அகிலத்திரட்டு அம்மானை

அகிலத்திரட்டு அம்மானை பகுதி-8 மாதுதிரு லட்சுமியாள் மகரச் சிலைபோலே ஒது மணியலைக்குள் ஒவியம்போ லேவளர மாதை மகரச் சிலையாய் வளரவிட்டுத் தாதணியும் நாதன் சங்கரரோ டேதுரைப்பார் கூட்டுக்கிளி போலிருந்த கொடியிடையைப் போகவிட்டு நாட்டி லிருப்பேனோ நம்முடைய மைத்துனரே சீதை மகரச் சிலைபோ லங்கேவளரப் பாதையது தேடாமல் பதிந்திருக்க ஞாயமுண்டோ அப்போ துசிவனார் அவரேது சொல்லலுற்றார் செப்போடு வொத்த திருமாலே நீர்கேளும் நடத்தும்படி யுள்ள ஞாயமெல்லா மிப்போது சடைத்து இருக்காமல் தானடத்து மென்றுரைத்தார் சம்பூர்ணத் தேவன் பரதேவதை மனுப்பிறப்பு அந்தப் பொழுதில் ஆதிநா ராயணரும் சிந்தை மகிழ்ந்து செப்புவா ராதியோடு நல்லதுகா ணீசுரரே நாடுந்தே வாதிகளில் வல்லசம் பூரணனும் வாய்த்த எமலோகமதில் பரதே வதையான பைங்கிளியுந் தேவனுமாய் மருவனைய மாதும் மன்னவனு மாய்ப்பிறக்க உருவேற்றி நம்மை உயர்ந்ததவஞ் செய்திடவே ஆனதா லவரை அவனிதனி லேபிறவி ஈனமுட னமைக்க இதுநா ளாகுவதால் 20 நின்றந்தத் தேவனுட நிஷ்டைநிறை வேறினதோ என்றெனவே பார்க்க எழுந்தருளு மீசுரரே அப்படித்தா னீசுரரும் ஆதிநா ராயணரும் இப்படியே தேவனிடம் ஏகின்ற வேளையிலே தேவ ரெதிரே தெய்வேந் திரன்தானும் மூவர் நடுவன் முத்தனரி நாரணரின் சங்கு சரம்போல் தங்கநவ ரத்தினத்தால் எங்கு மொளிவீசும் இரத்தினத் திருமுடியைச் சூடித்தெய் வேந்திரனும் சிவனெதிரே போகவென்று நாடி யகமகிழ்ந்து நாரா யணருடனே சந்தோச மாகத் தான்வருகும் வேளையிலே கண்டுசம் பூரணனும் கைமறந்து நிஷ்டையது பண்டு மையலாய்ப் பாவையோ டேதுரைப்பான் மானே கேளிந்த வானவர்கோன் தன்சிரசில் தானாகிய மான சங்குசரத் தங்கமுடி என்தலையி லேவைத்து ஏந்திழையே உன்னோடு தென்தலைவ ரத்தினச் சிங்கா சனமீதில் இருபேரும் வாழ்ந்து இராச துரைத்தனமாய்ப் பெருக்கான தெய்வகன்னி பெற்ற மனுவழியை எல்லா மருகிருத்தி ஏற்றவொரு சொல்லதுக்குள் 40 வல்லான நீத வையகத்தை யாண்டிருந்தால் எத்தனையோ நாமள் இலங்கு மகிழ்ச்சையுடன் வர்த்தனையாய் வாழ்வதற்கு வாய்த்தமுடி ஈதல்லவோ என்றுசொல்லத் தேவன் இச்சைகொண்டு பெண்ணாளும் நன்றுநீர் சொன்னமொழி நல்லா யிருக்குதுகாண் அப்படித்தா னம்மை ஆதிசிவன் படைத்தால் இப்படியும் படைத்தோர் இறவா திருப்பாரோ என்றுபெண் ணாளுரைக்க ஏற்றசம் பூரணனும் அன்று பெருமூச்சு அலைபோ லெறியலுற்றான் அந்தப் பொழுதில் ஆதி சிவமுதலும் வந்தங்கு நின்றார் மாகிருஷ்ண மாலவரும் கண்டந்தத் தேவன் கைமறந்த நிஷ்டையோடு தண்டமிழ்சேர் பதத்தைத் தையலும்வந் தேவணங்கி இத்தனைநாள் யாங்கள் நின்றதவம் கண்டிரங்கிச் சித்த மிரங்கிச் சிவனேநீர் வந்தீரோ எந்தன் பெருமானே இறையவரே வந்தீரோ நந்தகோ பால நாரணரே வந்தீரோ குருவே அரிநாதா கோபாலா வந்தீரோ முருகக் குருபரனே முத்தாநீர் வந்தீரோ செல்வக் கடலே சீமானே வந்தீரோ  60 கல்விக் கடலான கறைக்கண்டா வந்தீரோ அரவணிந் தத்திவுரித்(து) அணிந்தோரே வந்தீரோ பரமசிவ மான பச்சைமால் வந்தீரோ இப்படியே மானாளும் ஏற்றசம் பூரணனும் அப்படியே வந்தோர் அடிபணிந்து போற்றிடவே மாய பரனும் மனமகிழ்ந்து கொண்டாடி ஆயனைப் பார்த்து அருளுவா ராதியுமே மாயவரே கேட்டீரோ வாய்த்தஇத் தேவனுந்தான் தூயவரே நின்றதவம் துலைத்தறுத்தா னில்லையிவன் முற்றுந் தவமும் முழுதும்நிறை வேறுகையில் சிற்றின்ப மாகித் திருமுடிமே லிச்சைகொண்டு வாடி யயர்ந்தான் மங்கையருந் தேவனுமே நாடி யிவன்தனக்கு நல்வளமை யேதுசொல்வீர் அப்போது நாரணரும் அகமகிழ்ந்து கொண்டாடிச் செப்புகிறா ரந்தச் சிவனோடு எம்பெருமாள் ஏது விதமாய் இருந்ததவ மேகுறைய தீதுவந்த ஞாயம் செப்பிடீ ரென்றுரைத்தார் அப்போ சிவனார் அகமகிழ்ந்து தேவனோடு இப்போ துன்சிந்தை எண்ணமெல்லாஞ் சொல்லுவென்றார் தேவ னதைக்கேட்டுச் சிந்தை மிகக்கலங்கி 80 ஆவி மறுகி அவனேது சொல்லலுற்றான் காரணரே நாங்கள் கருத்தில் நினைத்ததெல்லாம் பூரணமா யங்கே புகுந்துதோ யென்சிவனே ஐயோநான் சொன்னேனென் ஆயிழையோ டல்லாது கையோ கண்ணாலே காணேனே மற்றொருவர் ஊமை மொழிபோல் ஒதுக்கி லுரைத்தாற்போல் நாமறியப் பெண்ணறிவாள் நாடறியா தென்றிருந்தோம் இவர்க ளறிவதற்கு யார்சொல்லிப் போட்டாரோ எவர்களும் நாம்பேசுகையில் இங்குவரக் காணோமே ஆர்சொல்லிப் போட்டாரோ அறியோமே யென்சிவனே தார்சிறந்த என்சிவனே சர்வ தயாபரனே பூரணனே வாசவனே பொறுத்தினிக் கொள்ளுமையா நாரணரே என்சிவனே நாடிப் பொறுவுமையா என்றுசொல்லித் தேவன் ஏற்ற விருத்தமதாய் நன்றினிய முப்பொருள்மேல் நற்போற்ற லேபடிக்கப் பரதே வதையான பைங்கிளியு மப்போது திரமான தாயார் சிவசக்தி பேரதிலும் சிவநாமப் பேரதிலும் ஸ்ரீகிருஷ்ணர் பேரதிலும் விவமான ஆசிரிய விருத்தம்போல் போற்றலுற்றாள்        100 காரணா அரிநாரணா கவிபூரணா வெகுதோரணா கவிஞோர் தொழும் வாரணா கருணகரத் தருணாவெகு தருணா கவிவருணா கவிமால் சிவாபோற்றி காயாம்பூவின் மேனிநிறமாயா சிவசிவாயா கருவா யுருவுருவா யுனைத் தினமே யருள் நியாயா குறிமத்தகா கருணாகரா போற்றி குணசீரா வெகுதீரா நலிவீரா புவிநாதா திருவோடுறு மார்பா சிறியார்மிக அறியாச்செய்த வெறியானதைச் சிறிதாக்கியே சேர்ப்பாய் முகம்பார்ப்பாய் முடிவானதை யறியாமலே மோகமாய் வெகுதாகமாய் உளறித் தவங்குளறியே உன்சொற்பதம் அஞ்சல்லென ஒஞ்சிப்பத மஞ்சினோம் உன் செயல்தந் தருள்வாயே இப்படியே கன்னி ஏற்றபர தேவதையும் அப்படியே ஆசிரிய விருத்தமொன்று பாடிடவே கேட்டு அரிநாரணரும் கிளிமொழியைத் தான்பார்த்து மெட்டுக் கொடியிடையே மின்னிடையே நீகேளு உன்புருஷ னங்கே உற்றஎம லோகமதில் இன்புருகி வாடி ஏங்கித் தவிப்பதினால் அவனைநீ மறந்து ஆனதெய்வப் பூரணனை இவனை மிகத்தாவி இருந்த தவமதிலும் நிறைவேற மாட்டாமல் நினைத்தகே டித்தனையால் பிறபோநீ பூமிதனில் பெரியசான் றோர்வழியில் எமவழியி லோர்பிறவி என்மகவா யங்கிருக்க அமைப்பா னதற்கு அவ்வழிதா னாயிழையே 120 இந்தத் தவக்குறைக்கு இன்னமங்கே நீபிறந்து முந்தப் புருஷனுக்கு முன்வேலையுங் கழித்து அழுந்தத் துயரப்பட்டு அவனூழியங்கள் செய்து குளிர்ந்த மொழியற்றுக் கூடுஞ் சரசமற்று எந்நேர முன்றனக்கு ஏக்கமுட னழுந்தி