற்றிருந்தா ரம்மானை மாயன் துவாரகா பதிவாழ்ந்து தானிருக்க நாயனுக்கு வந்த நல்ல உருப்பிணியை விதியை யறியாமல் மேலுமொரு ராசனுக்குத் திருமாங் கலியம் சேர்க்கத் துணிந்தனராம் அப்போது நாரதரும் அரியோ னடிபணிந்து இப்போது வுன்றனக்கு இசைந்த உருப்பிணியைப் பாணிக் கிரணம் பண்ணப் பறையடித்தார் நானிதையுங் கேட்டுநாடியுரைத்தே னென்றார் அம்முனிவன் சொல்ல அரியோன் மிகக்கேட்டு இம்முனிந்து போக இசைந்தார்கா ணம்மானை 20 மோகத்திரு மாலை முக்கோடி பொன்னதுக்கு வேகத்தா லுண்டுபண்ணி விரைவாய்க் கொடுநடந்தார் முழுத்திரு மாலைதன்னை மொய்குழலாள் கன்னியுடக் கழுத்திலே யிட்டுக் காமக்கண் ணீட்டிடவே மாயனுக்கும் மோகம் மாதுக்கும் மும்மோகம் தேயமெங்கும் மோகம் சென்றதுகா ணம்மானை முன்னாலே கேட்டு முகூர்த்தமிட்ட பேர்களையும் அந்நாளே கொன்று அவன்படையுந் தானறுத்து உருப்பிணிக்குத் தேவரெல்லாம் ஓலமிட மாலையிட்டு விருப்புகழ்ந்த மாயன் விமான மதிலேறி மனோன்மணியை யுங்கூட்டி மாயன் படையுடனே வினோகர மால்தானும் விரைவாய் நடைநடந்து வடவெல்லாந் தீர்த்து வைகுண்டப் பெம்மானும் கடலுக்குள் சென்றிருந்தார் காயாம்பு மேகவண்ணர் இப்படியே முன்னம் இசைந்திருந்த பெண்ணையெல்லாம் அப்படியே மாலையிட்டு அமர்ந்திருந்தா ரம்மானை ஆயர்குடியில் வளர்ந்து வெண்ணெய் அருந்தி முறைமா தரையணைந்து தீயன் கொடிய கஞ்சனையும் திருக்கி யறுத்து அசுரரையும் உபாய முடனே கொலையடக்கி உருப்பிணி முதலாய்ப் பெண்களையும் தேயம் புகழ மணமுகித்துத் துவரம் பதியிலி ருந்தளரே 40 உருப்பிணி முதலாய் ஒத்துவந்த பெண்களையும் திருப்பொருத்தம் பூட்டிச் செகலதுக்குள் வீற்றிருந்தார் பாண்டவர் வரலாறு கஞ்ச னிடுக்கம் கழித்தந்தக் காரணரும் பஞ்சவர்க்கு நன்மைசெய்யப் பார்த்தனர்கா ணம்மானை பிறந்த துரியோதனனும் பிறவியொரு நூற்றுவரும் சிறந்தபுக ழைபேரும் தேசமதி லேவாழ்ந்து அவரவர்க்குத் தக்க ஆர்க்கமுள்ள வித்தைகற்று எவரெவரு மெய்க்க இவர்வளர்ந்தா ரம்மானை வளர்ந்து நிமிர்ந்து வரும்வேளை யானதிலே இழந்துருகி வாடும் இசைகெட்ட மாபாவி துடியாய் மனுவழக்குச் சொல்லித்துரி யோதனனும் முடிய வினைசூடி உலகாண்டா னம்மானை பாவி யிருந்து பாராண்டச் சீமையிலே கோவுகட்கு  நீர் குடிக்கக் கிடையாது தன்ம ரவ்வீமன் சகாதே வன்விசயன் நன்மை பரிநகுலன் நாடான நாடதுதான் குருநா டெனவே கூறுவா ரந்நகரு திருநாடு தன்னுடைய சிறப்புக்கே ளம்மானை துரியா தனாதி செலுத்துமஸ்தி னாபுரத்தில் பரியொட் டகமும் பலிமிருக மானதுவும் 60 பசியால் தகையால் பட்சி பறவைகளும் விசியாய்க் குருநகரில் மேவித்தகை யாறிவரும் அத்தினா புரத்தில் அரதேசி யாவரெல்லாம் பத்தியா யுள்ள பஞ்சவர்க ளாண்டிருக்கும் குருநாடு தன்னில் குழாங்கொண் டிருந்தனராம் திருநாட்டுக் கொவ்வும் சிறந்த குருநாடு ஒருநாடு மந்தக் குருநாட்டுக் கொவ்வாது பருநாடு பத்தியுள்ள பஞ்சவர்கள் தந்நாடு தேவரும் வானவரும் தெய்வத் திருமாலும் மூவரும் நன்றாய் உகந்த குருநாடு ஆளியொடு சிங்கம் ஆனையிறாஞ் சிப்புள்ளும் வேளிசமா யுள்ள வெகுவைந் தலையரவும் வெள்ளானை வெள்ளை மிகுசாரை யானதுவும் துள்ளாடி நித்தம் துலங்கிவரும் நன்னாடு அந்நாடு நாடு அரன்நாட்டுக் கீடாகும் பொன்னாடு நாடு புத்தியுள்ளோர் தந்நாடு அரனருளைப் பெற்றிருக்கும் ஐவருட நன்னாடு இரவலர்க்கு ஈயும் ஏற்றதர்மர் தன்னாடு மாயனருள் பெற்ற மன்னவர்கள் தந்நாடு தாய்நாடு ஆனத் தமிழ்க்குரு நன்னாட்டில் 80 மெய்யில்லா மன்னனுக்கு மேதினியில் பேர்பாதி பொய்யில்லாத் தர்மருக்குப் பேர்பாதி யாகவேதான் ஆண்டார் சிலநாள் ஆளுக்கோர் பங்காகத் தாண்டவ ராயர் தண்மையா லம்மானை பாண்டவர் வனவாசம் இப்படியே ஆண்டு இருக்குமந்த நாளையிலே முப்படியே விட்டகுறை முடிவாகும் நாளையிலே வணங்கா முடியுடைய மன்னன்துரி யோதனனும் இணங்காமல் பிணங்கி ஏதுசெய்தா னம்மானை தலைவீதம் பங்கு தான்வையா வண்ணமுந்ததான் நிலைபகிர்ந்து விட்டோமே நினைவுசற்று மில்லாமல் இனியவன் பூமிதனை யாம்பறித்து ஐவரையும் தனியே வனத்தில் தானனுப்பி இராச்சயத்தை அடக்கி யரசாள அவன்நினைத்து மாபாபி உடக்கிச் சூதுபொருத்தி ஒட்டிவைத்தான் ஐவரையும் பாவிதுரி யோதனனும் பஞ்சவரைத் தான்விரட்டி சோவிதமாய் நாட்டைச் சுற்றியர சாண்டிருந்தான் வனவாசந் தன்னில் வந்திருந் தைபேரும் இனமா னதுபோல் இருந்தார் குகையதிலே அப்போது வேத வியாச ரவறிந்து செப்போடு வொத்தத் திருமா லருகேகி           100 மாயவரே பஞ்சவர்க்கு வாரமதாய்த் தானிருந்து தீயதுரி யோதனனைச் செயிக்கவந்த பெம்மானே பஞ்சவரை மாபாவி பழுதுசூ தாடிவென்று வஞ்சக மாய்ப்பாவி வனத்தில் துரத்திவிட்டான் ஐபேரும் பத்தினியும் அன்னை பிதாவுடனே பைப்போ லலறிப் பசித்திருந்து வாடுகிறார் அன்றுமகா மேர்வில் அடியே னுரைத்தபடி இன்றுபா ரதமுடிக்க எழுந்தருளும் நாளாச்சு என்று முனிதான் எடுத்துரைக்க மாயவரும் அன்று திருமால் ஐவ ரிடம்நடந்தார் வேத வியாகரரும் வேயூதும் வாயானும் சீதக்குணத் தர்மர்முன்னே சென்றனர்கா ணம்மானை நாரா யணர்வரவே நல்லதர் மாதிகளும் பாரா னதையளந்தோன் பதம்பூண்டா ரம்மானை கால்பிடித்துத் தர்மர் கண்ணர் பதந்தொழவே மால்பிடித்துத் தர்மரையும் மார்போ டுறவணைத்துப் பதறாதே பாண்டவரே பத்தியுள்ள பஞ்சவரே கதறாதே ஐவரையும் காத்தருள்வோ மென்றுரைத்தார் அப்போது தர்மம் அச்சுதரை யும்போற்றி இப்பெழுது எங்களுக்கு ஏற்ற பசிதீர 120 சூரிய பாண்டம் தனையழைத்துச் சுத்தமனே ஆரிய மான அன்ன மருளுமென்றார் அப்போது மாயவனார் ஆதிதனை நினைத்து மெய்ப்பான பாண்டம் மிகவருத்தி ஓரரியும் கையா லெடுத்துக் கனத்ததர்மர் கைக்கொடுத்து ஐயா யிரங்கோடி ஆட்கள்மிக வந்தாலும் என்பே