மின்னேகே ளிந்த மிகத்தேவ னுன்வழியில் கொண்டபச்சத் தாலே கோதைய ரேயுனையும் கண்டிச்சை கூர்ந்து கர்மக் கடுவினையால் கருவா லுருவைக் கைக்குள் வசமாக்கிப் பருவா பருவமதில் பாவையேநீ யிவனோடு இருவ ரொருவரென இச்சைமிகக் கூர்ந்து குருவை மறந்து கொண்டவனைத் தான்மறந்து தாய்தகப்பன் மாமன் தமையன் தனைமறந்து வாயிற் படிமறந்து வாழ்வை மிகமறந்து சொந்த மனைமறந்து சுகசோபன மறந்து சந்தோச மற்று சகலோர்க்கும் நாணமுற்று முற்புரு ஷன்தனக்கு மூலக்கருக் கேடணைத்து இப்புருஷன் தானெனவே எவ்வுலகுந் தானறியக் கட்டிய மங்கிலியம் காசினியோர் தாமறியக் கெட்டினாற் போலே கீர்த்தி மிகப்பிறந்து 140 மேலும்பல தொந்தரவு மிகுநாள் வழிதோறும் கேலி மிகவாகிக் கிலேச மிகவடைந்து உதிர வெளியாகி உட்செருமல் விக்கலுமாய்த் தீனறா மந்தச் செடியேற்பச் செய்கையினால் வீட்டை விரித்து மேலேதெய்வ வழியாய் நாட்டை யரசாண்டு நாச்சியார் போலிருப்பாய் என்று சிவனாரும் எம்பெருமாளு முரைத்து அன்று ஏமச்சண்டன் அவ்வழியி லேயமைத்தார் அமைக்க அணங்கும் அவனிதனி லேபிறக்க எமக்குலத்தில் வந்து இயல்பாய்ப் பிறந்தனளாம் மாது புவியில் வளரப் பிறந்தபின்பு தாது கரமணிந்த சங்கு சரத்தாமன் தேவன் தனைப்பார்த்துச் செப்புவா ரெம்பெருமாள் பூவுலகி லுன்றனுட பெண்பிறக்கப் போனதல்லோ ஏதுநீ தேவா இனியுனது செய்தியென்ன சீரொத்தத் தேவன் திருப்பாட்டு ஓதலுற்றான் ஆறுசெஞ்சடை சூடிய ஐயனே அலையிலேதுயி லாதி வராகவா நீறுமேனி நிரந்தரம் பூசிவா நீசிவாசிவ மைத்துன ராகவா வீறுசத்தி மணவாள ரானவா வீரலட்சுமி மன்னரரி ராகவா ஏறுமீதினி லேறிடு மீஸ்வரா எமையாட்கொள் ளும்நாரணா போற்றியே 160 சீதமாங்குணச் செல்வனே போற்றி சிவசிவா சிவனே போற்றி நீதவா நட்பெய்துவா போற்றி நீசிவா சிவராகவா போற்றி மாதவா அரிகேசவா போற்றி வல்லனே அரிசெல்லனே போற்றி ஆதவா அரிநாரணா போற்றி அனாதியேயுன் றன்போற்றிப் போற்றியே அய்யனேதவம் யானிற்கும் போதிலே அந்திராணி மன்னனிந்திர னானவன் பொய்யின் மாய்கைநினை வதினாலவன் பொற்பக்கிரீடமீ துற்பனத் தாசையால் மெய்யின்ஞா னத்தவம் விட்டுவாடினேன் வித்தகாவுன் சித்த மிரங்கியே செய்யும் பாவவினை தவிர்த்தாண்டருள் சிவசிவா சிவசிவா சிவாபோற்றியே போற்றியென் றேத்தித் தேவன் பொற்பதம் வணங்கி நிற்க ஆத்தியே சூடும் வேதன் ஆகமே மகிழ்ச்சை கூர்ந்து தீத்திய ஆய னோடு செய்தியே தெனவே கேட்க நாற்றிசை புகழுந் தெய்வ நாரண ருரைக்கின் றாரே தேவன் வணங்கித் திருப்பாதம் போற்றிடவே ஆயனோ டந்த ஆதிசிவ மேதுரைக்கும் அச்சுதரே தேவனுக்கு ஆன வளமையது நிச்சயமாய்ச் சொல்லி நீரனுப்பு மென்றுரைத்தார் அப்போது நாரா யணரு மகமகிழ்ந்து செப்புகிறோ மென்று தேவனுக்கங் கேதுரைப்பார் கேளாய்நீ தேவா கீழான மங்கையரைத் தாழாத மேல்வகையில் சரியாக்க வேணுமென்று 180 நின்றாய் தவத்தில் நினைவொன்றைத் தானாட்டி சண்டாளா நீநினைத்த நினைவுதவத் தொத்திடுமோ சூழ வினையறுத்துச் சுருதிநே ருள்ளாக்கி நீளநூ லிட்டு நீதவசு நிற்கையிலே ஆசை நினைவாமோ அறிவுகெட்ட மாதேவா பாச மறுத்தல்லவோ பரகெதியைக் காணுவது ஏதுகா ணுன்றனக்கு இந்நினைவு வந்ததினால் மாது பிறந்ததுபோல் வையகத்தில் நீபிறந்து இந்த நினைவதற்கு இனிப்பிறந்து நீசிலநாள் தொந்துயர மெல்லாம் தொல்புவியி லேதொலைத்துக் கண்டந்த மங்கையரைக் கருவால் வசமாக்கிக் கொண்டு திரிந்து கோதையரின் தன்னாலே நஞ்சுதின் றானாலும் நாண்டுகொண் டானாலும் உன்சீவன் மாய்க்க உனக்கு மனதாகிப் பின்னுஞ்சில நாள்கழித்துப் பெண்ணோ டுறவாடித் தன்னோவியம் போல் தானிருக்கும் நாளையிலே உன்துயரந் தீர்த்து உன்னையெடுத் தென்மகவாய் என்துயர மெல்லாம் யானேநீ மாற்றல்செய்து என்வரிசை தானம் எல்லாமுனக் களித்துப் பொன்னரசு தந்து புவியாள வைத்திடுவேன் 200    என்றுமா கிருஷ்ணர் இப்படியே சொல்லிடவே அன்றந்தத் தேவன் அவரடியைத் தான்போற்றி அய்யாவே பூமிதனில் அவதரிபோ என்றீரே பொய்யா னகலியன் பூமிதனி லேபிறந்தால் பிறந்த வழியும் பிதிருமந் தக்குலமும் அறந்தழைக்கு மாலே அதுவுமென் னாற்கெதிதான் பெற்றுக்கொள் ளும்படியாய்ப் புத்தி கொடுத்தருளிப் பற்றுத லாகப் பலன்கொடுப்போ மென்றுசொல்லும் அல்லாம லென்னைவந்து ஆட்கொள்ளும் நாளதுதான் எல்லாம் விவரமதாய் இயம்பி யனுப்புமையா அப்பொழு தந்த ஆதிநா ராயணரும் செப்புகிறா ரந்தத் தேவன் தனக்குத்திடம் தெச்சணா பூமிதனில் தேசபர சோதனைக்கு நிச்சயமாய் நான்வருகும் நிசத்துக் கடையாளம் பூமியி லோர்திக்குப் பொருந்தி மிகவாழும் சாமிவே தமறந்து சுழல்வேத முண்டாகும் சாதி வரம்பு தப்பி நிலைமாறும் பாரிகட்கு மூப்புப் பார்மீதி லுண்டாகும் நீசக் குலங்கள் நெளுநெளெனப் பூமிதனில் தூசியிடத் தெண்டம் தொடர்ந்து பிடிப்பார்கள் 220 வானத் திடிகள் வருடவரு டந்தோறும் நீணிலத்தில் வீழும் நின்று மலைமுழங்கும் சீமை தென்சோழன் சீர்பயிரு மேவிவரும் இலைகள் கருகும் இருவேதம் பொய்யாகும் தலைக்கண் படலம் தட்டழிய ஓடிநிற்கும் நச்சேத் திரமுதிரும் நடக்கும் வழிகுறுகும் பொய்ச்சேத் திரக்குருக்கள் பூமிதனில் மேவிவரும் நவ்வா துலுக்கு நாட்டில் கலசல்வரும் சிவ்வா லயங்கள் தேய்ந்து சுவரிடியும் கிணறு பாழாகும் கீழூற்றுப் பொய்யாகும் இணறு பெருத்து ஏங்குவாரே மனுக்கள் மனுக்கள் தங்களுக்கு மாகலச லுண்டாகும் மாமோக ஆசையினால் மாசண்டை யாகிவரும் காமோக வெறியால் கனபழிக ளுண்டாகும் மாதாவைப் பிள்ளை வைப்பு நினைத்துநிற்கும் தாதாவை வேலை சந்ததிகள் கொண்டிடுவார் மாடாடு தன்வயிற்றில் மனிதர்போல் தான்பிறக்கும் கோடா னதுபெருத்துக் கொல்வார் சிலபேரை காணிக்கை வேண்டல் கைக்கூலி தான்மீறும் 240 மாணிக்கத் தங்கம் வையிர மிகமறையும் நீணிலத்தில் பேய்கள் நிரந்துமிகக் கோட்டிசெய்யும் மாநிலத்தில் வேளாண்மை மழையில் மிகக்கேடுவரும் பேதையர்கள் பிள்ளை பிறக்கு மதிசயம்போல் கோதையர்கள் கொங்கை கூடாம லேவாழ்வார் கூடப் பிறப்பைக் கொடும்பகைபோ லெண்ணிடுவார் வான முறுமும் மழைகீழ்ச் சொரியாது தான மழியும் சாஸ்திரங்கள் பொய்யாகும் ஈனருக்குக் காலம் ரெம்பரெம்ப வுண்டாகும் வீணர் பெருப்பார் வீடதனைக் கெடுப்பார் தாணருட