ரரிதான் எனைநினைந்து பாண்டமதில் அன்பரே நீரை அதுநிறைய விட்டவுடன் என்பே ரரியை எடுத்ததி லிட்டதுண்டால் அன்பாக எல்லோர்க்கும் அமுதாய் வளருமென்றார் இத்தனையுஞ் சொல்லி ஈந்தாரே யன்பருக்கு சித்திரம்போல் வேண்டித் தெளிந்திருந்தா ரம்மானை மாயனுஞ் சொல்லி மண்டபத்தில் போயின்பின் தூயவியா கரரும் சொல்லுவார் தர்மருடன் பஞ்சவரே உங்களுக்குப் பச்சைமா லின்றுமுதல் தஞ்சமென்று சொல்லித் தான்போனார் மாமுனியும் மாமுனியும் போக வனத்திலந்த ஐபேரும் ஓமுனியே தஞ்சமென்று உகந்திருந்தா ரம்மானை பாவிதுரி யோதனனும் பஞ்சவரைக் கொல்லவென்று ஆவி யவன்செய்த அநியாய மத்தனையும் 140 ஒக்க வொருமிக்க உரைக்கக்கே ளொண்ணுதலே சிக்கெனவே நஞ்சைத் தீபாவி யிட்டனனே நஞ்சைக் கலந்து நல்லதயி ரென்றீந்தான் அஞ்சலென்று மாயன் அதுகாத்தா ரம்மானை பாதாளம் வெட்டிப் பார்வீ மனையோட்டி நீதாள மான நெடியோ னதுகாத்தார் கன்னிதனிற் பாவி கழுநாட்டி ஐவரையும் கொன்றுவிட வைத்ததையும் குன்றெடுத்தார் காத்தனரே அரவதையும் விட்டு அருள்வீம னைவதைத்தான் விரைவுடனே மாயன் விசந்தீர்த்துக் காத்தனரே தண்ணீரில் நஞ்சைவிட்டுச் சதித்தானே ஐவரையும் மண்ணீரேழு மளந்த மாயனது காத்தார் பூதத்தை யேவிப் புல்லிசெய்தான் மாபாவி நீதத் திருமால் நிலைநிறுத்தி யாண்டனரே இப்படியே பாவி இடறுசெய்த தோசமெல்லாம் அப்படியே மாயன்காத்து ஆண்டனரே ஐவரையும் பாவியவன் செய்ததெல்லாம் பலியாம லைபேர்க்கும் சோவிதமாய் மாயன் துணைசெய்தா ரம்மானை துரியோதனன் பாடு பின்னுமந்தப் பஞ்சவர்க்குப் பெரும்பாவி சொன்னபடி பன்னிரண் டாண்டு பரிவாய்க் கழிந்தபின்பு 160 மாயன் தூதுபோனார் வஞ்சமில்லாப் பஞ்சவர்க்குத் தீயதுரி யோதனனும் திருமாலைப் பாராமல் தாள்போல் புத்தி தானுரைத்துப் பஞ்சவர்க்கு வாழ்வுபெறப் பூமி வாரென்றார் வாமனுமே எள்போ லிடங்கள் ஈயேனென வுரைத்தான் மாயனையும் பாவி வாபோ வெனப்பேசி ஈயேனெனச் சொன்ன இயல்புகேட் டெம்பெருமாள் கன்னன் பிலமும் கடியவிது ரன்பிலமும் மன்னன் சிறுபீஷ்மர் வாழுந்துரோ ணர்பிலமும் தென்னன் துரியோ தனன்பிலமுந் தானழித்து வன்ன விசயனுக்கு வாளி பலகொடுத்து வீமனுக்கு நல்ல விசைதண்டா யுதங்கொடுத்துத் தாமன்சகா தேவனுக்குச் சத்திசூலங் கொடுத்து நகுலனுக்கு ஆயுதமும் நல்லபரி கொடுத்துப் புகலான தர்மருக்குப் பொறுமை அரிகொடுத்து மங்கை துரோபதைக்கு வாய்த்தக் கனல்கொடுத்துச் செங்கையிலே பாரதத்தைச் சேவித்தார் மாயவரும் மாயருட கையில் வளர்ந்த திருமுடியில் ஓசையிட வொன்று ஒத்துதே பாரதப்போர் ஐபேருட படையும் அரவக்கொடி யோன்படையும் 180 கைப்போரு விற்போரும் கணைப்போரும் வாள்போரும் அம்புப்போ ருங்கரியின் அச்சுப்போரும் பொருது கன்னன் சகுனி கனத்தவலுச் சல்லியனும் மன்னன் சிறுபீஷ்மர் வாய்த்த துரோணர்முதல் சராசந் தன்வரையும் சத்தியக் கீசகனும் பூராச வீமன் பெலியிட்டா னம்மானை இத்தனைப்பேர் மாண்டால் இருப்பாரோ நூற்றுவரும் அத்தனைபே ரையும் அறுத்தா னருச்சுனனும் துரியோ தனன்படைகள் சேர மடிந்தபின்பு விரிமாறு தூவி வெளியில்வந்தான் மாபாவி தம்பி படைகள் தலைவர் புதல்வர்முதல் வம்பி லிறந்தாச்சே வாழ்வெதே னென்றுசொல்லி எல்லா ரிறந்திடிலும் எண்ணமில்லை யென்றிடலாம் வெல்லாரும் வெல்லா விசகர்ணன் மாண்டதினால் இருப்பதோ பூவுலகில் இறப்பதுவே நன்றெனவே விருப்பமுள்ள கர்ணனைத்தான் வெற்றிகொண்ட அர்ச்சுனனை இன்றுகொல்ல வென்று எழுந்தான் படைக்கெனவே அன்றுமால் தானறிந்து அருச்சுனனைத் தானழைத்து இத்தனை நாளும் என்னபோர் செய்தாய்நீ அத்தினா இன்றுன்மேல் அரவக் கொடியோனும் 200 வாறான் படைக்கெனவே வாள்வீமனை யழைத்து உன்றனக்கு நல்ல உறுவேட்டை யின்றடவா என்றனக்கு இன்றுமுதல் இளைப்பாற லாமடவா வண்ண மகள்தனக்கு மயிர்முடித்த லின்றடவா எண்ணமற்றுத் தர்மர் இருப்பதுவு மின்றடவா என்றந்த வீமனுக்கு இசைந்தபோர்க் கோலமிட்டு வண்டுசுற்று மார்பனுக்கு வரிசைமிகக் கொடுத்து வீமனுட தண்டதுக்கு விசைமால் விசைகொடுத்துப் போமெனவே வீமனுக்குப் போர்க்கு விடைகொடுத்து விசையன் பரிநகுலன் வெற்றிச்சகா தேவனையும் இசையொத்த தர்மரையும் இன்றகல நில்லமென்று வீமனை யுங்கூட்டி வெளியிலரி வந்திடவே காமக் கனல்மீறிக் கரியோ னெழுந்ததுபோல் வந்தானே பாவி வணங்கா முடியோனும் சந்தான மான தமிழ்வீமன் தான்மாறி எதிர்த்தா ரிருவர் எனக்கெனக் கென்றேதான் செதுத்தான் வலுமை செய்வதுகே ளம்மானை மண்விண் ணதிரும் வானமது தானதிரும் திண்திண் ணெனப்பூமி தொந்தொ மெனக்குலுங்கும் மலைக ளசைந்து மடமடென ஓசையிடும் 220 கலைகள் கரிகள் கதறி மிகஓடும் அலைகள் சுவறி அங்குமிங் கோடிடவே இலைக ளுதிர்ந்து இடிந்துவிழு மாமரங்கள் தூளெழும்பிச் சூரியனைத் தோன்றாம லேமறைக்கும் வேöழுழும்பிக் காட்டில் விழுந்தலறி ஓடிடவே தவமுனிவர் நெட்டை தானெகிழ்ந்து தட்டழிந்து திசைமாறித் திக்கில் திரிந்தலைந்து போயினரே வேதா சிவனும் வெம்மருண்டு தாம்பதற நாதாந்த மோதும் நன்மறையோர் தாம்பதற துரியோ தனன்போரும் செயவீமன் றன்போரும் எரியோ டெரிதான் எதிர்த்துப் பொருதாப்போல் ஒண்ணுக்கு வொண்ணு ஒல்கிப்புறஞ் சாயாமல் மண்ணும்விண் ணுமதிர மண்டி யுத்தமிட்டார் துரியோ தனனடிக்கத் துடிவீமன் சாயாமல் மரியாதை வீமன் மாறிய வனடிக்க அடிக்க அவன்பிடிப்பான் அப்படியே சண்டையிட்டுச் சாயா விதத்தைத் தானறிந் திருபேரும் வாயால் சபதம் வகுத்தே பொருவோமென்று கட்டான கள்ளன் கசடன் வெகுகெடும்பன் துட்டாள னான துரியோதன னுரைப்பான் 240 இத்தனை நேரம் இருபேருஞ் சண்டையிட்டுப் புத்தியில்லா வண்ணம் பொருதோமே வம்பாலே உன்பெலமு முன்னுடைய உயிர்ப்பெலமும் நீயுரைத்தால் என்பெலமு முன்னோடே இயம்புகிறே னென்றுரைத்தான் அப்போது