வேதம் தலையழிய விட்டிடுவார் பொய்வேதம் பூமிதனில் பெருத்துமிக வுண்டாகும் மெய்வேதந் தன்னை விரும்பா திகழ்ச்சிசெய்வார் கள்ளர் பெருப்பார் கறியுப்பு மேமலியும் கொள்ளையாய்ச் சம்பை கோடாமுக் கோடியுமாய் நாணி யிறப்பார் நஞ்சித்தின் றேயிறப்பார் கேணிக்குள் ளேயிறப்பார் கீறிக்கொண் டேசாவார் வயிர முழுங்கி மாள்வார் சிலபேர்கள் துயரம் பொறுக்காமல் தோயமதி லேவிழுவார் ஈக்கள் பெருகும் எறும்பு மிகப்பெருகும் 260 காய்கள் பெருகும் கஞ்சா அபின்பெருகும் சன்னாசி நிஷ்டை தவறி யலைவார்கள் ஒன்னாமது சாதி உலைமெழுகு போலலைவார் கட்டழிந்து பெண்கள் கற்பு மிகத்தவறும் சட்ட மழியும் சந்தியம்பல மிடியும் கூட்டங் குலையும் குடும்பம் பகையாகும் நாட்டை யரசாங்கம் நாலுரண்டு மூன்றாகும் கோட்டை யழியும் குச்சிக்கட் டைமதிலாம் சீவசெந் தெல்லாம் தீனில்லாத் தட்டழியும் சூவை பெருக்கும் சூறா வளிமீறும் அக்கினியால் தண்ணீரால் அநேக சீமையழியும் முக்கியமாய் லோகமதில் வாந்தி மிகமீறும் இப்படித்தா னல்லாமல் இன்னு மநேகவளம் செப்பத் தொலையாது செப்புவேன் பின்னுனக்கு நீகேட் டதற்கு நிலையாக இத்தனையும் நான்தேட் டமாக நாடியுன் னோடுரைத்தேன் உன்பேரால் நானும் உள்ளாசை கொண்டிருந்துன் தன்பேரா லென்றனக்குத் தலைச்சிறைதான் மாறுமென்று சொன்னே னுனக்குச் சொல்லுவே னின்னமுமே என்ன இனிப்பிறக்க ஏதுனக்குச் சங்கடங்கள் 280 என்றுரைக்க நாதன் இசைந்ததே வனுரைப்பான் அய்யாவே யென்னுடைய ஆதித் திருவுளமே பொய்யா னகலியில் போய்ப்பிறக்கச் சொன்னீரே சாதி பதினெண்ணாய்த் தான்பிரித்தா னேநீசன் ஆதித்தா திதனிலே அமையுமையா என்கோவே அல்லாம லுன்றனக்கு ஆதிவரை யெந்நாளும் நல்லாகத் தொண்டுபண்ணி நவ்வியிருக்கு மனுவில் படையுமையா யென்றன் பிதாவே யெனப்பணிந்தான் குடையொன் றாற்பெரிய குருவு மகிழ்ந்துரைப்பார் நல்லதுகாண் தேவாநீ நம்மக்கள் ஏழ்பேரில் வெல்லமர் கோன்வாழும் வெற்றிதெய்வ லோகவித்தாய் அவ்வழியி லம்மனுவில் ஆனசான் றோர்குலத்தில் மெய்வழியி லங்கே மிகப்பிறக்கப் போநீயென்றார் நல்லதுதா னென்று நவிலுவான் தேவனுமே வல்லவரே மூவருக்கும் மைத்துனராய் நிற்போரே என்னைப் பிறவி இப்போது செய்யுமென்று வன்னத் தேவாதி வணங்கிநின்றான் மாயவரை ஆத்ம ஜெயம் அப்பொழுது அய்யா நாராயணர் மகிழ்ந்து முப்பொழுது வுள்ள முறைமையது கூறலுற்றார் ஆறுதரம் நம்மை அகம்வைத்துக் கொண்டசடம் 300 பேதுபெற்ற தில்லையே பேறுநா மீந்திலையே அச்சடல மம்மலையில் அருந்தவசு பண்ணினதே இச்சடல மீடேற இந்தநாள் வந்துதென்று தேவன் சடலமதைத் திக்கென் றழித்துவிட்டு மூவர் நடுவருட முச்சடலக் கூடதையும் வரவழைத்து வாருமென்று மறையோரைத் தானேவி விரைவாக வாருமென்று விடைகொடுத்தா ரெல்லோரும் நடந்து மறையோர் நல்ல மலைபார்த்துச் சடம் வீற்றிருந்த தங்கமலை மீதில்வந்தார் மலைமீதில் வந்து மலைப்புதுமை தான் பார்த்து அலைமீதில் வாழ்துவரா ஆனபதி தன்னுடைய வடவாசல் நேரே வாழு மலையிதுதான் தடவரை யிம்மலையில் தானிருக்கும் நதிகள் தங்கக்கிணர் வங்கக்கிணர் தாம்பிரக் கிணறுடனே சங்கமகி ழிம்மலையின் தடாகமிது நன்றெனவே கரைகாணாத் தேவர் காட்சியிடு மிம்மலைதான் விரைவான மாமுனிவர் வீற்றிருக்கு மிம்மலைதான் மரித்தோரைத் தானெழுப்பும் வாய்த்தசஞ்சீ விவளரும் பதித்தான மிம்மலையின் பகுத்துரைக்கக் கூடாது என்றுசொல்லித் தேவர் ஏற்றமலைக் குள்ளேகி 320 நன்றுநன் றென்று நாடியவர் பார்க்குகையில் கண்டாரே காயாம்பூ கண்ணர்முக் கூடதையும் கொண்டாடிக் கூடதையும் குளிர்ந்தரத மீதேற்றி நடந்தார் கயிலை நாதர்திருக் கூட்டமதில் வடந்தார மார்பன் வாய்த்த அரிநாரணரும் பார்த்துச் சடலமதைப் பதிந்தமுகத் தோடணைத்துத் தேற்றி உயிர்க்கொடுத்துச் செப்புவார் கூடுடனே எடுத்த பிறப்புக்கு எல்லாமெனைச் சுமந்து அடுத்து மூவுலகும் அங்கங்கே கொண்டேகிப் பூமி கடலும் பொருப்புப்பூ லோகமெல்லாம் நேமித் தெனைச்சுமந்து நேட்டமுடன் திரிந்தாய் நீசெய்த நன்றி நினக்குரைக்கக் கூடாது நானுனக்குச் செய்யும் நன்றி மிகக்கேளு இத்தனை நாளும் எனைச்சுமந்து பாடுபட்டாய் புத்திரனாய் நீயெனக்குப் பெரியதெய்வ உயிரில் பிறந்து புவிமீதில் பின்னுஞ்சில நாட்கழித்துச் சிறந்த முகூர்த்தமதில் சேர்த்தே உனையெடுத்து உன்றனக்குப் புத்தி உபதேசங் களுரைத்து என்றன் துயரமாற்ற யுகசோதனைக் கனுப்பி உன்றன்துயர மாற்றி உகத்துயர மும்மாற்றி 340 என்றன்துயர மாற்றி ஈசர்துயரம் மாற்றி கலியை யறுத்துக் கனாப்பயங்கள் தானறுத்துச் சலிவில்லாத் தர்ம தங்கநவ ரத்னபதி முத்துநவ ரத்தின முடியுனக்கு நானருளி எத்திசையு மெய்க்க ஏற்றமனு அன்போர்கள் கட்டியங் கூறிக் காட்சியிட்டு வுன்றனக்கு எட்டுத்திக்கும் நின்றேத்த ஏற்றகுடை யொன்றுதந்து அரசாண்டு நீயும் அழியாத் திருவுளம்போல் வீரசான்றோர் சூழ வீரக் கொடிநிறுத்திச் செங்கோற்கு தர்ம சிவசெங்கோ லுமருளி எங்கோ லரசு என்நாமச் சக்கரத்தால் சீமையைம்பத் தாறுமுன் சொல்லொன்றுக் குள்ளாக்கிப் பூமுகச்சிங் காசனமும் பொன்முகச்சிங் காசனமும் கோமுகச்சிங் காசனமும் குணமுகச்சிங் காசனமும் மாமுகச்சிங் காசனமும் மயில்முகச்சிங் காசனமும் அன்னமுகச் சிங்கா சனமீதோ டாகவேதான் பொன்னம் பலம்போல் பெரியசிங் காசனந்தான் முப்பத்தி ரண்டும் முழுது முனக்கருளி செப்பொத்த மாணாக்கர் சேவிக்க வுன்றனக்குத் தருவேனா னுன்னுடைய தாயார்பே ராணையதாய் 360 என்றையா நாதன் எடுத்தவர்க் கேவுரைக்க நன்றெனவே வானோர் நற்பூரணனைக் கொண்டாடிப் பேறுபெற்ற சென்மம் பிராணனிது நன்றெனவே பூருவத்தி லுள்ள பூசாந்திர மிவ்வளமை என்னதவஞ் செய்தாரோ இத்தேவன் தாய்தகப்பன் பொன்னப்ப நாரணர்க்கு பிள்ளையென வந்துதிக்க நாரண ரைப்பெறவே நல்ல தசரதரும் பூரணமாய் நின்றதவம் புகன்றிடவே கூடாது பன்னீரா யிரம்வருசம் பாரத் தவசுபண்ணி முன்னூறு வாரமதாய் உலகளந்தோர் ராமருரு கண்ணாளர் தந்தமக்கு கற்பகம்போ லித்தேவன் மதலையாகப் பிளந்து வையகத்தை ஆள்வானென்று கதலிவாய் நாதன் கற்பித்தா ரிப்படியே ஆருபெற்ற பேறும் அல்லப்பே றிப்பலன்தான் பேறுபெற்ற வரிவர்தான் பிறந்த இனமதிலே நாம்பிறந்தா லும்பெரிய நலங்கிட்டு மென்றுசொல்லித் தாம் பிறப்போமென்று சான்றோராய்த் தான்பிறந்தார் அவர்கள் பிறக்க ஆனதெய்வப் பூரணனை திவசமது பார்த்துச் செய்தார் பிறவியது 380 செய்யச் சிவமும் சிவவேதனும் மகிழ்ந்து வைய மளந்த மாலும்பிறவி செய்தார் கர்மக்கடன் கழிக்க கலியுகத்திலே பிறக்கத் தர்மச்சம் பூரணனைத் தரணிப் பிறவிசெய்தார் செய்த சடமதையும் சுமக்கச் சடம்பார்த்து மெய்யிசையும் நாதன் மேதினியில் செய்தனராம் சடம்பிறக்க லோகம் தட்டுமிக மாறி உடன்பிறக்கச் செய்தார் உலகளந்தோர் கற்பினையால் அன்று பிறவிசெய்தார் அவனிசோ தனைக்கெனவே எண்ணமில்லை யென்று ஈசுரரு மாயவரும் கொண்டாடி ஈசுரரைக் கூறுவா ரச்சுதரும் கெண்டையக்கண் ணீசுரரே கேட்டீரோ யென்றனெண்ணம் திருமால் கலைமுனிக்கு அருளல் பஞ்சவர்க்கு அஞ்சல்செய்து பார்மீதில் நானிருக்க வஞ்சகநீ சக்கலியன் வந்ததுகண் டேபதறி நடுநடுங்கி நானோட நல்லகலைக் கோட்டுமுனி பொடுபொடென வந்தான் போற வழிதனிலே ஏன்காணும் மாயவரே எய்த்திளைத் தோடுவதேன் கண்காணாப் போறேனென கலைக்கோட்டு டனுரைத்தேன் என்ன விதத்தாலே என்றே யவனிசைய சொன்னதுறு கலியன் சூட்சியினா லென்றவுடன் 400 அப்போ முனியும் அவனேது சொல்லலுற்றான் இப்போநீ ரோடுகிறீர் இவனை யழிப்பதற்கு எப்போ வருவீர் இசையுமென்றான் மாமுனிவன் அப்போ முனியோடு அருளினது நீர்கேளும் மாமுனியே நீகேளு வஞ்சகநீ சக்கலியை நாமுன்னின்று கொல்ல ஞாயமில்லை கேட்டிடுநீ கலியனுட கண்ணு கண்டால் பவஞ்சூடும் திலிய அவனுயிரைச் செயிக்கயெவ ரால்முடியும் முன்னின்று கொல்ல மூவரா லுமரிது பின்னின் றவனவனால் பேசாதே மாழவைப்பேன் வல்லமையுங் காட்டேன் மாநீசன் கண்ணின்முன்னே உற்பனமுங் கொடேன் ஒன்றறியா நின்றிடுவேன் வந்தேனெனச் சொல்வார் வரவில்லை யென்றிடுவார் என்றன்பே ரோகாணும் யாரோஎனச் சொல்வார் இதோவந்தா னென்பார் இவனில்லை யென்றிடுவார் அதோவந்தா னென்பார் அவனில்லை யென்றிடுவார் இப்படியே சூட்சமொன்று எடுப்போம்நாம் மாமுனியே எப்படியு முள்ளறிவோர் எனையறிவார் மாமுனியே அறிந்தோ ரறிவார் அறியாதார் நீறாவார் செறிந்தோர்கள் வாழ்வார் சேராதார் போய்மாழ்வார்        420 சாத்திரத்தி லுந்தோன்றேன் சதுர்மறையைத் தாண்டிநிற்பேன் சேத்திரத்தி லுமடங்கேன் செய்தவத்தி லுமடங்கேன் அன்பிலு மடங்கேன் அறத்திலு மேயடங்கேன் வம்பிலு மடங்கேன் வணங்கிடி லுமடங்கேன் கும்பிடி லுமடங்கேன் குவித்திடி லுமடங்கேன் நம்பிடி லுமடங்கேன் ஞானத்தி லுமடங்கேன் யோகக் கிரியை உறுசரிதை யிலடங்கேன் விற்பனத்தி லடங்கேன் வினோத மதிலடங்கேன் சொற்பனத்தி லடங்கேன் தெரிசனத் திலடங்கேன் கனாவி லடங்கேன் கைகாட்ட லிலடங்கேன் அனாவி லடங்கேன் அச்சரத்திலு மடங்கேன் இத்தனையிலு மடங்காது இருந்து பகைமுடிப்பேன் என்றுநான் சொல்ல ஏற்றகலைக் கோட்டுமுனி மன்றுதனில் வீழ்ந்து மறுகியழு தேபுலம்பி மண்ணிலு மடங்கா மரத்திலு மடங்கா மறையிலு மடங்கா பலவசத்திலு மடங்கா கண்ணிலு மடங்கா கருத்திலு மடங்கா கவியிலு மடங்கா பலவிதசெபிப் பிலுமடங்கா எண்ணிலு மடங்கா இகத்திலு மடங்கா இறையினி லடங்கா இரங்கிலு மடங்கா ஒண்ணிலு மடங்காத உனைவந் தடைந்திட உரைத்திட மருளென பதத்தடிமிசை விழுந்தான் மறையினி லடங்கா இறøயினி லடங்கா வணங்கிலு மடங்கா பலவகையிலு மடங்கா துறையினி லடங்கா தொல்வியி லடங்கா சுகயினி லடங்கா சுருதியி லடங்கா உறவிலு மடங்கா ஒளியிலு மடங்கா உகத்திலு மடங்கா ஒருவிதத்திலு மடங்கா புறத்திலு மடங்கா அகத்திலு மடங்கா புகழ்ந்துனை யடைந்திட வகுத்துரையென பதத்தடிவிழுந்தான் 440 சரியையி லடங்கா கிரியையி லடங்கா சையோகத்தி லடங்கா ஞானத்தி லடங்கா கருத்தினி லடங்கா கலைக்கியானத் திலடங்கா கனாவிலு மடங்கா கருவிலு மடங்கா உருவிலு மடங்கா உருகினு மடங்கா ஒன்றிலு மடங்காத உனைவந் தடியாருன தருகினி லடங்கிட அருளுரைத் திடுவென அருள்முனி பதத்தடிமிசை விழுந்தான் உகத்திலு மடங்கா ஓதிலு மடங்கா உணர்விலு மடங்கா உற்பனத் திலுமடங்கா தவத்திலு மடங்கா தழுவிலு மடங்கா தனத்திலு மடங்கா தயவிலு மடங்கா அகத்திலு மடங்கா புறத்திலு மடங்கா அசத்திலு மடங்கா புசத்திலு மடங்கா - மனத் தகத் தடக்கியுன் பதத்தடி பணிந்திட வகுத்துரை யருளென பதத்தடிமிசை விழுந்தான் ஓரெழுத்து மீரெழுத்தும் உற்றபர மூன்றெழுத்தும் ஆறெழுத்து மஞ்செழுத்தும் ஆனா அரியெழுத்தும் ஏதெழுத்திலு மடங்காது இருந்துபகை முடிப்பேனென ஓதினீரே அய்யா உலகளந்த பெம்மானே எட்டாப் பொருளே எங்கும் நிறைந்தோனே கட்டாக் கலியைக் கருவறுக்க வந்தீரால் நாங்களுமைக் கண்டு நலம்பெறுவ தெப்படித்தான் தாங்கள் மனதிரங்கித் தான்சொல்ல வேணுமென்றான் அப்போ முனிக்கு அருளினது நீர்கேளும் இப்போது மாமுனியே இன்றுநீ கேட்டதுதான் ஒருவ ரறியாத உபதேசங் கண்டாயே கருதி வருந்தினதால் கட்டுரைப்பேன் கேட்டிடுநீ 460 எனக்கா கும்பேர்கள் இனங்கேளு மாமுனியே புனக்கார மில்லை பூசை முறையுமில்லை கோவில்கள் வைத்துக் குருபூசை செய்யார்கள் பூவதுகள் போட்டுப் போற்றியே நில்லார்கள் ஆடு கிடாய்கோழி அறுத்துபலி யிடார்கள் மாடு மண்ணுருவை வணங்கித் திரியார்கள் என்பேரு சொல்லி யாரொருவர் வந்தாலும் அன்போ டவரை ஆதரிக்கும் பேராகும் இரப்போர் முகம்பார்த்து ஈவதுவே நன்றாகும் பரப்போரைக் கைசேர்த்துப் பணிவதுவே நன்றாகும் என்பேரால் முத்திரிகள் இட்டோரே நன்றாகும் அன்போராய் வாழ்ந்தாலும் அறிவுநினை வொன்றானால் நாம்வந்தோ மென்ற நாமமது கேட்டவுடன் தாம்வந்து வேடமிட்டோர் சாதியது நன்றாகும் அல்லாமற் கேளு அரிய முனியேநீ எல்லா அமைப்பும் ஏலமே விட்டகுறை எச்சாதிக் காச்சோ அச்சாதி நன்றாகும் எவர்க்கு மிகஈந்து இருப்போரே நன்றாகும் அவர்க்குதவி செய்வோர் அவ்வினமும் நன்றாகும் தாழ்மையாய் வாழ்ந்த சாதியது நன்றாகும் 480 ஏழ்மையாய் வருவோம் இரப்பன் பரப்பனென இரப்பனைக் கைகொண்டோர் எனையேற்றார் மாமுனியே பரப்பனைக் கைகொண்டோர் பரமேற்றார் மாமுனியே சினமு மறந்து செடமுழிக்கும் பேர்மனுக்கள் நினைவுக்குள்ளே நாம் நிற்போங்காண் மாமுனியே இனத்தோடே வொத்து இருந்துமிக வாழ்ந்தாலும் சொன்ன நினைவதுக்குள் துயிலாமல் வாழ்வோங்காண் மாசுக் கலியை