வீமன் அவனிலைக ளத்தனையும் தப்பாமல் தானுரைத்தான் சகலோ ரறிந்திடவே கேட்டுத்துரி யோதனனும் கேளுநீ யென்பெலங்கள் தீட்டுகிறே னென்னிடது செய்யபுற மென்றுரைத்தான் கள்ளக் கௌசலமாய்க் கபடுரைத்த ஞாயமெல்லாம் எவ்வளவு போலே இசையாத வீமனுக்கு மெய்யுரைத்தா னென்று மேலான போர்வீமன் கையாரத் தண்டால் கனக்க அடித்தனனே அடிக்கவே வீமன் அசையாமல் மற்றோனும் திடத்த முடனே சென்றவ் வீமன்பேரில் மாறி யவனிடிக்க வாட்டமுற்றுப் போர்வீமன் தேறியே மாயவரைச் சிந்தை தனில்நினைக்கத் திலர்தமுள்ள மாயன் செயவீ மனைநோக்கி வலது துடைதனிலே மாயன் கண்காட்டிடவே அடித்தானே வீமன் அதுதான் குறியெனவே துடித்தான் கிடாய்போல் துரியோதனன் விழுந்து 260 மூடற்ற மாமரம்போல் முறிந்துகீழ் தான்விழுந்தான் கூடற்ற உயிர்போல் குலைகுலைந்து வீழ்ந்தனனே அப்போது மாயன் அரவக்கொடி யோனிடத்தில் தப்பாமல் வார்த்தையொன்று தான்கேட்கப் போயினரே முன்னே பிறப்பில் முடியிலங்கை யாண்டிருந்தாய் தென்ன னிராவணனாய்ச் சிரசுபத்தாய்த் தானிருந்தாய் அப்போது நீதான் அநியாயஞ் செய்ததினால் செப்போடு வொத்த ஸ்ரீராமனாய் நான்தோன்றி பத்துச் சிரசறுத்துப் பார்மீதிலே கிடத்தி உற்று வொருவசனம் உரைத்தேனா னுன்னிடத்தில் தம்பியா லென்னை சரமறுத்தா யல்லாது எம்பிரா ணன்வதைக்க ஏலாது என்றனையே தம்பியொரு நூறோடே தான்படைத் துன்னையுந்தான் கொம்பிலொரு ஆளைவிட்டுக் கொன்றேனே உன்னையென்றார் என்றுரைக்கப் பாவி இகழ்த்துவா னப்போது தண்டுகொண் டேயடித்த தமிழ்வீ மனல்லாது இன்றுன்னா லேலாது இடையாபோ வென்றனனே அப்போது மாலும் அதிகக்போ பம்வெகுண்டு துப்புரைகள் கெட்ட தீயனுக்கங் கேதுரைப்பார் உன்னையின்ன மிந்த உலகி லொருபிறவி 280 சின்னவன்ன மாகச் சிரசொன்றாய்த் தான்படைத்து அறிவுபுத்தி யோடும் ஆணுவங்கள் தன்னோடும் செறியுங் கலையோடும் சிறப்போடுந் தான்படைத்து என்பேரி லன்பு இருக்கவெகு சாஸ்திரமும் தன்போத மறியத் தான்படைப்பேன் கண்டாயே முன்னே வுனக்கு உற்றபிறப் பாறதிலும் என்னை நினைப்பு எள்ளளவும் நம்பவில்லை ஏழாம் பிறப்பதிலும் என்னைநினை யாதிருந்தால் பாழாவாய் மேலும் பகையில்லை யென்றனக்கு என்று திருமால் இயம்பித்துரி யோதனனை அன்றவனைக் கொன்று ஐவரையுந் தான்வருத்திக் கர்மச் சடங்கு கழிக்க விடைகொடுத்தார் தர்மமுள்ள கர்ணனுக்கு சாஸ்திரத்தி லுள்ளமுறை எல்லாச் சடங்கும் இவருக்கும் நூற்றுவர்க்கும் உல்லாச முள்ளதர்மர் ஒக்கமுறை செய்தனராம் கர்ணனுக்கு முத்தியருளல் முறைசெய்து கர்ணனுக்கு முத்திமோக்ஷங் கொடுக்க மறைதேர்ந்த மாயன் வந்தா ரவனருகே அப்போது வேத வியாசரவ ரங்குவந்து செப்போடு வொத்த திருமாலோ டேதுரைப்பார் பாவியோடே கூடிப் படைசெய்த கர்ணனுட 300 ஆவிக்கு மோக்ஷம் அருளுவதோ மாயவரே என்றுரைக்க வியாசர் எடுத்துரைப்பா ரெம்பெருமாள் நன்றுநன்று மாமுனியே நானுரைக்கக் கேட்டருள்வாய் பண்டு இலங்கைப் பாரழிக்கவே நினைந்து தொண்டுபண்ணி நின்ற துய்யவா னரங்களிலே வல்லபெல முள்ள வாலியிவன் முற்பிறப்பில் நல்லவனாய் முன்னே நாட்டி லிருக்கையிலே இராவணனோ டேகூடி இராமசரத் தாலிறந்தான் சிராமனாய் நானிருந்து செயித்த விதமறிந்து வந்து பணிந்தானே வாலியவ னென்காலில் நன்றியுள்ள மாலே நானுமுன் னேவலனாய் முன்னேநீ ரமிழ்தம் உவரிதனிற் கடைய என்னை யொருபுறமாய் ஏவல்கொண்ட மாயவரே பத்துத் தலையுள்ள பாவியந்த ராவணனைக் கொத்திச் சிரசறுத்துக் கொல்லேனோ நானடியேன் என்றந்த வாலி இறைஞ்சிநின்றா னென்னையுமே அன்றுவா லிதனக்கு அருளினது நீர்கேளும் எனக்கேவ லாக இப்பிறவி நீபிறந்து தனக்கேராப் பாவிதனைச் சங்காத்தங் கொண்டதினால் இனிமே லவனோடிருந்து என்சொல் கேட்கவைத்துக்        320 கனியான மோஷக் கயிலாச மேதருவேன் என்றவனை யழித்து இப்பிறவி ஐவருடன் முந்தி உதித்து முதற்பிறவி செய்தவனை அரவக் கொடியோன் இடத்தி லனுப்பிவைத்து இரவலர்க்கு மீந்து என்புத்தி யுள்ளிருத்தி அன்னை பிதாசொல் அசராம லைபேர்க்கு ஒன்னே வொருகணைமேல் விடேனென்ற உத்தமன்காண் ஆனதால் முன்னே அருளிவைத்த சொற்படிக்கு மானமாய் மோக்ஷம் வகுத்தே னிவனுக்கென்றார் நல்லதுதா னென்று நன்முனிவன் தான்மகிழ்ந்தான் எல்லைவைத்தா பாரதப்போர் இன்று முடிந்ததென்று கொண்டாடி ஐபேரும் குருமுனியைத் தெண்டனிட்டு வண்டாடும் வண்ணமகள் மயிர்முடித்து நீராடி ஐபேரும் பத்தினியும் அச்சுதரை யும்போற்றி மெய்போக மான வியாசரை யுங்குவித்து ஆண்டார்கள் சீமை அச்சுதனா ருண்டெனவே பாண்டவர்கள் நன்றாய்ப் பாராளும் நாளையிலே வைகுண்ட மேக மனதிலுற்று எம்பெருமாள் பொய்கொண்ட வேசம் பொருந்திப் பொருப்பேறி ஆங்கார மோகத்(து) அம்புக் கணுவாலே 340 ஓங்கார மாமுனிவன் விடையேற்றுத் தான்மெலிந்து பஞ்சவர்க்கு உள்ள பாரப் பெலங்களையும் துஞ்சிவிட வாங்கித் தோற்றமுள்ள ஐவருக்கு மேல்நடப் புள்ள விசளமெல்லாந் தானுரைத்து நூல்நடந்து வாருமென்று மோக்ஷத் திறவோனும் சீரங்க மாபதியில் செல்கின்ற அப்பொழுது சாரங்கர் செய்த தன்மைகே ளம்மானை சப்தகன்னியரும் சான்றோர் பிறப்பும் அரிகோண மாமலையில் அயோகவமிர்த கங்கை பரிகோண மாமலையின் பகுத்துரைக்கக் கூடாது தேன்கமுகு மாங்கமுகு தென்னங் கமுகுகளும் வான்கமுகு வாழை வழுவிலா நற்கமுகும் சோலை மரமும் சுபசோப னமரமும் ஆல மரமும் அகில்தேக்கு மாமரமும் புன்னை மரமும் புஷ்ப மலர்க்காவும் தென்னை மரமும் செஞ்சந் தனமரமும் மாவு பலமரமும் வாய்த்த பலாமரமும் தாவு மரத்தின் தண்மைசொல்லக் கூடாது சோலையிலே வீற்றிருக்கும் சீர்பறவை யின்பெருமை தூல மின்னதென்று சொல்லத் துலையாது பார்வதியும் ஈஸ்வரனும் பாவித் திருப்பதுபோல் 360 தேர்பதியும் மேடைகளும் சிங்கா சனங்காணும் அலையில் துயில்வோர் அங்கிருந்த பாவனைபோல் நிலையில் முனிவோர் நிற்பதெண்ணக் கூடாது கயிலை யீதென்று கண்ணான மாமுனிவர் ஒயிலாகக் கூடி உவந்திருப்ப தவ்வனத்தில் வைகுண்டங் காண வந்ததர்மி யெல்லோரும் மெய்குண்டங் கண்டோ மெனஇருப்பா ரவ்வனத்தில் அப்படியே நல்ல அயோக அமிர்தவனம் இப்படியே நன்றாய் இயல்பா யிருப்பதுதான் புட்டாபுரங் கிழக்கு பூங்காவு நேர்மேற்கு வட்டமுள்ள ஸ்ரீரங்கம் வடக்கு வனந்தெற்காகத் தெற்கே திரிகோணம் செங்காவு நேர்வடக்கு மிக்கவகை மேற்கு மிகுத்தவனம் நேர்கிழக்கு இவ்வெல்கை சூழ்ந்த அயோக அமிர்தவனம் அவ்வனத்தி லுள்ள அமிர்தகங்கை யானதிலே குளித்து விளையாடிக் கூபந் தனிலிறங்கி களித்து மகிழ்ந்து கையில்நீர் தான்திரட்டி ஈசருட முடியில் இட்டுக் கரங்குவித்து வாசமுடன் கயிலை வாழ்ந்திருக்கு மாமடவார் மரகத வல்லி வள்ளி சலிகையெனும் 380 சரகதக் கன்னி சரிதை அரிமடவும் எழு மடவும் எண்ணெண்ணு மிப்படியே நாளு முறையாய் நடத்திவரும் நாளையிலே மாலறிந்து கன்னிமுன்னே வந்தார் சன்னாசியென ஏலறிந்து கன்னி இவரல்ல ஈசரென்று சாய்ந்து விலகித் தையல்நல்லார் போகுகையில் ஆய்ந்து தெளிந்த அச்சுதரு முன்னேகி பலநாளு மீசுரர்க்குப் பாவையரே நீங்களுந்தான் செலந்திரட்டி மேன்முடியில் செய்தீ ரனுஷ்டானம் இனியெனக்கு நீங்கள் எல்லோரு மிக்கவந்து கனிநீர்தனையு மெந்தலையில் கவிழுமென்றா ரெம்பெருமாள் அப்போது கன்னி எல்லோரு மேதுரைப்பார் எப்போதுந் தானாய் இருப்பவர்க்கே யல்லாது மாயவர்க்கு மற்றுமுள்ள மயேசு ரர்தன்றனக்கும் வாயமுள்ள வானவர்கோன் மறைமுனிவர் தன்றனக்கும் எருதேறி நித்தம் இறவா திருக்குகின்ற ஒருவனுக்கே யல்லால் ஊழியங்கள் வேறில்லையே கேட்டுஸ்ரீ கிருஷ்ணரும் கிளிமொழியோ டேதுரைப்பார் ஒட்டி லிரந்துண்ண ஊர்வழியே தான்திரியும் ஆண்டிக்கே யல்லாது அரவணையி லேதுயிலும் 400 காண்டீபனுக் கேவல் கருதோ மெனவுரைத்தீர் தோகையரே கங்கையினிச் சுருட்டுவ தைப்பார்ப்போம் ஆகட்டு மென்று அச்சுதருங் கோபமுற்று மேலோக மாயிருக்கும் வேதயேழு வுகத்தில் சாலோக மான சத்திபர லோகமதில் ஆருரூ மில்லாத ஆகாச சத்தியொன்றும் சீருரூப மான சிவலோக மானதிலே மெய்கொண்ட வானோர் வித்தொன்று ஆனதுவும் வைகுண்ட லோகமதில் வாய்த்ததர்மி யானதிலே தன்மியொரு வித்துத் தானெடுத்து வேதாவின் சென்மித் தெடுத்தார் சிவயிருஷி யொன்றதிலே தபோதனராய்ச் சண்டன் தன்னுகத்தில் வாழுவரில் சகோதரரா யொன்று தானெடுத்தா ரம்மானை சொர்க்கலோ கமதிலே ஸ்ரீராமர் தன்றனக்கு பக்குவங்க ளாகப் பணிவிடைகள் செய்வோரில் நல்லகுல மான நயனவித் தொன்றெடுத்து வெல்லமர் கோன்வாழும் வெற்றிதெய்வ லோகமதில் புத்தியுள்ள நாதன் பின்யுகத்தை யாளுதற்கு சத்தியுள்ள வித்தொன்று தானெடுத்தா ரம்மானை இப்படியே மேலோகம் ஏழு லோகமதிலும் 420 அப்படியே நல்ல ஆர்க்கமுள்ள வித்தேழு எடுத்துத் திருமால் இருதயத்தி லேயடக்கிக் கொடுத்துநின்ற தாதாவைக் குவித்துப் பதம்போற்றிக் கன்னியுட கற்பதுக்குக் கருத்தேது செய்வோமென்று உன்னி மனதில் ஒருமித்துப் பார்த்தனரே பார்த்தனரே கற்பதுக்குப் பக்குவம்வே றில்லையென்று தீத்தழலாய்ப் போகத் திருவுருவங் கொண்டனரே பிரமா உபதேசம் பிறப்பு உருவேற்றி குரமாய் வருணன் குளிரத் தொளிந்திடவே காமத் தழலாய்க் கருமேனி யானதிலே வேமக் கனல்போல் விழிகொழுந் திட்டெரிய சாந்தணியுங் கன்னி தையல்தெய்வ மாமணிகள் கூந்தல் விரித்துக் கூபந் தனிலிறங்கி அரிஓம் எனவே ஆடிக் கரையேறி தரிதோம் மெனவே சலக்கரையை விட்டவர்கள் உயர வரவே உள்ளுதறத் துள்ளல்கொண்டு அயரக் கரங்கால் அங்கமெல்லாந் தொங்கலிட கிடுகிடெனத் தேகம் கிளிமொழிவாய் கொட்டிடவே திடுதிடென அக்கனியைத் திரைபோல் வளையலுற்றார் கன்னி யேழுபேரும் கனலை மிகஆவ உன்னித் திருமால் ஓங்கார மோகமதால் மங்கை யேழுபேர்க்கும் வயிற்றிலுற்ற தம்மானை சங்குவண்ண மாலோன் தற்சொரூபங் கொண்டனரே உடனே ஸ்திரீகள் உள்தரித்த பிள்ளைகளை தடமேலே பெற்றுச் சஞ்சலித்து மாமடவார் வெருவிப் பயந்து விழிமடவா ரெல்லோரும் கருவிதொண்ணூற் றாறும் கலங்கியே தானோடி துகிலை யெடுத்துடுத்துச் சுருட்டினார் கங்கைதனை கையில் சலந்தான் கட்டித் திரளாமல் கலங்கி யழுது கண்ணீர் மிகச்சொரிந்து மலங்கி யழுது மண்ணிலவர் புரண்டு அய்யோ பொருளை அறியாமல் விட்டோமே மெய்யோடே குத்தி விழுந்தழுதா ரம்மானை கனலைத் துணையா மென்றாவிக் கற்பை இழந்தோங் கன்னியரே புனலைத் திரட்டப் பெலமின்றி புத்தி யழிந்தோம் பூவையரே அனலைத் தரித்த அரன்முன்னே அங்கே சென்றால் பங்கம்வரும் இனத்தைப் பிரிந்த மானதுபோல் இருப்போம் வனத்தி லென்றனரே அம்மைமார் தவம் கன்னியர்கள் மேனி கனிந்து மினுமினுத்து மின்னித் தனங்கள் மிகுபால் சுரந்திடவே கற்புக் குழறி கயிலையுக மானதற்கு  460 அற்புத வேள்கங்கை அவர்நினை வில்லாமல் எல்லோரு மிக்க ஈசுரரைத் தானினைத்து வல்லோனே யென்று வரம்பெறவே நின்றனராம் நின்றார் தவத்தின் நிலைமைகே ளம்மானை இன்றெங்கள் கற்பை ஈடழித்த மாமுனிவர் வந்தெங்கள் தம்மை மாலையிட வேணுமென்று பந்துத் தனமின்னார் பாவையேழு பேரும் ஈசுரரே தஞ்சமென இருந்தார் தவசதிலே மாசொன்று மில்லா மாத ரேழுபேரும் தெற்கு முகமாய்த் தேவி யேழுபேரும் மிக்கத் தவசு மிகப்புரிந்தா ரம்மானை கற்பழித் தெங்கள்கையில் கன்னிதிர ளாமல்வைத்தோர் பொற்பாத முண்டெனவே பூவை தவசுநின்றார் பாலிளகி நல்லமிர்தம் பாலாறா யோடிடவே காலிளகா வண்ணம் கடுந்தவசு செய்தனரே பிள்ளை யேழுபேரும் பெற்றுப் பெருகிடவும் கள்ளஞ்செய்த மாமுனிவர் கைப்பிடிக்க எங்களையும் மக்களையு மெங்களையும் மாமுனிவர் வந்தெடுத்து ஒக்க வொருமித்து உலகாள வைத்திடவும் நின்றார் தவசு நேரிழைமா ரெல்லோரும் 480 நன்றான மாமடவார் நாடித் தவசிருக்க பிறந்த