மனதூடா டாதேயறுத்து வாசு நினைவில் வந்துநிற்போம் மாமுனியே பின்னுமொன்று கேளு ஒருவர்க்கோர் வாரமுமாய் நின்றோ முனியேயினி நீசக் கலியறுக்கச் சென்றோமே யானால் செய்யுந் தொழில்கேளு காலுக்குள் ளேதிரியாம் கையதுக்குள் ளேதிரியாம் மேலுக்குள் ளேதிரியாம் விழியதுக்குள் ளேதிரியாம் கண்டெடுத்தார் வாழ்வார் காணாதார் வீணாவார் பண்டைப் பழமொழிபோல் பார்மீதி லாட்டுவிப்பேன் கண்டெடுத்துக் கொண்டோர் கரையேறு வாரெனவும் தொண்டனெனக் கண்டு சொன்னேனா னுன்னோடு தாய்தமர்க ளென்றும் தனது கிளைகளென்றும் 500 வாயுரமாய்ச் சொல்லும் வம்பரென்றும் பார்ப்பதில்லை அன்பாகி வந்தவரை அலைச்சல்செய் தேற்பதுண்டு வம்பான மாற்றானை வளர்த்தே யறுப்பதுண்டு எட்டியு மெட்டாத எழைக் குணம்போலும் கட்டியுங் கட்டாத கடிய சொரூபமதும் வேளைக்கு வேளை விதக்கோல முமணிந்து நாளுக்கு நாளாய் நடக்கு மதிசயமாய் இரப்ப வடிவாய் இருந்து கலிதனையும் சங்கி லிரந்து தான்வளர்ப்பே னன்போரை என்றுரைக்க நாதன் எடுத்துமுனி யேதுரைப்பான் மன்று தனையளந்த மாயத் திருமாலே இந்த விதமாய் எழுந்தருளி வந்திருப்ப(து) எந்தச் சொரூபம் எடுத்தணிவீ ரெம்பொருமாள் கேட்டான் முனியும் கீர்த்தியுள்ள ஈசுரரே நாட்டான மாமுனிக்கு நானுரைத்தது கேளும் எகாபரத்தை நானினைத்து ஏழுபிள்ளை ஈன்றெடுத்து மகாபரனார் செயலால் மக்களுக்குச் சொத்தீய நானுப தேசித்து நாட்டில் மிகவிருத்தி மானுவஞ் சோதிக்க மகற்கு அருள்கொடுத்து மாசுக் கலியறுத்து மக்களொரு மித்தவுடன் 520 பாசு பதங்கொடுத்துப் பாலன்கை யால்விளக்கிக் கூப்பிடுத லொன்றில் குவலயத்தைத் தான்கிறக்கிச் சாப்பிடுவே னஞ்சைத் தன்பாலை யாளவைப்பேன் என்று கலைமுனிக்கு இயம்பிவந்தே னீசுரரே அன்று மொழிந்ததுக்கு அமைத்ததுகா ணிம்மகவு சந்தோச மாச்சுதுகாண் சங்கரரே நீருமிப்போ வெந்தோசந் தீர்ந்துதென்று வெள்ளிக் கயிலையிலே ஒருவிடத்தி லெக்கியத்தை ஊட்டிக் கனலெழுப்பித் திருநடன மாடுமென்று செப்பினா ரொப்புடனே அப்படியே நல்லதென்று அரனு முமையாளும் முப்படியே மாலினிக்கு ஒன்பதாம் பேறெனவும் வேதனுக்கோ ராயிரம் பிறவி யாச்சுதென்றும் மாது உமைக்கு வளர்பிறவி ஏழெனவும் திதுவுக்கோர் பத்தாம் செய்யப் பிறவியென்றும் சதுர்மறைக் கேழெனவும் சாஸ்திரத்துக் கோர்நான்கும் வானவர்கோன் றனக்கு வளர்பிறவி மூன்றெனவும் தானவர்க் கேழெனவும் சரசுபதிக் காயிரமாம் தொண்டர் தமக்கு சூல்பிறவி யொன்றெனவும் அண்டர்கள் மெய்க்க அரனடன மாடலுற்றார் திருநடன உலா நாதன் முறையார்க்கு நற்பிறவி யொன்றுபத்தாம் 540 வேதன் றனக்குப்பிறவி ஆயிரமாம் - வெண்டரள மாதுக்கு மாயிரமாம் மாதுமைக் கோரேழாம் சீதுக்குப் பத்தெனவே செப்பு இந்திரற்கு மூன்றெனவும் இறையவருக் கேழெனவும் சந்திரற் கோரேழாம் சாற்று - நன்றியுள்ள மறையதுக்கு மோரேழாம் மானமுள்ள தொண்டருக்கு இறப்பிறப்பில் லாப்பேறென் றியம்பு என்றிவகை ளெல்லா மிப்படியே வந்துதென்று ஒன்றியுள்ள சித்தாதி ஓதினான் - பண்டையுள்ள தாவடத்தை மேவிடத்திக் கோவிடத்தி லோமிடத்தி நாவிடத்திப் பூண்டாடி னார் தன்னாலே முளைத்த சற்கணையின் றண்வாங்கிப் பின்னாலே யோர்கணைப் பீறி - பின்னாளே பீறுங் கணையதினால் பெரும்புவியெல் லாந்தோன்றிச் சீறுங் கலிவயதால் சென்றுதோ வானத்தளவில் வளர்ந்த கம்பத் தண்ணருளால் சேனைச் செகம்படைத்த செல்வமோ - மானத்த மாகலிய னேதுவினால் வாழ்விழந் திவ்வுகமும் போகத்தருணம் வந்து பூட்டினதிப் போது நல்லாறு சாஸ்திரமும் நாலுமறை வேதமதும் 560 பொல்லாக் கலியினால் பொய்ச்சூடி - பொல்லாப் பொடியக் கலியோடு பொன்றியடி வேரறவே இடியத்தான் வந்தொத்த தின்று பக்கம் பதினைந்தும் பார்மேடம் பன்னிரண்டும் வக்கணைக் கோளொன்பதுவு மங்கி - அக்கிகொண்(டு) அழிந்த கலியோ டலமாந் தழிந்திடவே சுழிந்தகன லாறுவந்து சுற்றிச்சோ மாந்திர தந்திரத்தை வைத்திய வாகடத்தைச் சூழ்ந்திருந்த அட்சரத்தைச் சோதித்து - ஏய்ந்திருந்த இழகு கலியோ டிம்முறையெல் லாமொடுக்கிக் களவறுக்கச் சோதியொன்று காணுதோ அய்யமிட் டுண்ணாத அரும்பாவி யாவரையும் பொய்யரையும் வெட்டிப் பெலியாக்கி - மெய்யிழந்து நையுங் கலியோடு அனலாவிக் கொண்டெரிக்க வெய்யவன்போல் சோதியொன்று மேவுதோ பத்திசோ தித்தே பலநாளுங் காத்திருந்த வித்தகனை வந்து வேண்டார்மேல் - வீடிழந்து செத்திறந்து தீநரகச் சீக்கூட்டி லேயடையக் கொத்தியருந் தப்புழுக்கள் கொஞ்சுதோ பாங்கலிய னேதுவினால் பண்டுண்டு செய்ததெல்லாம்       580 மூங்கிக் கலியதனுள் மூடி - மூச்சுவிட்டு ஓங்குவ தோங்கி உறங்குவது தானுறங்கி மூங்கிக் குளிப்பதுநாள் முற்றுதோ இலச்சைகெட்ட பாவி யென்றுவந்தா னன்றுமுதல் நற்சடலங்கள் நல்வகைகள் நாடிழந்து - நாணமுற்றுப் பட்சிமுதல் மாமிருகம் பால்நரிகள் கற்றாவும் அச்சமற்று வாழ்புவியொன் றாகுதோ பொல்லாத் துரங்கள்கொண்ட பேய்ச்செடிகள் தானொழிந்து கல்லாத புல்லர் கருவொழிந்து - எல்லாம் நல்லோராய்ச் சாகாமல்நாளும் நகரொன் றானதுக்குள் சொல்லொன்றாலாள சோதியொன்று தோணுதோ தாணுமால் வேதன் தற்பொருளாய் முப்பொருளும் ஆணுவமா யொன்றி லடங்குதோ - அஞ்செழுத்தும் ஆனா அரியெழுத்தும் ஆங்கார மூன்றெழுத்தும் ஓநமோ வென்றதுக்குள் ளொடுங்குதோ ஆகாத்த வஸ்துவெல்லாம் அழித்துநர கத்திலிட்டு வாகாய்க் குழிமூட வந்துதோ - சாகாத சனங்கள்பல வஸ்துவையும் தர்மபதி ராச்சியத்தில் இனங்களொன்றாயாள ராசாவொன் றாகுதோ பொன்னூற்றுத் தன்னூற்றுப் புரவுதன்னால் விளையூற்று       600 முன்னூற்று யோசனை யுலாவுசுழி - பன்னூற்றுப் பாலூற்று மேலூற்றுச் சேலூற்று வாலூற்று மாலூற்று மாபதியு மாகுதோ செப்பொத்த பொன்னும் சிவமேடைசிங் காசனமும் முப்பத்தி ரண்டறமு மோங்குதோ - ஒப்பற்ற ஊர்தெருவு மொன்றதுக்குள் ஓர்யோசனைத் தெருக்கள் சீர்பதினா யிரத்தெண் சேருதோ தெருக்கள்பதி னாயிரத்தெண் செந்திருமால் வாழ்பதிக்குக் குருக்களொன்று விஞ்சையொன்று கூறுதலோ - மருக்கள் மாறாமல் வாழ்பதிக்கு மணங்கொடுத்து நிற்பதல்லால் வேறார்க ளும்பறிக்க வேண்டுமோ பொற்மைப் பதியில் பொன்வாச லொன்றதிலே தர்மமணி யொன்று தாங்குதோ - தருமமனு