பிள்ளைதன்னுடைய புதுமைகே ளன்போரே அறந்தழைக்கும் நாரா யணர்மக வாகியதோர் சான்றோர் பிறந்ததுவும் தரணியர சாண்டதுவும் வேண்டும் பெரிய விருதுவகை பெற்றதுவும் அய்யா உரைக்க அடியே னதையெழுதி மெய்யான போத மேலோர்கள் முன்பதிலே அன்பான இந்த அகிலத்திரட் டம்மானை தன்போத மாயிருந்து தாழ்மையுடன் கேட்டவர்க்குக் கன்மமுதல் சஞ்சலங்கள் கழியுமென் றெம்பெருமாள் உண்மையுள்ள லட்சுமிக்கு உபதேசமா யுரைத்தார் இப்படியே பிள்ளைதனை ஈன்றபின்பு கன்னியர்கள் அப்படியே சென்று அவர்போய்த் தவசிருக்க திருமால் அமுதளித்தல் பிள்ளை களைப்போட்டுப் புண்ணியனார் போகாமல் வள்ளலந்த மாலும் மதலை தனையெடுத்து ஆரிடத்தி லிம்மதலை அடைக்கலமாய் வைப்போமென்று விசாரித்து நன்றாய் விசாரமுற்றா ரம்மானை தெய்வேந்திரன் பசுக்கள் திரைமேயக் கண்டவரும் கையதிலே சீங்குழலைக் கனிவாயில் வைத்திருத்தி நிரைவா வெனவே நியமித்தங் கூதிடவே 500 அரை நொடியிலாவு அங்கொன்று மில்லாமல் அங்குவந்து மாயனிடம் அழைத்ததென்னக் கேட்டிடுமாம் சங்குதனில் பாலுமிழ்ந்து தாருமென்றா ரெம்பெருமாள் பாலுமிழ்ந் தாவு பலநாளும் பாலருக்கு நாலொருநாள் மட்டும் நடந்துவரும் வேளையிலே கன்றுக்குப் பாலு காணாமல் மேய்ப்போர்கள் ஏதென்றெனப் பார்த்து இயலறிந்து வானவர்கோன் தானறியச் சொல்லிச் சண்டையிட வந்தனனே வந்தவனுக் கெதிரே மாமுனிவன் சூலமதை இந்தாப்பா ரென்று எறிந்தா ரவன்பயந்து ஆரோ வெனப்பயந்து அயிராவதத் தோனும் போரொல்கிப் போனான் பொன்னுலோ கந்தனிலே நல்லதென மாமுனியும் நளின முடன்மகிழ்ந்து செல்லமக வான சிறுவர் தமைவளர்க்க காளி வரவு மாகாளி யென்ற வடபத்தி ரகாளி ஓகாளி யென்ற உயர்ந்த பெலக்காரி பெண்ணல்லப் போர்க்குப் புருடர்மிகப் போராது விண்ணவரும் மண்ணவரும் விறுமாவும் போராது அப்படியே துஷ்ட ஆங்கார மாகாளி இப்படியே நன்றாய் இவளிருக்கும் நாளையிலே 520 ஆணொருவர் தன்னால் அழியா வரங்கள்பெற்ற தாணொருவன் தனையும் சத்தி உமைதனையும் கெணியா வரங்கள்பெற்றுக் கீழுமே லுமடக்கித் துணிவாகத் தேவர்களைத் தூளிபட ஏவல்கொண்டு தேட்ட முடனேழு செகல்கடந் தப்புறத்தில் கோட்டை யதிட்டுக் குறும்புசெய் தாண்டனனே தேவர்கள் சென்று சிவனார்க் கபயமிட மூவரு மொத்திருந்து மழுதும் விசாரமிட்டார் ஆணாலே தக்கனையும் அழிக்கவகை யில்லையிங்கே பூணாரம் பூண்ட புட்டா புரக்காளி காளி படையும் கமண்டலத்தில் சென்றதுண்டால் தூளிபடத் தக்கன் சிரசறுப்பா ளென்றுமிக மாலுரைக்க ஈசுரரும் மறையோருஞ் சம்மதித்து வேலுகந்த காளிதனை விளித்தார்கா ணம்மானை உடனறிந்து மாகாளி உடையோன் பதம்பணிந்து வடவாக் கினிமுகத்தாள் வருத்தினதே னென்னையென்றாள் தக்கன் தலையறுத்துச் சங்காரஞ் செய்திடவே மிக்கநீ போவெனவே விடைகொடுத்தா ரீசுரரும் விடைவேண்டி காளி விமல னடிபோற்றிப் படைக்காரி பின்னுமொன்று பரமனோ டேகேட்டாள்          540 என்னோ டுதவி இயல்படையாய்த் தான்வரவே வன்னப் புதல்வர் வகிருமென்றாள் மாகாளி அப்போது ஈசுரரும் ஆங்காரியை நோக்கி கற்போடு வொத்த கன்னியே வுன்றனக்கு பெண்ணா ணுமில்லாப் பெரிய பெலக்காரி கண்ணான காளி காரிகையே நீகேளு தரித்துப் பிறக்கத் தகாதே மாகாளி மரித்துப் பிறக்காத மாகாளி யேயுனக்கு விடையா யொருவசனம் விரிக்கக்கே ளொண்ணுதலே படைக்காகப் பாலர் பச்சைமால் தாவெனவே தவசு மிகப்புரிந்தால் சங்குசரத் தாமன் விபுசு தனிற்பிறந்த வீரரேழு பேர்களையும் உன்னை யழைத்து உன்கையி லேதருவார் முன்னே தவசு மிகப்புரியப் போவெனவே அரனார் விடையும் அருளி மிகக்கொடுக்கப் பரமான தேவி பச்சைமால் தன்றனைத்தான் நினைத்துத் தவசு நெடுநாளாய் நின்றிடவே அனைத்துயி ருங்காக்கும் அச்சுதருந் தானறிந்து மக்களேழு பேர்களையும் மாகாளி கைக்கொடுக்கக் கொக்கரித்துக் காளி கொண்டாடித் தான்மகிழ்ந்து 560 வாங்கு மளவில் மாமுனியைத் தானோக்கி தாங்கிநின்று பாதத்(து) அடிதாழ்ந்து ஏதுசொல்வாள் வேத முனியே வித்தைக் கருத்தோனே மாதவங்கள் கற்ற மாமுனியே யிம்மதலை ஆனோர்க்கு நாமம் அருளிநீர் தாருமென்றாள் வானோர்கள் போற்றும் மாமுனியுந் தான்மகிழ்ந்து சான்றோர்க்கு நாமம் அருளல் உள்ளதுதா னென்று உடனே மனமகிழ்ந்து வள்ளல்சிவ னாரறிந்து மறைவேதனை யழைத்து முப்பத்து முக்கோடி முனிவரவர் தங்களையும் நாற்பத்து நாற்கோடி நல்ல ரிஷிகளையும் தேவர் முதலாய்த் தேவேந் திரன்வரையும் மூவ ரறுவர் உள்ளோரையு மழைத்து கிணநாதர் வேதா கிம்புருடரை யும்வருத்தி குணமான தந்தி குமரனை யும்வருத்தி சத்தி உமையும் சரசுவதி பார்பதியும் எத்திசையும் வானோர் எல்லோரை யும்வருத்தி சங்கமது கூடி சாஸ்திரங்கள் தானோதி மங்கள வாத்தியங்கள் மடமடென நின்றதிர இப்படியே சங்கம் எல்லோருந் தான்கூடி அப்படியே தானிருக்க அருளுவா ரச்சுதரும் 580 பிறந்தபிள்ளை யேழதுக்கும் பேரிட வேணுமென்று அறந்தழைக்கு மீசர்முன் அவர்வைத்தா ரம்மானை அப்போது ஈசுரரும் அன்பா யகமகிழ்ந்து இப்போது மாயவரே எல்லோருக் கும்போதுவாய் நீர்தானே நாமம் இட்ட லதுபோதும் பார்தா னளந்த பாலவண்ணா வென்றுரைத்தார் கார்வண்ணருங் கேட்டுக் கறைக்கண்ட ரோடுரைப்பார் தார்வண்ணரே முதற்பேர் தானுரைக்க வேணுமென்றார் நல்லதுதா னென்று நாட்டமுற்று ஈசுரரும் வல்லவனே உன்னாத விந்தில்வந்து தோன்றினதால் தோணாப் பொருளைத் தொடர்ந்துகண்ட மன்னவர்க்கு சாணா ரெனநாமம் சாற்றினா ரீசுரரும் முதற்பேர்தா னீசர் மொழிந்தபின்பு வேதாவும் மதமான விந்து மாயமுனி சேயதற்கு சான்றோ ரெனநாமம் சாற்றினார் வேதாவும் ஆண்டா ரிதுவுரைக்க அச்சுதரும் பின்சொல்லுவார் நாடாள்வா ரென்று நாமமிட்டார் பாலருக்கு தாடாண்மை யுள்ள சத்தியங் கேதுரைப்பாள் அண்ணர் விநோதமதில் அவதரித்த பிள்ளைகட்கு வண்ணமுள்ள பேரு வாழ்த்தி விடைகொடுப்பாள் 600 எங்கும் புகழ்பெற்று இராஜபட்டந் தான்சூடும் சங்குமன்ன ரென்று தானுரைத்தாள் சத்தியுமே பேறுபெற்ற பாலரென்று பிரிய முடன்மகிழ்ந்து பாருபதி நாமம் பகருவா ளம்மானை சென்றஇடம் வென்று சீமைகட்டித் தானாண்டு மண்டலங்கள் தோறும் வரிசைபெற்று வாழ்ந்திருக்கும் பொற்பமுடி மன்னரென்று பேரிட்டாள் பார்பதியும் கற்பகத்துக் கொத்த கன்னி சரசுவதியும் வெள்ளானை வேந்தரென்று வெண்டாமரை யுரைத்தாள் பிள்ளையார் தானும் பிரியமுடன் மகிழ்ந்து நன்றான வீர நகுலவேந் தரெனவே அன்றானை முகத்தோன் அருளினர்கா ணம்மானை சண்முகனுந் தான்மகிழ்ந்து தவலோக மன்னரென்று விண்ணுகமு மெய்க்க விளம்பினர்கா ணம்மானை வானோர்கள் வேத மாமுனிவர் தாமகிழ்ந்து தானான மாயவனார் தான்பெற்ற பாலருக்குத் தர்மகுல வேந்தரென்று சாற்றினா ரம்மானை கர்மமில்லாத் தேவர் கரியமால் பாலருக்கு மெய்யுடைய பாலர் மென்மேலும் வாழ்ந்திருக்க தெய்வகுல மன்னரென்று திருநாம மிட்டனரே 620 வீரியமாய்ச் சூரியனும் வெற்றிமால் பாலருக்குச் சூரியகுல வேந்தரென்று சொன்னார்கா ணம்மானை வாசவனுந் தான்மகிழ்ந்து மாயனுட பாலருக்கு வீசவிசைய வேந்தரென்று நாம மிட்டார் இப்படியே நாமம் இவர்மொழிந்த தின்பிறகு கற்புடைய சன்னாசி கருத்தாக வேயுரைப்பார் நாட்டுக் குடைய நாதனுட கண்மணிக்குக் காட்டுரா சனெனவே கருத்தாக நாமமிட்டார் இப்படியே ஈசர்முதல் எல்லோரும் நாமமிட்டு அப்படியே பிள்ளைகட்கு அவரவரே காப்பணிந்து சத்தி யுமையும் சரசுவதி பார்பதியும் எத்திசையு மெய்க்க எடுத்துநீ ராட்டுவாராம் அமுதமது சேனையிட்டு எல்லோரும் தாமகிழ்ந்து குமுதமொழி மாதர் குரவையிட்டுத் தாமகிழ்ந்து அண்டர் முனிவோர் எல்லோரும் பார்த்திருக்க தண்டாமரை மாது தாலாட்ட வுத்தரித்தாள் சரஸ்வதி தாலாட்டு வைகுண்ட கண்ணோ வரம்பெற்ற மாதவமோ கைகண்ட வித்தை கருத்தறிந்த உத்தமரோ தங்கமுடி பெற்றவரோ சங்குமுடி காவலரோ வங்கம்நிசங் கண்ட மங்காத சான்றவரோ 640 சிங்கமுகத் தண்டிகையும் சிலம்புனைந்த ரத்தினமும் சங்கக் கொடிவிருது சங்குரட்டை பெற்றவரோ முத்துச் சிலாப முதலாளி யானவரோ கொத்துமுங்கை யாபரணம் கொடிவிருது பெற்றவரோ மூலப்பொருள் கண்ட முதற்சாதி யானவரோ தாலம்பா லுண்டு தானிருந்த மன்னவரோ நடைக்கா வணங்களிட்டு நல்லதீ வட்டியுடன் படையோடே வீற்றிருக்கும் பாரமுடி மன்னவரோ வெள்ளானை மேலே வீதிவலஞ் சுற்றிவந்து துள்ளாடி சிங்கா சனம்வீற் றிருப்பவரோ பூதமது பந்தம் பிடித்துமுன்னே தான்வரவே நாதமிரட் டையூதி நாடாளு மன்னவரோ எக்கா ளமூதி இடமடம் மானமுடன் மிக்கான சீமையெங்கும் மேவிவரு மன்னவரோ வாரணங்கள் கட்டி வையகத்தைத் தானாண்டு தோரணங்கள் நாட்டிவைத்த தெய்வத்திருச் சான்றவரோ கர்மம தில்லாமல் களிகூர்ந் திருப்பவரோ தர்மமுடி பெற்றவரோ சாஸ்திரத்துக் குற்றவரோ உடற்கூறு சத்தி உயிரோ டுதித்துவந்த சடக்கூறு மூலச் சட்டமது கொண்டவரோ 660 கல்விக் குகந்த கருணாகர ரானவரோ செல்விக் குகந்த சென்மமது கொண்டவரோ தேவர்க்கும் வானவர்க்கும் திருப்பதிக ளாவதற்கும் மூவர்க்கு முதவிசெய்து உதித்துவந்த கற்பகமோ சென்ற இடமெல்லாம் சிறப்புவெகு மானமுடன் மண்டலங்கள் மேய்க்க வாழுகின்ற சான்றவரோ சாணா ருக்குள்ளே சர்வது மேயடக்கிக் கோணாத மாயன் குருக்கொடுத் தீன்றகண்ணோ அறிவுஞா னத்தோடும் ஆதிப் பிறவியோடும் செறியுங் கலையோடும் செடமெடுத்த சான்றவரோ துட்டரென்ற பேரைச் சூரசங் காரமிட்டுக் கொட்டமிட்டுக் கோட்டை கொடிவிருது பெற்றகண்ணோ ஆண்டிருக்கு மன்னவரோ அச்சுதரின் பாலகரோ தாண்டி வரம்பெற்றுத் தரணியர சாண்டவரோ பாண்டவரோ ஆண்டவரோ பாலவண்ணர் பெற்றெடுத்த சான்றவரோ ராராரோ தழைத்திருக்க ராராரோ தங்கமணியோ நவமணியோ சலத்தில்விளைந்த தரளமுதோ சிங்கக்கொடிகள் பெற்றவரோ சீமையடக்கி யாண்டவரோ துங்கவரிசை பெற்றவரோ திருமால்விந்தி லுதித்தவரோ சங்கமகிழ வந்தவரோ சான்றோர்வளர ராராரோ 680 கற்பகத்தரு சந்தோ சமாகச் சரசுவதி தாலாட்டி வெந்தோச மெல்லாம் விலகவே நீராட்டி வைகுண்ட மூர்த்தி மாமுனிதன் கைக்கொடுக்க மைகொண்ட வேதன் மதலை தனைவாங்கி ஈசர் முதலாய் எல்லோருங் கூடிருந்து வாசமுள்ள பிள்ளைகள்தாம் வளரத் திருவமிர்தம் சேனைமிக வூட்டுதற்கும் செல்வ முண்டாவதற்கும் வானத் தமிர்தம் வருத்திமிக ஈயவென்று கயிலை தனிலிருக்கும் கண்ணான பேர்களுக்கு அகிலமதிற் பாயும் ஆகாய வூறலதை வருத்திக் கொடுக்கவென்று மாயவரு மீசுரரும் பொருத்தமுள்ள வானோரைப் போய்வேண்டி வாருமென்றார் அப்படியே வானோர் ஆகாய மீதேகி செப்பமுட னமிர்தம் சென்றவர்கள் பார்க்கையிலே ஆருரூப மில்லா ஆகாச மேல்வழியே சீருரூப மான சிவகயிலை யானதிலே பாயு மளவில் பலசாஸ்தி ரங்கள்கற்ற வீயுமறை வேதியனும் விழிநுதலாள் கன்னியரும் அமுதமதை யெல்லாம் அள்ளித் தலைமேலும் குமுதமுடன் குடித்துக் கொழுத்துமிகப் பாளைவைத்துத்   700 தேகமது நிமிர்ந்து தேவியு மன்னவனும் ஆகமது கூர்ந்து அலங்கரித்து நிற்பளவில் வானோர்கள் பார்த்து வாய்த்தமிர்தங் காணாமல் ஏனோயிது மாயமென்று எண்ணிமிகப் பார்ப்பளவில் கொண்டாடி நின்ற கூர்மறையவன் தனையும் பெண்டாட்டி யான பெண்ணதையும் வானோர்கள் பிடித்து இழுத்துப் பின்னுமுன்னுந் தள்ளிமிக அடித்துச் சிவன்முன்னே அச்சுதரும் பார்த்திருக்க கொண்டுவந்து விட்டுக் கூறுவார் வானோர்கள் பண்டுமுத லின்றுவரை பாய்ந்த அமிர்தமெல்லாம் உண்டுகொண்டு தேகம் உரத்துமிகப் பாளைவைத்து வண்டுறுக்கி மிக்க வலுப்பேசி னானெனவே சொல்லிடவே வானோர் திருமா லதுகேட்டு நல்லதுதா னென்று நாடிச்சிவ னோடுரைக்க அப்போது நல்ல ஆதி சிவமுரைப்பார் எப்போதும் பாலர் இவருண் ணமிர்தமெல்லாம் கொடுக்கும் படியாய்க் குருக்கவையு மென்றுரைத்தார் அடுக்கநின்ற