மணியினது கூறறிய மணிகணீரென் றதல்லால் இனியிரு ளில்லா தேகுதோ அலைந்தலைந்த சூரியனும் அவனலையச் சாயாமல் நிலந்தெரிய எப்போதும் நேரே - குலைந்தலைந்த கார்மேகத் தட்டதெல்லாம் கூண்டுடைந்து வானமதில் ஊர்மேகமெல்லம் ஒருமேக மாகுதோ தோணிக்கச் சிந்தை துலங்கிவெளி காட்டுமல்லால் 620 காணிக்கை யென்றயிறை காணாதோ - மாணிக்கக் கல்லால் வளர்ந்தபதி காணுமொளி யல்லாது பொல்லாரெனப் பேச்சுப் போச்சுதோ ஈசர் நடன மிருபத்து ஒன்றதுக்குள் தேசமது தீதுநலஞ் செப்பினார் - வாசமுடன் வன்னி யமர்த்தி மாதுமையைத் தானோக்கி உன்னிச் சிவமுரைப் பார் ஈசர் மகிழ்ந்து ஏந்திழையைத் தானோக்கி வாச முடனீசர் வகுப்பா ரம்மாதோடு முன்னே மொழிந்த முற்றாண்ட வமதுக்குப் பொன்னே யிந்நேரம் புரிந்ததுநீ கண்டாயே அப்பொழுது ஈஸ்வரியும் அரனை மிகப்போற்றி இப்பொழுது என்னுடைய இராச மகாபரனே செப்போடு வொத்தச் சிவனே சிவபரனே ஆடினீரே தாண்டவந்தான் அநேக வளங்கள்சொல்லிப் பாடினீரே அய்யா பாட்டு வழுகாதே தாண்டவ மாடிப்புரிந்தால் சத்திசிவம் வரைக்கும் மாண்டாரைப் போற்கிடந்து மறுத்தெழும்ப வேணுமல்லோ அல்லாம லென்னுடைய அண்ணர் நினைப்பதிலே நல்லவரே கொஞ்சம் நானறிந்தது கேளும் 640 காரணமா யண்ணர் கலியுகத் தைமுடிக்க நாரணர்தான் பூமியிலே நடப்பது நிசமானால் நம்மையு மிங்கிருக்க ஓட்டார்காண் நாரணரும் எம்மழையி லானாலும் எவ்வெயிலி லானாலும் கொந்தலி லானாலும் கூர்பனியி லானாலும் கந்தத் துணிகள்தந்து கையில்திரு வோடுதந்து என்றனக்கு நல்ல இளங்குறத்தி வட்டிதந்து மைந்தன் சரவணற்கு மறிப்பு மிகக்கொடுத்துப் பிரமனுக்குக் கோலமிட்டுப் பிசாசுத னைவிரட்டி வரமுள்ள தேவதைக்கு மாற்றி யுருக்கொடுத்து லோகமதில் நம்மையும் உகக்கோலங் களிட்டி வேகத்துடனே மேதினியெல் லாந்திரிந்து கலிக ளகலக் காண்டங் கழிக்கவென்று பலிகாண வைப்பார் பரசோ தனைக்கனுப்பி இப்படியே தோணுதுகாண் என்னுடைய சிந்தையிலே எப்படியும் வந்து இதுசமையு மீசுரரே என்று உமையாள் ஈசர்தனை வணங்கி அன்று மொழிந்து அவள்நிற்கும் வேளையிலே நாரா யணரும் நல்ல சிவனிடத்தில் சீராக வந்து தெண்டனிட்டுத் தானிருந்தார் 660 இருந்து மாலோனும் இருதயத்தி னுள்மகிழ்ந்து பொருந்துவிழி தங்கையோடு புகலுவா ரம்மானை என்னுடைய தங்கையரே எனைமேனி யாக்குவளே உன்னுடைய தன்பொருட்டால் உலகளந்தோ னானாகி நாட்டி லென்பேரு நடத்திவைத்த நன்னுதலே கோட்டு வரையாளே கோவே யென்தங்கையரே நீயும் நம்மீசுரரும் நீணிலத்தில் போகவென்று நானும் நினைத்திருந்தேன் என்று நவின்றாயே ஈஸ்வரிக்கு மீசுரர்க்கும் இந்த நினைவானால் தேசமதில் போக வேண்டாமென்று சொல்வாரோ நானுங் களைவலிய நாட்டிற்போ மென்றிலனே தானுங்கள் தம்நினைவில் தரித்ததுபோ லேபோவும் நீங்கள் நடப்பதென்றால் எனக்குவெகு சந்தோசம் தாங்கள் மனதிரங்கி சாற்றிமிகப் போவுமென்றார் அப்போது ஈசுரனார் அச்சுதரைத் தானோக்கி மைப்போடுங் கண்ணினிய மைத்துனரே யென்றாவி சொல்லுச் சொல்லாதபடி சொல்லுதற்கு உம்மையல்லால் அல்லும் பகலும் அலைந்தாலுங் கிட்டாது போங்களென்று சொல்லாமல் புத்திசொன்னாப் போலேநீர் தாங்கி யுரைத்தீரோ சத்தியுள்ள மைத்துனரே 680 புத்தியிது நன்று புண்ணியநா ராயணரே தத்தியுட னடக்க தருணமெப்போ தென்றுரைத்தார் நடக்கக் கருமமிது நல்லதுதா னென்றுசொல்லி அடக்க முடனே அய்யாநா ராயணரும் ஒத்திருந்து தங்கள் உற்பனமா யாராய்ந்து புத்திபோல் வாசகங்கள் பூத்தான மாயெழுதி நாட்டு நருளறிய நடைசீவ செந்தறிய காட்டு மரமறிய கல்லப்பு தானறிய புற்பூ டறிய பூமிதெய் வாரறிய நற்பறிந்து பேய்கள் நடுங்கி மிகஅறிய சேட னறிய சிறுவாய்வு தானறிய மேக மறிய மேலோர்கள் தாமறிய பூக மறிய பொழுதுசந் திரனறிய நட்சேத் திரமறிய நமனறிய கொளறிய பொய்ச்சரியை கிரியை பேர்நா லுந்தானறிய வேத மறிய விளங்கு மறையறிய வாதை யறிய மன்றுபதி னாலறிய சங்கறிய முத்தறிய சகலமச்ச முமறிய அங்கறிய நாம்படைத்த எல்லோருந் தானறிய எழுதி விடுவோங்காண் ஏற்றரிய புத்திவைத்து 700 பழுதுவைத்தா ரென்று பார்பலதுஞ் சொல்லாமல் நம்பேரில் குற்றம் நகத்தளவு மில்லாமல் பம்முதலாய் நாமும் பரிந்தெழுதி தான்விடுவோம் என்று திருமாலும் இறவாத ஈசுரரும் மன்று படைத்த மறையோனும் பார்வதியும் சரசு பதியும் சத்தியுள்ள லட்சுமியும் விரசு முனிமாரும் வேத மறையோரும் சாஸ்திரரும் கின்னரரும் சங்கத் துறைவோரும் பார்த்திவனுந் தெய்வ பாவாணர் தாமுதலாய் வானவருந் தேவர்களும் மற்றுஞ்சித் தாதிகளும் தானவரும் வேதத் தம்புருக் காரர்களும் சங்கம் வரையும் தாண்டவர்கள் தாமுதலாய் எங்கெங்கு முள்ள இருஷிமுதல் தான்வருத்தி எல்லோருங் கயிலை இடம்விட் டெழுந்தருளி வல்லோர்கள் வாழும் வைகுண்ட மீதில்வந்து கங்கைநதி கண்டு கறைக்கண்டர் தேவர்வரை கங்கை தீர்த்தமாடி கிருஷ்ணர் பதிபுகுந்து மேடை விதானமிட்டு மிகுமேடை பொன்னழுத்தி வாடை கமழவிட்டு வானவர்கள் பாடவிட்டு எக்காள டம்மானம் எங்கு முழங்கவிட்டு 720 மிக்க புராணக்கலை மிகுமறையோர் போற்றவிட்டு ஆகமங்கள் போற்றவிட்டு அரம்பையர்கை காட்டவிட்டுப் போகமுனி சித்தரெல்லாம் புராணகவி யோசையிட்டு மும்முதற்குத் தேவரெல்லாம் முறையிட்டு வாழ்த்தவிட்டுச் சங்குத் தொனிகளிட்டு சகலோரும் போற்றவிட்டு இத்தனை நற்சிறப்பும் இதமா யலங்கரித்து வித்தையருள் தண்டரள விழியாளைத் தான்வருத்தி அப்போ சரசுபதி ஆனந்த மேபெருகி இப்போ எழுந்தருளி இன்பமுடன் போகவென்று கங்கை நதிமூழ்கி கிரணப்பச்சை யாடைபெய்து சங்கையுட னாபரணம் சரசு பதியணிந்து குழல்முடித்து குழையில் குவிந்ததங்கத் தோடணிந்து வளையல் முறுக்குமிட்டு மாதுசந் தோசமுடன் பச்சைநிறக் காப்பணிந்து பவளமணித் தண்டையிட்டு மச்சமதில் மையெழுதி மகிழ்ந்து மூக்குத்தியிட்டுக் கொண்டைதனில் தேமலரைக் குவிய மிகச்சூடி பொற்சரிகைச் சேலை பெரியயேத் தாப்புமிட்டு அச்சரக்கைத் தோழி அரம்பையர்முன் னாடிவர அன்ன நடைநடந்து அனல்கொழுந் திட்டாப்போல் வன்ன அழகுடனே வந்தாள்திரு முன்பதிலே 740 மாது வரவே மறையோனும் மாயோனும் ஏதுகோ லமெனவே எண்ணமதி லுன்னினராம் உன்னித் திடமாய் உளமகிழ்ந்து மாயவனும் கன்னி