தேவர் அதுகேட்டுச் சீக்கிரமாய் மறையோனையும் மாதுவையும் வந்தெடுத்துச் சாபமிட இறையவரைப் பார்த்து ஏதுரைப் பான்மறையோன் 720 இப்போது இட்ட இச்சாப மானதுதான் எப்போது நீங்கும் என்றேகேட் டான்மறையோன் நீசக் குலமறுத்து நெடிய திருமாலும் மாசில்லாத் தர்ம வையகத்தை யாளுதற்கு அன்பு சேகரிக்க அங்குவரு வார்கண்டீர் வம்பு மாறும்போது மாறுமுங்கள் சாபமென்றார் உடனே மறையோனும் ஓவியமு ள்ளதென்று தடமேலே நின்று தால மெனவளர்ந்தார் வளர்ந்த அமிர்தமதை மக்களேழு பேர்களுக்கும் பழமமிர்தக் காயோடு பலவகையுந் தானாண்டு அமிர்தமதை நீங்கள் ஆக்கிரகந் தானடக்கிக் குமிர்தமுட னீங்கள் குடித்திருங்கோ வென்றுசொல்லி உங்களுக்குப் பாலமிர்தம் ஊறுமல்லா லித்தாலம் எங்களுக்கு மித்தாலம் இசையாது கண்டீரோ பாலருக்கு இந்தவரம் பரமயுகத் தோர்கொடுத்து ஞாலமுள்ள காளி நாயகியைத் தானழைத்து பத்திரத்தாள் பெற்றமக்கள் பாலரையுங் காளி பண்பாக வாங்குகையில் ஆலமுத முண்ட அச்சுதரு மேதுரைப்பார் அடவு பதினெட்டும் அலங்கார வர்மமதும் கடகரியின் தொழிலும் கந்துகத் தின்தொழிலும் 740 மாவேறுந் தொழிலும் வாள்வீசுந் தொழிலும் பாவேறு பாட்டும் பழமறைநூ லானதுவும் அடவு மேலான அதிகப்பல வித்தைகளும் திடமு மிகவருத்தி சேனா பதியாக்கி எல்லா விதத்தொழிலும் இசைவான ராகமதும் நல்லா வருத்தி நாட்டமுட னேகொடுத்து உயிர்ச்சேதம் வராமல் ஒன்றுபோ லென்மகவை நெய்ச்சீதம் போலே நீவளர்த்துத் தாவெனவே அல்லாம லென்மகவை ஆரொருவ ரானாலும் கொல்லாமல் காக்கக் கூடுமோ வுன்னாலே அன்பான காளி அதற்கேது சொல்லலுற்றாள் என்பாலகர் தனையும் ஈடுசெய்ய யிங்கொருவர் உண்டோகா ணிந்த உலகி லெனக்கெதிரி என்றேதான் காளி இப்படியே சொல்லியபின் பாலரையுந் தானெடுத்துப் பரமசிவ னாரருளால் கோலமுள்ள மாயன் கொடுத்தாரொரு வார்த்தைசொல்லி சீலமுள்ள காளியென் சித்திரப் பாலருக்கு பாலருக்குப் பங்கமது பற்றாமல் காத்திடுநீ மதலைதனக் கோர்தீங்கு வந்ததே யுண்டானால் குதலையரே வுன்றனக்குக் கொடுஞ்சிறைதான் சிக்குமென்று    760 சொல்லியே காளிகையில் சிறுவரையுந் தான்கொடுத்து வல்ல பெலமுள்ள மாடுதனி லேறியையும் வேதாவும் நல்லநெற்றி விழியுடை யாள்தனையும் மாதாவு மான வாய்த்தசர சோதியையும் தேவர்முதல் வானவரை சிட்டர்முனி வோர்களையும் மூவர்களை யுங்கயிலை ஊரேபோ மென்றனுப்பி காளிதனைப் பிள்ளைகளைக் கருத்தாய்வள நீயென்று ஆழி யடைத்த அச்சுதருந் தான்நடந்து சீரங்க மாபதியில் சென்றிருந்தா ரம்மானை சாரங்கர் சீரங்கம் தான்வந்தா ரென்றுசொல்லி சீரங்க மெல்லாம் செழித்து மிகவாழ்ந்து பாரெங்கு மெச்சிப் பரந்துகா ணம்மானை அப்படியே அச்சுதரும் அப்பதியி லங்கிருக்க எப்படியும் சீரங்கம் இனிதழைக்கு மென்றுமிக மூவர் முதலாய் முப்பத்து முக்கோடித் தேவருங் கொண்டாடி சிந்தைமகிழ்ந் தேயிருந்தார் சீரங்க மான திருப்பதியின் வளமை சாரங்க ராயர் தாமுரைத்தா ரம்மானை மாரியது மூன்று வருசிக்கத் தான்பொழிந்து ஏரி பெருகி ஏற்றசெந்நெல் தான்விளைந்து 780 படியொன்று கோட்டையொன்றாய்ப் பழுத்துவருஞ் செந்நெலது கரும்பு முத்தீனும் கசுவுங் கரைபுரளும் அரும்பு வனமும் அகில்தேக்கு மாமரமும் கோவுஞ் ஸ்ரீரங்கரெனக் கூப்பிடுங்கா ணச்சுதரை மாவுஞ் ஸ்ரீரங்கரென வந்தழைக்கு மச்சுதரை மயில்குயில் மான்கலையும் வாய்த்தஅணில் பட்சிகளும் ஒயிலாக அச்சுதரை உள்ளாக்கி யாடிவரும் அவ்வூரி லுள்ள அந்தணர்க ளெல்லோரும் கவ்வைவே றில்லாமல் கரியமால் தன்றனக்கு பூசை முறைவைத்துப் பிராமணர்கள் செய்துவர ஆசையுட னச்சுதரும் அங்கே யினிதிருந்தார் சான்றோர் பெருமை சீரங்க மாபதியில் சிறந்திருக்கு மப்போது சாரங்கர் பெற்ற சான்றோர் களின்பெருமை சொல்லுகிறா ரெங்கள் திருமால்கா ணம்மானை நல்லதுகா ணென்று நாடித் திருகேட்க அன்பான சான்றோர்க்கு ஆனமா காளியம்மை தன்பாலர் போலே தான்வளர்ந்து வித்தைகளும் வருத்திக் கொடுத்து மன்னர்மன்னர் தானாக்கி கருத்திலுறக் காளி கண்ணான மக்களுக்கு வேண்டும் பணிகளெல்லாம் விதவிதமாய்த் தானெடுத்துப்    800 பூண்டந்த மக்களையும் பூத்தான மாய்வளர்த்தாள் மிக்கநல்ல பிள்ளை வீரரென ஆகுகையில் தக்கனென்ற சூரன் தன்பேரில் மாகாளி படைக்கு யெழுந்தருளிப் பாலரையுந் தான்கூட்டி நடைக்கு அதிகமுள்ள நாயகியும் பாலருக்குப் போர்க் கோலமிட்டுப் புட்டாபுரங் கடந்து ஆர்க்க முள்ளகாளி அலகைப் படையுடனே சான்றோரை விட்டுத் தக்கனையுந் தான்வதைத்து மூன்றோரை நெஞ்சில்வைத்து ஓங்கார மாகாளி தக்கனையுங் கொன்று சான்றோ ரவர்தமக்கு மிக்க வரிசை மிகக்கொடுத்து மாகாளி புட்டா புரத்தில் பேய்க்கணங்கள் சூழ்ந்துநிற்க கட்டாத காளி கமலத்தில் வீற்றிருந்தாள் சான்றோர் திருமணம் அப்போது நல்ல ஆர்க்கமுள்ள பாலருக்கு இப்போது மாலையிட ஏழுபேர்க்கும் வேணுமென்று பார்த்து விசாரித்துப் பத்திர மாகாளி நாற்றிசையும் பார்த்து நாரத மாமுனியை அழைத்துநல்ல மாகாளி அந்தமுனி யோடுரைப்பாள் விழைத்துநல்ல புத்தி விபரமிட்டுச் சொல்லுகின்ற மாமுனியே யென்றன் மக்களேழு பேர்களுக்கும் 820 நீமுயன்று பெண்ணேழு நிச்சயிக்க வேணுமென்றாள் நல்லதுதா னென்று நாரத மாமுனிவன் வல்லவகை யாலுன் மக்களுக்குப் பெண்ணேழு பார்த்துவரு வேனென்று பகர்ந்துமுனி போயினனே சாற்று மொழியிசையத் தானுரைக்கு மாமுனிவன் நீதமுள்ள நல்ல நிருபதி ராசனுந்தான் பெற்ற மதலைதனைப் பெண்கேட்கப் போயினனே மாமுனிவன் கேட்க மன்ன னதிசயித்துத் தாமுனிந் தேது தானுரைப்பா னம்மானை நல்ல முனியே நானுரைக்க நீர்கேளும் செல்ல மகவு தேவிக்கு மென்றனக்கும் இல்லாம லனேகநாள் இருந்தோந் தவசாக நல்லான ஈசர் நாட்டமுட னிரங்கி ஆண்பிள்ளை யுன்றனக்கு ஆகமத்தி லில்லையென்று