தனைப்பார்த்துக் கறைக்கண்டர் தானுரைப்பார் வன்னத் திருவடிவே மறையோனி னோவியமே அன்ன மடமாதே அரசுக் குகந்தவளே கருத்துடைய சோதி கவியுடையீ ருந்தனையும் வருத்தின காரியந்தான் வகுக்கக்கே ளொண்ணுதலே நாட்டிலொரு நீசன் நன்றியறியாப் பிறந்து மேட்டிமையாய் லோகமெல்லாம் மெய்யழித்தான் கண்டாயே கோட்டிப் பவம்பிறந்து குருநீதி யைக்கெடுத்தான் கேட்டிருக்கக் கூடாது கெடுநீசன் பொல்லாங்கு நம்மை நினையாததுதான் நமக்குசற் றெண்ணமில்லை செம்மையுள்ள சான்றோரைச் செய்தபங்க மேற்கலையே தெய்வப் பிறவியல்லொ திசைவென்ற சான்றோர்கள் மெய்வரம்பை யெல்லாம் மிகக்கெடுத்தான்மாபாவி கற்பகலாப் பெண்களுட கற்புக்கிரங் காதிருந்தால் உற்பனமோ நாமள் உடையபர னென்றாமோ எளியவனை வம்பால் இடுக்கஞ்செய் தேயடித்தால் விளியிட் டழுதாலும் மேதினியிற் கேட்பதில்லை 760 கேளாத காரணத்தால் கீர்த்திகொண்ட பேரெளியோர் நாளான நாள்வழியாய் நம்பிநம்பேரில் வைத்தார் அல்லாமல் நம்முடைய அரிதன்மகா நாமமதை இல்லாம லேமறைத்தான் இயல்புகெட்ட மாநீசன் ஆனாலும் பாரமில்லை அன்னீதம் பொறுக்கரிது மானாபர ஞாயமதை வரம்பழித்தான் மாநீசன் ஆகமத்தைக் கூறழித்தான் அன்னீத மாபாவி தாக மடைந்தார்கள் தவசுமுனி மார்களெல்லாம் நீசப் பாசாசு நீணிலத்தைக் கொள்ளைகொண்டு தோசப் பயலோடு துணையாய் மிகக்கூடிக் கெடுக்குதுகாண் பசாசு கேட்பார்க ளில்லாமல் கொடுக்கவொன் றில்லா நருட்பார்த்துக் கொல்லுதுகாண் அதுவே யொருகொடுமை அநேகம் பொறுக்கரிது எதுவும் வரம்புதம்பி இருக்குதுகாண் வையகத்தில் ஆனதால் நாங்கள் அவனிதனிற் போயிருந்து மானமுறை சோதித்து மனுவிடுக்கந் தான்தீர்த்து நாட்டிலுள்ள குற்றம் நாங்கள்பார்த் துத்தீர்த்து ஓட்டுவதை யோட்டி உறைப்பதை யுறைப்பித்து நாடையொரு சொல்லதுக்குள் நலமாக வாழ்விக்கவே        பேடையன்ன மாமயிலே பெண்ணரசே இப்போது 780 நாங்கள் நடப்பதற்கு நாளான நாளிதுவே ஆனதால் பாவி அவனிழுக்குச் சொல்லாமல் மானமுள்ள புத்தியைப்போல் வாசகமொன் றேயெழுதி வருவோமென அயச்சால் மாபாவி தானறிந்து கருவி குழறி கற்பினைக்குள் ளாகுவதும் என்னவோ வென்று இடும்புசெய்வ துமறிய அவனறிய விட்டதுபோல் அவனிபதி னாலறிய எவரும்புற் பூண்டுவரை எவ்வகையுந் தானறிய எழுதியொரு வாசகந்தான் இப்போவிட வேணுமென்று முழுது முன்னிங்கே ஓடிவா வென்றதுதான் அப்போ சரசுபதி ஆனஅயன் மாமயிலும் இப்போ திவ்வகைக்கு யானென்ன செய்கருமம் எல்லாங் கிருபை எம்பரனே யுன்செயலு அல்லாம லென்றனக்கு ஆகுமோ ஏதாலும் ஆட்டுவதும் நீயல்லவோ ஆடுவானும் நீயல்லவோ ஓட்டுவதும் நீயல்லவோ ஓடுவானும் நீயல்லவோ சொல்லுவதும் நீயல்லவோ சொல்லவைப்பானும் நீயல்லவோ அல்லும்பகல் நீயல்லவோ அழியாத வனும்நீயல்லவோ எல்லா முமது கிருபை யெனக்கல்லாது சொல்லீது வந்ததென்ன சுவாமியெனப் பணிந்தான் 800 மாது திருமால் மலர்ப்பாதம் போற்றிடவே ஆதித் திருமால் அவரேது சொல்லலுற்றார் நீயுரைக்க நானெழுதி நீணிலத்தில் விட்டதுண்டால் வாயுரைக்கக் கூடாது மற்றோர்க ளாராலும் வம்புரைக்கக் கூடாது வம்புரைத்தால் வன்னரகம் உம்பதுவே யல்லால் உறுகெதிகள் காணார்கள் ஆனதா லுன்வாக்கும் அரியச்சரமுங் காண்பித்தால் மானமென்ன வாகுமென்று வகுத்துரைத்துப் பார்ப்போம்நாம் அப்போ சரசுபதி அன்போ டுளமகிழ்ந்து செப்புகிறாள் நல்ல திருவாசகந்தா னம்மானை கலையொடு கலையைத் தாக்கிக் கண்ணின்மேல் கருணை நாட்டி மலையொடு மலையைத் தாண்டி வளர்ந்தவன் பதமே கண்டு சிலையொடு சிலையி னாளும் சிவபரா கிருபை யென்றே அலைதலை முழக்கம் போலே அவளுரை கூற லுற்றாள் கூறிய வாசகத்தை யிந்தக் குவலயத் தோர்கள் காண மீறிய மொழிகள் சொல்லி விளம்புவர் நாச மாகும் தேறிய பூதத் தோடு தேர்ந்துணர்ந் தவரே வாழ்வார் கூறிய வாசகத்தை யுள்ளங் கொண்டவர் குருவைக் காண்பார் ஒருதிரு விபூதி யுண்டை ஒருயிரு மிச்ச மாகும் ஓருதிடத் தேங்காய்ப் போலும் ஒருமனத் திரணை போட்டுக்  820 கருதிட வெற்றிலை பாக்கும் கனிந்திடு வோர்க்கு மூவர் வருகிட ஞாய மெய்யின் வழியிது வாகுந் தானே மனுமொழி யிதுவா மென்று மதத்துடன் பேசு வோர்க்கு இனிதல்ல வீண்தா னென்று இயம்பிய பகைஞர் தம்மை குனிதவள் துர்க்கை சென்று கொன்றவள் நரகம் பூத்தி கனிதுடன் துர்க்கை வாரி கடல் தீர்த்த மாடுவாளே வேறு எறும்புகடை யானைமுதல் எண்பத்துநான் குயிர்கள் எழுகடல் பதினாலு புவிகளும் இரதிமதி சூரியர்கள் பருதி பாலாழியும் இயல்வானம் வாயு முதலாய் தெறும்பு மாமலை மாமரச் சோலையும் சேடனுந் தலைமோடனு மறியவே தென்கீழத் தேவரு மிங்குள்ள மூவரும் தேசதெய் வேந்திர னறியவே வாச முனிவோர்களும் வேதசன் னாசியும் மறையாறு சாஸ்திர மறியவே மண்டல மளந்தகை கொண்டெழுதும் வாசகம் மண்டலர்க ளெவரு மறியவே வறும்பகல் தொளாயிரத்து தொண்ணூற் றெட்டாண்டினில் வளர்ஸ்ரீ சாம்பசிவ மூர்த்தியும் பராபர ஸ்ரீராமரும் பதியேறும் மூர்த்தியும் பார்த்திந் தக்கலி யுகத்தில் படூரநீ சக்கலியால் வரும்வாறு வண்மையாய்ப் பகர்ந்து திருவாசக மெழுதிப் பலநூ லறிந்தவ ரெவர்க ளாயினும் பக்தியுட னெக் காலமும் பணிந்துதிரு வாசகத்தை முத்தியணைந் தோர்க்கு மிகுபல னுண்டாம் பகரக்கேளு நத்தியுடன் பூலோகக் கலியுகா தேசத்தில் நடக்கு முறைதானுங் கேளீர் திருவாசம் - 1 நல்ல வீரபுரந்தரத் தர்மராசா வங்கிசத்திலே நாடும் ஒரு மதலை பிறந்து வந்தவுடன் நல்ல அருணாசலத்திலே வாலிபப் பிள்ளையாயிருக்கிறார். அந்தப் பூலோகக் கலியுகத்திலே ஆசாரமாயிருக்கிற பேர்களும் அழுக்கான புத்திமதியா யிருக்கிற பேர்களும் அவரவர் ஆங்காரமாகியே அழிந்து போவார்கள். அதின்மேல் பதினெட்டுத் துர்க்கையம்மாள் பிறந்து அந்தக் கலியுகப் பஞ்சமிர்த ராச்சியத்திலே வருகிறார்கள். வந்தவுடனே மூன்றுநாள் இருள்மூடி ஆனைத் துதிக்கைபோல் மழைபெய்யும். அதிலே சில துர்ச்சனர்களெல்லாம் மாண்டு போவார்கள். அதின்மேல் பக்தியாயிருக்கிற பேர்களுக்கும் பிள்ளை யில்லாமலிருக்கிற பேர்களுக்கும் கண்ணில்லாமலிருக்கிற பேர்களுக்கும் தனமில்லாமலிருக்கிற பேர்களுக்கும் பராபர மூர்த்தியும் சாம்பசிவ மூர்த்தியும் ஸ்ரீராமச்சேயரும் தீட்சையாகித் திருமனதிரங்கிப் பக்திகாரணங்களைச் சோதித்துப் பகிர்ந்து