பெண்பிள்ளை யேழு பிறக்குமென்று சொன்னார்காண் அப்போது ஈசுரரை அடியேன் மிகப்பார்த்து இப்போது என்றனக்கு இரணமுடி வாகுகையில் கொள்ளிவைக்கப் பிள்ளை ஒன்று கொடுவுமென்றேன் தெள்ளிமை யாயீசர் சொன்ன மொழிகேளும் தெய்வச் சான்றோராய்த் திருவான மாகாளி 840 கையதுக்குள் வாழ்ந்துன் கன்னியேழு பேர்களையும் மாலையிட் டுன்றனக்கு வருமாபத் தையெல்லாம் மேலவராய்க் காத்து மேதினியோர் தாமறிய உன்றனக்கு நல்ல உதவிமிகச் செய்வதற்கும் வந்தங் கிருப்பாரென வகுத்தாரே ஈசுரரும் ஆனதால் பெண்ணேழும் அவர்க்கேதா னல்லாது மான முனியே மற்றெவர்க்கு மாகாதே என்று நிருபதனும் ஏற்றமுனி யோடுரைக்க நன்று நன்றென்று நாரதருஞ் சம்மதித்து மன்னவனே கேளு மாகாளி தன்னிடத்தில் சொன்னபிள்ளை யேழும் சிறந்திருக்கி றாரெனவே அந்தமன்ன ரான ஆண்பிள்ளைக ளானோர்க்கு இந்த முகூர்த்தம் யான்கேட்க வந்தேனென்று சொல்லமுனி மன்னவனும் சோபித மாய்மகிழ்ந்து நல்ல முகூர்த்தம் நாளிட்டா னம்மானை நாளிட்டு நாரதரும் நல்லமா காளியுட தாளிணையைப் போற்றித் தானுரைத்தா ரம்மானை மாகாளி யுன்றனுட மக்களேழு பேர்களுக்கும் வாகான மன்னன் வாய்த்த நிருபனுட மக்களேழு பெண்களையும் மாலைமணஞ் சூட்டுதற்கு   860 மிக்கநா ளிட்டு மேவிவந்தேன் மெல்லியரே என்றுமுனி சொல்ல ஏற்றமா காளிசொல்வாள் நன்றுநல்ல மாமுனியே நான்வளர்த்த கண்மணிகள் தெய்வப் பிறவியல்லோ திசைவென்ற சான்றோர்கள் மெய்வரம் புள்ள மெல்லியரைச் சொல்லுமென்றாள் பியற்றிவந்த பெண்ணதுக்குப் பிறவியென்ன மாமுனியே உய்த்துவந்த பெண்ணேழின் உற்பவஞ்சொல் மாமுனியே அப்போது பெண்ணார்கள் ஆதிப் பிறவியெல்லாம் செப்புகிறோ மென்று சிவகாளிதனைத் தெண்டனிட்டு கேளாய் நீயென்று கிருபையுட னேதுரைப்பான் நாளான நாளதிலே நல்லதெய்வ லோகமதில் தெய்வேந் திரனார்க்குச் சொல்லேவல் செய்திருந்த நெய்நெடியக் கன்னி நேரிழைமா ரேழ்பேரும் வேலையின்ன தென்று விரித்துக்கேள் மாகாளி மாலையிலுங் காலையிலும் வானவர் கோன்றனக்குப் பூவெடுத் திட்டுப் பூசைபுனக் காரமிட்டுக் கோவெடுத்த ராசனுக்குக் குஞ்சமிட ஆடிநிதம் ஏவல் புரியுகின்ற இராசதெய்வக் கன்னியர்கள் நாவுலகு மெய்க்க நடந்துவரும் நாளையிலே பூவுலகு மன்னர்களைப் பூத்தான மாகவெண்ணி 880 பாவினியக் கன்னி பஞ்சமது வேறாகிப் பூவெடுக்கக் கன்னி போகாமல் வாட்டமதாய் ஆவடுக்கங் கொண்டு அவர்க ளொருப்போலே காச்சல் குளிரெனவே கவ்வையுற்றுத் தானிருக்க மாச்சல் தனையறிந்தான் மகவானு மப்போது ஆனதால் வேதாவின் அண்டை யவனணுகி தீனம்வந்த தேதெனவே தேவியர்க்கு வேதாவே வேதா தெளிந்து விரித்துரைப்பா ரப்போது சூதான மான தோகை யேழுபேரும் பூலோக மன்னருக்குப் பிரியமுற்று மையல்கொண்டு காலோயு தென்று கவ்வையுற்ற தல்லாது வேறில்லை யென்று வேதா இதுவுரைக்க தேறியே வாசவர்கோன் தேவியெழு பேர்களையும் அப்படியே பூவுலகில் அமையுமென்றார் வேதாவை இப்படியே வந்து இவர்பிறந்தா ரென்றுமுனி சொல்லச் சிவகாளி சிரித்து மனமகிழ்ந்து நல்லதிது மாமுனியே நன்முகூர்த்தம் பார்த்துரைநீ உடனே முனியும் உகந்த முகூர்த்தமென்று திடமே நிருபனுக்குச் செய்திசொல்ல ஆளும்விட்டு நாளை முகூர்த்தமென்று நாற்றிசையுந் தானறிய 900 கோழையில்லா மன்னர் குலதெய்வச் சான்றோர்க்கு முகூர்த்தமென்று சாற்றி மூவுலகுந் தானறிய பகுத்துவமாய் நல்ல பந்தலிட்டா ரம்மானை வயிரக்கால் நாட்டி வயிர வளைகளிட்டுத் துயிரமுள்ள தங்கத் தூண்கள் மிகநாட்டி முத்து நிரைத்து முதுபவள வன்னியிட்டுக் கொத்துச் சரப்பளியைக் கோர்மாலையாய்த் தூக்கி மேற்கட்டி கட்டி மேடைபொன் னாலேயிட்டு காற்கட்டி பட்டுக் கனமா யலங்கரித்து வாழை கரும்பு வகைவகையாய் நாட்டிமிக நாளை மணமென்று நாட்டுக்குப் பாக்குவைத்து வெடிபூ வாணம் மிகுத்தகம்பச் சக்கரமும் திடிம னுடன்மேளம் சேவித்தார் பந்தலுக்குள் வாச்சியங்க ளின்னதென்று வகைசொல்லக் கூடாது நாச்சியார் மாகாளி நாயகியுங் கொண்டாடி பாலருக் கேற்ற பணியெல்லாந் தான்பூட்டிச் சாலமுள்ள சிங்கத் தண்டிகையில் தானிருத்தி பட்டணப் பிரவேசம் பகல்மூன்று ராமூன்று இட்டமுடன் பூதம் எடுத்துமிகச் சுற்றிவந்து மண்டபத்துள் வைத்து மாபூதஞ் சூழ்ந்துநிற்க 920 தெண்டனிட்டு மன்னர் தேசாதி சூழ்ந்துநிற்க பதினெட்டு வாத்தியமும் பட்டணமெங் குமுழங்க ததிதொம் மெனவேசில தம்புருசா ரங்கிகெம்ப பந்தமது பிடித்துப் பலபூதஞ் சூழ்ந்துநிற்க நந்தகோ பால நாரா யணர்மகிழ்ந்து மைந்தருக் கின்று மணமுண்டு என்றுசொல்லி வைந்தர்பல தேவர்களை வாருமென வேயழைத்துப் பாலருட முகூர்த்தம் பார்க்கப்போ மென்றுசொல்லி சீலமுட னனுப்பி ஸ்ரீரங்க மேயிருந்தார் தேவதே வர்புகழத் திசைவென்ற சான்றோர்க்கு மூவர்களும் வந்து உதவிசெய்தா ரம்மானை நல்ல முகூர்த்தம் நாள்பார்த்துச் சான்றோர்கள் எல்லாச் சடங்கும் இயற்றிவைத்தா ரம்மானை சடங்கு முகித்துச் சான்றோரை யொப்பமிட்டுத் தடங்கொண்ட மன்னவரைத் தண்டிகையின் மீதிருத்தி அரசர் மிகச்சூழ அணியீட்டி யாட்கள்வர விரைவாகக் காளி வித்தகலை யேறிவர அரம்பையர்க ளாடிவர அயிராவதத் தோன்வரவே வரம்பெரிய தேவர் மலர்மாரி தூவிவர ஆலத்தி யேந்தி அணியணியாய்த் தான்வரவே 940 மூலத்தி கன்னி மோகினியாள் தன்னுடனே பூதம தாடி பிடாரியது சூழ்ந்துவர நாதம் ரெட்டையூதி நடந்தார்மாப் பிள்ளைகொண்டு விருதிற் பெரிய வீரதெய்வச் சான்றோர்கள் நிருபன் மகளை நியமித்து மாலையிட வீரியமாய் நல்ல விவாகமிட வாறாரெனப் பூரியலிற் சொல்லி பேர்கள் சிலரூத இப்படியே வாத்தியங்கள் இசைந்திசைந் தேவூதி அப்படியே நிருபன் அரசன் மகள்தனையும் மாலை மணமிட்டு வாழவந்தா ரம்மானை வாலையது வான மாகாளி வாழுகின்ற மண்டபத்துள் வந்து மகிழ்ந்திருந்தா ரம்மானை 952