அவரவர் கேட்ட வரங்களைக் கொடுப்பார்கள். இன்னுஞ்சிறிது நாளையிலே சிலபேர்கள் தெய்வீகமாய்ப் போவார்கள். முன்னுக்கு மழைதட்டும் உலகிற்பல பல வஸ்துவும் பலிக்குமென வகுத்தார். சிலநீசர் மிகக் கறுப்பை நினைவில்லாத்தொட்டு மிகப் பாசமடைந்து அலைந்து அழிந்து போவார்கள். வாலி சுக்ரீபனும் பண்டாரமாகிப் போவார்கள். வாச்சி கொழு கலப்பையெல்லாம் நாசமாகிப் போய்விடும். முன்னாலே துலுக்கர் தம்மை நாசம் பண்ணுகிறதற்காகவே துர்க்கையம்மாளைப் பிறவி செய்தனுப்புகிறோம். பிராமணர் நன்றாய் சுகத்துடன் வாழ்வார்கள். புவியில் முகத்துலிங்க மில்லாத பேர்க்குப் பிரமதேவரை யனுப்புகிறோம். பிரமதேவர் புவிமீதில் வந்து பக்தி காரணங்களைச் சோதித்துப் பொல்லாத பேரைத் தெரிந்து பிடித்துப் புதுக்கிராம தேசத்தில் வாழுந் தேவதைக்குப் பூசைப்பண்ணிப் போடுவாரெனப் புகட்டினார். காவேரியாற்றுக்குள்ளே மூன்று பொதி மங்கிலியம் கவிழ்ந்து அடையவேணுமென்றும் காசினியில் ஒரு ஏழு பெண்பிள்ளைகள் ஒரு ஆண்பிள்ளையை அடர்ந்து பிடிப்பார் களென்றும், அறுத்த மங்கிலியத்தை மிகுத்துக் கட்டுவார்களென்றும், இன்னுஞ்சிறிது நாளையிலே கேள்விகேளாமலிருக்கிற பேர்களும் துர்ச்சனராயிருக் கிறபேர்களும் வர்த்தகனாயிருக்கிற பேர்களும் தம்மில் ஒருவருக்கொருவர் சண்டைபோட்டு மாண்டுபோவார்கள், போனபேர்கள் போக இருக்கிற பேர்கள் புண்ணிய புருஷரைத் தெரிசனம் பண்ணிக் கொண்டு சர்வபாக்கியத்திலே யடைவார்கள். மூன்று லோகத்துக்கு ஒரு வால்வெள்ளி யுண்டாக்கி நெருப்புப் போட்டுக் கொண்டு வருகிறோம். அதினால் மானிடரெல்லாம் உறழ்ந்து உட்கொள்ளைப் பிறக்கொள்ளை யடிப்பார்களென்று நமக்கு நன்றாய்த் தெரியும். நாமதற்குமேல் பூலோகக் கலியுகப் பஞ்சமிர்த ராச்சியத்திலே பண்டார வேசமாய் வருகிறோம். நாம் வருகிறபோது மண்ணெல்லாம் கிடுகிடென்றாடும், மலையும் வானமும் முழங்கித் திடுக்கிடும், அப்போது அதிலே அநேக துர்ச்சனர்களெல்லாம் மாண்டு போவார்கள். போனபேர்கள் போக இருக்கிறபேர்கள் புண்ணிய புருஷராய் இருப்பார்கள். மந்திர தந்திர வைத்தியங்களெல்லாம் மறைந்து போய்விடும். வாதை பேய்களெல்லாம் வட கயிலாசத்திலே போய்ச் சட்டுத்தீர்ந்து போவார்கள். ஏழு சமுத்திரத்திலே மூன்று சமுத்திரம் நீருள்வாங்கிப் போய்விடும். ஒரு சேர்வை விபூதி ஆறு சக்கரத்திற்கு விற்கவும், ஒரு லிங்கம் மூன்று வராகனுக்கு விற்கவும், ஒரு கழஞ்சிச் சலமெடுக்கவும், இரண்டு நாழிகை வழிக்கு ஒரு தண்ணீர் பந்தலும், மூன்று நாழிகை வழிக்கு ஒரு தர்மசாலை மடமும் நன்றாய் முடியும். தர்மங்கொடுக்கிற பேர்களுண்டு வாங்கிறபேர்களில்லை யென்று சொல்லுகிற வெயிலாள் மடக்கொடியாள் வயிற்றிலே நாடுமொரு மதலை பிறந்து பத்து வருசமாச்சுது. நாங்களும் மகா அருணா சலத்திலே வாலிபப் பிள்ளையா யிருக்கிறோம். அந்த வாலிபப் பிள்ளை என்ன சொல்கிறா ரென்றால் வீர புரந்தர தர்மராசா வழியிலே விகிநாராயணர் இங்கே வந்து மூன்று மாதத்துக்குத் தவசுபண்ணி இரண்டு மாதத்துக்கு மேல் வருகிறார். வந்தவுடனே அந்நியோன் னியக் கலகமாகும். அந்தக் கலகத்திலே ஒருவருக்கொருவர் சத்தியமாய்ப் போவார்கள். போன பேர்கள் போக இருக்கிற பேர்கள் புண்ணிய புருஷராய் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு வேண்டிய பாக்கியத்தைக் கொடுப்போம். பாக்கியங் கொடுப்போம் நாமும் பலனுடன் வாழு வோர்க்கு நோக்கிய கருணை யுண்டாம் நோயில்லா திருந்து வாழ்வார்    840 தாக்கிய வாச கத்தின் தன்மையை நம்பு வோர்க்கு வாக்கிய வைகுண்ட வீடு வந்தவர் வாழ்வார் தாமே தினமொரு நேர மெந்தன் திருமொழி யதனைக் கேட்டால் பனிவெள்ளம் போலே பாவம் பறந்திடும் நிசமே சொன்னோம் கனிமொழி சோதி வாக்கும் கையெழுத் தாதி நோக்கும் துணிவுடன் கேட்டோ ருற்றோர் தொலைத்தனர் பிறவி தானே வாசித்தோர் கேட்டோ ருற்றோர் மனதினி லுணர்ந்து கற்றோர் ஆசித்தன் பதமே கண்டு அவ்வழி முறையே நின்றோர் கோசித்தன் பதமே கண்டு கோமலைப் புவியின் வாழ்வும் தேசத்தின் செல்வத் தோடும் சிறப்புட னிருந்து வாழ்வார் திருமொழி வாசகந் தன்னைத் தேசத்தில் வருமுன் னாக வருவது திடனா மென்று வழுத்தினோம் தொளாயிருத்து 98ல் ஒருதிருக் கூட்ட மாக ஓராயிரத் தெட்டா மாண்டில் வருகென வந்து நாங்கள் அம்மானையில் வருத்தி னோமே வருத்தினோ மம்மானை தன்னில் மானமாய்ப் புதிய தாக்கிக் கருத்தினுள் ளகமே கொண்டு கவனித்தோ ரவர்க்கே தக்கும் உருத்தில்லாக் கேட்போ ரெல்லாம் ஓருரை வெளியே காணார் சிரித்துரைக் கேட்போ ரெல்லாம் சிவபொருள் வெளியே காண்பார் உலகில் மனுக்கள் தமிழாலே உவமை யுரைத்து விட்டாப்போல் கலக முடனே யென்மொழியைக் கண்டு பழித்து நகைத்தோரை 860 அலகைத் துளைத்து நரகதிலே ஆணி யறைந்து அவனிதனில் குலையக் குலைத்துத் தீநரகில் கொண்டே போடச் சொல்வேனே எந்தன் மொழியு மென்னெழுத்தும் ஏடாய்ச் சேர்த்து இவ்வுலகில் சிந்தை மகிழ்ந்த அன்பருக்குத் தெரியத் திறமா யெழுதி வைத்தேன் எந்தன் பெருமான் திருமொழியை எடுத்தே வாசித் துரைத்தோரும் சந்த முடனே வாழ்ந்துமிகத் தர்ம பதியுங் காண்பாரே காண்பார் தர்மக் கண்காட்சை கண்டே மரண மில்லாமல் காண்பா ரென்றுங் களிகூர்ந்து கண்ணோன் பதத்தைக் கண்ணாடி காண்பார் நீதக் கண்ணாலே கருணா கரராய்க் கவ்வையற்றுக் காண்பா ரென்றுங் கயிலாசம் கண்டே நன்றாய் வாழ்வாரே இந்த மொழியைத் தூஷணித்த இடும்பர் படும்பா டதுகேளு கந்த உலகுக் கலிபிடித்துக் கண்ணு முருகிக் காலுழன்று குந்தக் குடலும் புறம்பூற கொப்புள் சிலந்தி யுண்டாகி எந்த இடமும் அலைந்தழிவார் என்னாணை இது தப்பாதே தப்பா தெனவே சாபமிட்டேன் சத்திபேரி லுண்மை யதாய் எப்பா ரெல்லா மறிந்திடவே இந்த மொழியை எழுதிவைத்தேன் ஒப்பா ரொருவ ரெழுதார்கள் உலகில் மனுக்கள் தன்னாலே அப்பா நாத னெழுதிவைத்த அகிலத் திரட்டம் மானையிதே என்றே யிந்தத் திருவாசகம் இயம்பச் சரசு பதிமாது கன்றே மேய்த்தோ னெழுதிமிகக் கலியுக மதிலே விட்டிடவே நன்றோர் மறையோ னிடமேகி நாட்டி லறியச் செய்யெனவே அன்றே அவனி தானறிய அனுப்பி மகிழ்ந்து இருந்தனரே           882